Yazar: Figen DEMİR KARDEŞ

Haydi, bugün ‘kendini ve hayatını’ eleştirme günü olsun. Açın güzel bir müzik, uzatın ayağınızı, şunları bir düşünün bakalım: – Küçükken hayal ettiğin ‘sen’ misin, hayal ettiğin yerde misin? – Yere sağlam basabilip, her şeye inat kanatlarını takıp özgürce uçabildin mi? Uçtun da kanadını kırdılar mı, yoksa uçmayı denemediğin için pişman mısın? – Kalbin, atarak seni mi yaşatmaya çalıştı, sen mi kalp atışını hissederek, şükrederek yaşadın? Yaşamak kalbin atması değil, yüreğin coşmasıysa şu ana kadar hayatta mı kaldın, gerçekten ‘yüreğinle’ mi yaşadın? Hayatının ve kendinin değerini bildin mi? – ‘Sevmek’ hep…

Küçükken tatilde arkadaşlarınızla su altında nefes tutma yarışı yaptınız mı hiç? O küçük burunlarınızı tutup, suya girip durduğunuz, bir dakika olmadan kalbinizin boynunuzda attığını hissedip yarış için direnip sudan çıkmadığınız, gitgide göğüs kafesinizin sizi cendere gibi sıkıştırıp, sudan çıkıp koskoca bir nefes aldığınız o rahatlatıcı anınızı düşünün. Şimdi lütfen burnunuzdan derin bir nefes alıp ağzınızdan verin. Şu an bunu yapamayıp evde oksijen tüpüyle yaşayan, hatta daha şanssız olup hastanede bir makineye bağlı hayata dönmeye çalışan binlerce insanı düşünerek elinizi iki yanda kaburgalarınızın üstüne koyup size hayatın vazgeçilmezi olan havayı her…

1 elin nesi var bilmem de 2 dilin nesi olabilir öğretti bana hayat. 2 cihan bir araya gelse olmaz ama 2 insan bir araya gelse, sizin bedeniniz gibi ruhunuzu, geçmişinizi, umutlarınızı, kariyerinizi gömebilir. 3 günlük dünya, kötü olmamalı diyenlere bir bakarsınız ki, 4 gözle düşüşünüzü bekler olmuşlar. 5 parmağın 5’i 1 olmaz ama gün gelir 1 parmak sizi gösterir de dünyanızın 6 üstüne geçer; 1 parmak sizi gösterip öyle yargılar ki, 7 düvel uğraşsa sizi aklayamaz. 9–8’lik roman havası tadında yaşamak istediğin hayatını drama çevirirler de seni 9 köyden kovdurur…