FOTOĞRAF 

ARAYIŞ

Uzun yıllar nefes alıp vermek için çabaladığım ‘barınaktan’ çıkmışım. Soluksuz, yapay, geçici bir başka barınakta konaklamışım. Geceler uzun mu, kısa mı, ölçemiyorum. Zamanın anlara bölündüğü bir geçit sanki bilincim. Kedi sokuluyor böğrüme usulca. Duyarsızlığıma miyavlıyor. Sevgi, ilgi, paylaşım istiyor belli; öylesine doyumsuz ve arsız ki. Uzak ya da yakın bir barınakta, aynı bekleyişte çocuklar geliyor aklıma –sahi hiç çıkmışlar mıydı-; duygularını bir kedi saflığında anlatamayacak kadar körelttiğimiz. Anlatacak olsa köreldiğimiz… Biz ne vakit böyle olduk diyecekken, sahi biz ne vakit böyle olmayabilirdik diyorum. Oysa sadece balonları ve gelecekleri olmalı, ‘güneşin…

Devamını Oku