Yazar: Reyhan YİĞİT

Şans Teyze hamam tası sunardı insana. İsterdi ki hamamda bir tas su dökünsün insan, yuğsun yüreğini, arınsın hoyrat zamanın deminden. Bir sevda yaşama çevrilsin diye, bir sevda dökülsün diye başından insanın, taslarında taşırdı sevdayı. İşlemesi gümüşten, dökmesi kromdan taslarını da tertemiz bir bez torbada taşırdı. Sunardı tasları, isterdi ki kendi sunduğu taslardan dökünsün insanlar lavanta kokulu, defne kokulu suyu; isterdi ki kendi sunduğu taslardan sedefli gelin teli gibi dökülsün su. İnsan seçerdi Şans Teyze, öyle herkese değil, yüreğinin ısındığına, düşüncesinin el verdiğine sunardı taslarını. Okuyanına, yazanına, çalışanına, söz kuşanıp saz…

Bir Şule Teyze’miz var, öz teyze kadar severim, hep kendisine gitmemi ister, davet eder, bir türlü gelemem, geldim nihayet. Mutfakta kahveyi yaparken Şule Teyze, balkonda sigara içeyim dedim, “Bu yıl benim yeşil bağım kurudu” türküsünü söylüyor çevredeki evlerden bir erkek sesi. Neşeli bir tonla söylüyor hem de. Bakındım, sesin geldiği yöne, hani şu ses var görüntü yok durumlarını bilirsiniz, işte öyle bir durumdayım. Eğiliyorum, ha düştüm ha düşeceğim balkondan, havaya kaldırıyorum başımı boynumu ağrıtırcasına, ses çok yeri kaplıyor, geldiği yönü bulmak ne mümkün. Biraz sonra susturur komşulardan biri diye bekledim,…

Çelik tencereyi iyice kuruladı, masaya koydu, kapağı kuruladı ardından, tam tencerenin üzerine yerleştirecekken yüzünü gördü kapakta. Kulp yüzünü ortadan ikiye böldü. Yüzü yanlardan yayvan, tepeden basık bir görünüm aldı. ‘Ağlasam mı gülsem mi’ kararsızlığı içinde kulpun iki yanına yayıldı dudakları. Gülümsedi, hüzün kapladı yüzünü. Ev işlerinin kadını boğduğunu, kadının gelişmesinin önünde engel olduğunu, ucuz, sömüren bir iş gücü olmasının yıkıcı sonuçlarını anlatan bir dizi seminere, eğitime ve eyleme katıldıktan sonra kendisini tencere-kapak kurularken bulunca ürperdi. Hızla bıraktı kapağı masaya, bezi fırlattı, bez, tezgâha değdi, ha tutundu ha tutunacak, olmadı, yere…