Yazar: Okan KULAKÇI

Gözyaşlarımı durduramıyordum bir türlü. Sağanak halinde, gözyaşı değil de gözseli gibi boşalıyordu. Sanki bütün acılarımı, hüzünlerimi ve tanımlayamadığım iç yakan duygularımı, kontrolsüzce akıtıyordum. Kazağım ıslandı önce. Onu pantolonum ve botum takip etti. Sırılsıklam olmuştum. Botlarıma dolmaya başlayan gözyaşlarım, etrafımda bir duvar oluşturmaya başladı. Acaba bunu bir tek ben mi görüyorum, yoksa caddedeki herkes durumun farkında mı diye bakındım. Ama gözyaşlarımdan etrafı görmem mümkün değildi. Dağılsın diye içine elimi uzattığımda zar gibi bir şeyle çevrili olduğunu fark ettim. Su, yükseldi yükseldi ve ağız hizama kadar geldi. Çevremi, içi gözyaşı dolu şeffaf…

Hiç istemediği halde, zorunluluktan bu saate kadar işte kaldı Cansu. Karanlıkta eve gitmek en korktuğu şeydi muhtemelen. Hele işten gidiyorsa, iki araç değiştiriyor ve yaklaşık 15 dakika da, kendi lambalarının bile ihanet ettiği bir sokakta yürümek zorunda kalıyordu. Sokak köpekleriyle ilgili korkularını yenmeyi başarmıştı. Yanında taşıdığı yiyecek artıkları, aralarında mesafeli de olsa bir arkadaşlığı başlatmıştı. Yemeğin sunumundan sonra, herkes kendi yoluna çekiliyordu. Asıl korkusu insanlardı. Daha doğrusu tür olarak insan sınıfına giren yaratıklardı. Bunların sarkıntılıklarından ve saldırganlıklarından kaçabilmek için büyük mücadele vermek zorunda kalıyordu. Yanında taşıdığı küçük biber gazı kutusunu…

Posta kutumda bir zarf duruyor olması şaşırttı beni. Daha doğrusu, bir kurumdan değil de üzerindeki el yazısından anladığım kadarıyla, bir kişiden gelmesine şaşırdım. Özel bir mektup almayalı o kadar uzun zaman olmuştu ki… Çarşamba günü iş dönüşü aldım mektubu. Pandemi nedeniyle eve erken geldiğim günlerden biriydi. Kahverengi ve biraz da kabarık bir zarf posta kutumun dışına sarkmış halde duruyordu. Merakla alıp birinci kattaki daireme çıktım. Üstümü hızlıca değiştirip poşet çay eşliğinde incelemeye başladım zarfı. Milano damgasını gördüm üzerinde. Yurtdışından gönderilmişti demek. Zihnim, saliseler içerisinde, bana oralardan mektup yazacak kimse var…

Yüzündeki yaradan giriş yaptım kafatasına doğru. Elmacık kemiğinin hemen alt tarafından… Sert bir darbeyle açılmıştı yara. Yüzünü neredeyse ikiye ayıracak şekilde vurulmuş bir darbe. Sızan kan göğsüne doğru akmış ve aşağılarda kurumuş. Yaraya rağmen, yüzündeki şaşkınlık ifadesi net olarak görülüyor. Benim de çalışmalarımın sonuna geldiğimi gösteren bir tablo aynı zamanda. Uzun zamandır üzerinde çalıştığım bir projeydi bu. Kendimi adadığım, uğruna neredeyse –bunun dışındaki– tüm hayatımı dışladığım bir çaba. İnsanı tanımak için bundan daha iyisi yapılmadı bugüne kadar. Beden içi his yolculuğu üzerine tam 20 yıl çalıştım. 10 yıl da nöro-psikiyatri…

279 gündür bu hücrede tutuluyorum. Karanlık, nefes almanın, hatta hareket etmenin bile çok zor olduğu bu yerde sonumun ne olacağını bilmeden bekliyorum. Etliye sütlüye karışmadan, huzurlu bir hayat yaşarken içine düştüğüm şu duruma bak! Aslında sakin bir hayatım vardı. Çevremde benim gibi yaşayanlar, keyfimize bakar, günümüzü gün ederdik. Karışanımız olmazdı pek. Kimi zaman, genelde de haftada bir aramızdan seçtiklerini bazen gönüllü bazen de zorla alır götürürlerdi. Gidenler, korkuyla karışık bir heyecanla uyarlardı bu emirlere. Korkarlardı; çünkü zorbalıkla götürüldükleri çok olurdu. Heyecan duyarlardı; çünkü mutlu sona inançlarını kaybetmek istemezlerdi. Karşı koyamadıklarını…

Gözlerimi yavaşça açmaya çalışırken dalgaların bacaklarıma ufak vuruşlarını hissediyorum. Rüyada olabilir miyim? Neredeyim diye etrafıma bakındım. Üzerimde tişört, altımda şort var. Bir can simidinin içinde iki büklüm haldeyim. Bir kumsal burası. Büyük görünmüyor. Hemen arka tarafımda ağaçlık bir alan başlıyor. Önümde uçsuz bucaksız deniz… Denizin üzerine saçılmış bazı şeyler var. Küçük dalga dokunuşları kıyıya doğru itiyor. Zihnimdeki parçaları yerine oturtmaya çalışmalıyım. İki ay önce: Uzun zamandır hayalini kurduğum tatile nihayet çıkıyorum yarın. Üç yıldır izin yapmadan ve doğru düzgün para harcamadan bu seyahate hazırlandım. Oldukça pahalı bir gezi. Tam iki…