Yazar: Abidin YAĞMUR

Rivayet odur ki Mersin’i ilk kez gören Kürt çocukları, cadde kenarlarındaki turunç ağaçlarının meyvelerini portakal sanmış… Tadınca, ağızlarını uyuşturan bir acı hissedince anlamışlar o meyvelerin portakal olmadığını. Sonra ne yapmışlar? Rivayet buraya kadar. Sonrasını bilmiyoruz. Ama rivayet değil de portakala dair bazı gerçeklerden birkaç kelam örebiliriz. Portakal, Mersin’in alametifarikası. Mersin denilince eskiler hep aynı cümleyi kurar: “Ah, ne güzeldi o eski Mersin. Portakal çiçekleri kokardı…” Portakal çiçeği var mıdır? Güzel kokar mı? Hangi mevsimde kokar? Bunlar ayrı bir gerçekçi yazının konusu, biz alametifarika üzerinden gidelim. Portakal, Mersin’in alametifarikasıdır; ama Altın…

Devamını Oku

Bendeniz, 1990’lı yılların sonunda üniversite sınavlarına girdiğimde ülkedeki üniversite toplamı 50 civarındaydı. Şimdilerde 200’ü geçmiş diyorlar. En küçük vilayetlerde bile üniversite var artık. Bazı Anadolu vilayetlerinde ikişer tane, üçer tane… “Üniversitesiz vilayet kalmayacak” diye seçim sloganı kullansalarmış, haksız olmazlarmış. Maşallah, üniversitesiz vilayet, meslek yüksekokulsuz kasaba kalmadı. Türkiye gibi şark memleketlerinde niye üniversiteler açılır diye düşünürdüm, anlam veremezdim eskiden. Hani “Bu kadar üniversiteye ne gerek var?” demişliğim de olurdu. Düşündükçe, düşündükçe anladım ki Türkiye’de her şehre, her kasabaya üniversite açmak eğitimle, bilimle ilgili değil de iktisat ile ilgili daha çok. Çetin…

Devamını Oku

Rakıyla gazete arasındaki tek ilişki, rakı şişesinin gazete kâğıdına sarılmasıdır. Ötesi olmaz. Ama rakıyla gazetecilik arasındaki benzerlikleri saymakla bitiremezsiniz. Evvela, rakıyı herkes hakkıyla, hukukuyla, adabıyla içemez. Kimine ağır gelir rakı. İçince dağıtır. Sapıtır. Saçmalar. Kiminde yanılsamalar yaratır rakı. Kendini dünyanın en akıllısı sanır. En güzel, en özgün fikirlerin kendinden çıktığını düşünür. Hükümet kurar. Hükümet dağıtır. Üçüncü dünya savaşı çıkarır. Dünyayla uğraşacak hali kalmamışsa belediyelere sarar. Başkan indirir. Başkan çıkarır. Başkan olmazsa belediye meclisi atar, satar, tutar. Oyun kurar. Saçmalar. Kimini yürek yemiş gibi gözü kara yapar rakı. Kabadayı olur. Farenin…

Devamını Oku

“Ormanlar niye yanar, dede?” diye sormaz masallarda çocuklar. Masallarda ormanlar yanmaz çünkü. Ormanlar kâbuslarda yanar. Bizim yaşadığımız masal değil işte, kâbus. Ormanların yanması bundan. Onun için bizim çağda çocuklar dedelerine sorar: “Ormanlar niye yanar, dede?” Dedeler, bu soruya yanıt vermeden önce anneannelere, büyükannelere bakar. Gerçeği söylemeli mi çocuklara? “Sen bir masalda değil, bir kâbusta yaşıyorsun” demeli mi? “Ormanlar üç sebepten yanar, yavrum” dedikten sonra… “Birincisi açgözlülük… Bu açgözlülük bir zamanlar tarla açmak için yakardı ormanları, şimdilerde otel yapmak için yakıyor. İkincisi ihmalkârlık, tembellik… Kimi sigara ateşini, piknik ateşini, anız ateşini…

Devamını Oku