Yazar: Özgül ATMACA

Yeni bir haftanın, yeni bir günün planını yaparken 6 Şubat 2023 sabahı bizleri neyin beklediğini bilemiyorduk. O sabah, çok acı veren bir güne uyanmıştı herkes. Etkisi yıllarca sürecek bir güne. Hava soğuktu, hava yağmurluydu, hava karlıydı, toprak buz gibiydi, beton soğuktu. Bizim ise elimizden bir şey gelmiyordu; çünkü milletçe hepimiz enkazın altındaydık. Kime sorsam kimse yemek yiyemiyor, kimse sıcak yatağına girmek istemiyor. Herkes üşümek, yağmurda ıslanmak ve aç kalmak istiyordu.  Bu kadar gün geçmesine rağmen umutla bekleyen insanlar hâlâ enkazın başında yardım bekliyordu. Şurada bir çocuk ve annesi var, şurada…

Ne içindeyim zamanın ne de büsbütün dışında, dedik. Su akarken testiyi doldurmalıyız, dedik. Zamanla her şey geçer, dedik. Zaman her şeyin ilacıdır, dedik. Dedik de… Dedik… Siyah beyaz fotoğraflarda teker teker eksilirken biz, sohbet kokan masalarda bir bir azalırken dostlar, hep yarınını düşledik. Hep yarın dedik, yarın dedik, yarın… Oysa dün de bugün de yarındı. Bizler yarını düşünürken bugünü yaşayamadan yitirdik. Dün ise zaten geçip gitmişti. Günaydın, iyi günler, iyi geceler, iyi akşamlar diyerek hep güzel dileklerde bulunduk. Her anına anlamlar yükledik. Saatlere, günlere, aylara, yıllara böldük, bu yetmedi, bir…

Kimine göre en güzel mevsimdir sonbahar. Kimine göre hüzündür. Kimine göre yalnızlıktır. Kimine göre biraz yazın sıcağından, biraz kışın soğuğundan… İnsanoğlu anlamlandırmıştır mevsimleri, sonbahara da “hazan” demiştir. Oysa bilmez ki “hazırlık”a açılan kapılardan biridir. Silkinip sonbaharın gelişini izlemek gerek, hem de tüm güzelliğiyle. Eylül sonbaharın kapısını açtı ve içeri girdi. Ağaçlar yapraklarını yavaş yavaş dökmeye, kuşlar göç etmeye başladı. Cırcır böceğini bilmem ama bütün yaz çalışan karıncalar yuvalarına son erzaklarını taşımakta. Belli ki onları uzun bir kış bekliyor. Evin damlarını –eskisi gibi olmasa da– kırmızı renkle süsleyen salçaların mis kokusu…

Yolunuz düşerse bir gün bir yerlere hiç çekinmeden gidin, sizi karşılayacak elbet birileri olur, buna her zaman inanın ve yola çıkın. Biz de inandık ve yola çıktık. Akdeniz’in mavi kıyılarından Alanya-Manavgat kıyı şeridi derken kendimizi bir anda Toroslara doğru yol alırken bulduk. Antalya’nın Elmalı ilçesinin Tekke köyünde kalacak bir ev arıyorduk. Kimin aklına gelirdi ki, Adana’dan gelip de onun misafiri olacağız diye. Yeşil gözleriyle, kendine özgü şivesiyle, yöresel kıyafetiyle karşılamıştı bizi. Kerpiçten yapılmış bir asırdan büyük, tek başına yaşadığı evinde bizi ağırlamıştı. Adını sorduğumda “Meyrem” dedi. Ben de “Meryem” dedim.…

Çocukluğumuzun şarkılarıydı, söylediği şarkılar. Naif ve ince sesiyle tanıdık onu bizler. En çok da ‘Tarık Akan’lı filmlerin sesiydi o. Tarık Akan’ın o derin bakışına eşlik ederdi İlhan İrem’in “Boş Ver Boş Ver Arkadaş” şarkısı. ‘Keşke’ler sardığında bizi, pişmanlıklar sıralandığında “Yazık Oldu Yarınlara” diyerek dinlemedik mi? Telafi edemediğimiz hatalarımızın ardına bakarken kayıp giden zamana hayıflanmadık mı, vurulacağımızı bilerek “Sazlıklardan Havalanan” ürkek kuşlar gibi değil miydik? Konuşamadığımız, haykıramadığımız, çaresiz kaldığımız anlarda kaçımızın boğazında düğümlenmedi sözcükler? O, “Konuşamıyorum” demedi mi? Kendimizi anlatamadığımız, etrafımızdaki insanların bizi dinlemediği zamanlarda gözlerimizle konuşarak “Anlasana” demedik mi? Zamanın…

Hayatımızdaki en güzel şeyleri hep en güzel an’a bırakmaya çalışırız biz, oysa bilmeyiz ki en güzel an, yaşadığımız andır. Hep eksikler buluruz kendimizde ve bu eksikleri telafi etmeye çalışırken elimizden kayıp giden bir hayatı da fark etmeyiz. İki oda, bir mutfak ve denize bakan küçük bir balkon… Bahçesinde üç incir ağacı – o incirler ki kimin kahvaltısı olmamıştı, salıncağı olan bir dut, bir de birkaç ördek. Bir el yetmez, bir evi geçindirmeye ben de el veririm; iki el oluruz, demişti. Çocukların derdi, kızların çeyizi, oğlanın askerliği… Çalışırım, gencim, gücüm yerinde,…