Yazar: Abidin YAĞMUR

Bugün sofrada ne var, bayım? Bebek var! Başka? Çocuk var! DNA sonucuna göre o bebeğin babası şuymuş, o çocuğun babası buymuş derken… Bir yandan çocukların, bebeklerin fotoğraflarını yayınlayabilirsiniz. Bir yandan tecavüz mağduru kadının adını, soyadını yayınlayabilir… Mağdur kadının boy boy… Ölmüş bebeğin acı acı… Hiçbir şeyden haberi olmayan, ana kucağındaki bebeğin masum masum fotoğraflarının altına; şu dünyanın iğrençliklerini, eliniz titremeden yazarsınız: “Bunun babası aslında şuymuş. Bu kadına tecavüz eden de o adammış.” Ne kadar kolay, değil mi? Kısacık yaşamına nice acılar sığan bir bebek, öldü gitti… Kardeşleri kaldı geride. Birisi…

Bugün canım sıkkın… Bir şiir söyleyip bitireceğim yazıyı. Buraların dağlarında geçtiği rivayet olunan bir efsane vardır. ‘Boş Beşik’ derler, bir acı efsane. Hani kısır bir kadın vardır. Bir gün bir oğlan doğurur. Murat derler adına. Bir göç yolunda, bebeği beşiğe, beşiği deveye çatmış yürürken gelin, bir kartal gelir, kapar bebeyi. Öldürür. Toros dağlarında geçtiği rivayet olunan bu efsanenin türküsü Artvin taraflarında söylenir nedense: “Uyu benim küçücüğüm/ ninni de ninni…” * Yörük kızı Müslüme. Boynunda bir dizi mavi boncuk. Boncukların ortasında bir nazarlık… Kolunda bir dizi boncuk… El örgüsü hırka giydirmişler.…

İş helalleşmeye kalırsa, uzun sürer, evin yolunu bulamayız. En iyisi toptan helalleşin. Üzerine alınan alınsın… Ana konumuz helalleşme değil, merak etmeyin. Ama ille de yazının sonunda bir helalleşelim derseniz, helalleşiriz. * Konumuz bugün Ula Kerem… Tanımazsınız, sokaklarda gördüğünüz binlerce Suriyeli çocuktan biriydi. “Lan, bunlar da her yerde karşıma çıkıyor” dediğiniz çocuklar var ya, onlardan biri işte. Fakat karşınıza çıkmamış olabilir Ula Kerem. Muhtemelen lüks alışveriş merkezinde çıkmamıştır karşınıza. Marina’da, şurada burada da görmemişsinizdir. Sahilde de gördüğünüzü sanmıyorum. Nargile de içmemiştir. Viranşehir sahilinde sizi rahatsız etmemiştir. Lüks aracıyla sizi sollamamıştır. Apartmanın…

Telefon açtı, “Neredesin?” diye sordu kocasına. “Geliyorum, az kaldı” deyip telefonu kapattı herif. Eve girer girmez, “Seninle konuşacaklarım var” dedi kadına. Yatak odasına götürdü. Üstünü başını çıkardı, silahını yastığın altına koydu, kapıyı kilitledi… Kadının önüne bir valiz attı sonra. “Eşyalarını topla” dedi: “Gidiyoruz!” Şaşırdı kadın. Sordu, “Nereye?” diye. “Antalya’ya. Senle birlikte üç kadın daha olacak…” Kadın itiraz etti. “Gitmem” dedi. Niye götürmek istediğini sordu. Herif asabi, ayarsız, cüretkâr, sabıkalı. O güne dek, kim bilir kaç yumruk attığı kadına bir hamle daha yaptı. Dövecek. Çıktı üstüne, saçlarını çekti. Vurdu vuracakken… Kadın…

Rivayet odur ki Mersin’i ilk kez gören Kürt çocukları, cadde kenarlarındaki turunç ağaçlarının meyvelerini portakal sanmış… Tadınca, ağızlarını uyuşturan bir acı hissedince anlamışlar o meyvelerin portakal olmadığını. Sonra ne yapmışlar? Rivayet buraya kadar. Sonrasını bilmiyoruz. Ama rivayet değil de portakala dair bazı gerçeklerden birkaç kelam örebiliriz. Portakal, Mersin’in alametifarikası. Mersin denilince eskiler hep aynı cümleyi kurar: “Ah, ne güzeldi o eski Mersin. Portakal çiçekleri kokardı…” Portakal çiçeği var mıdır? Güzel kokar mı? Hangi mevsimde kokar? Bunlar ayrı bir gerçekçi yazının konusu, biz alametifarika üzerinden gidelim. Portakal, Mersin’in alametifarikasıdır; ama Altın…

Bendeniz, 1990’lı yılların sonunda üniversite sınavlarına girdiğimde ülkedeki üniversite toplamı 50 civarındaydı. Şimdilerde 200’ü geçmiş diyorlar. En küçük vilayetlerde bile üniversite var artık. Bazı Anadolu vilayetlerinde ikişer tane, üçer tane… “Üniversitesiz vilayet kalmayacak” diye seçim sloganı kullansalarmış, haksız olmazlarmış. Maşallah, üniversitesiz vilayet, meslek yüksekokulsuz kasaba kalmadı. Türkiye gibi şark memleketlerinde niye üniversiteler açılır diye düşünürdüm, anlam veremezdim eskiden. Hani “Bu kadar üniversiteye ne gerek var?” demişliğim de olurdu. Düşündükçe, düşündükçe anladım ki Türkiye’de her şehre, her kasabaya üniversite açmak eğitimle, bilimle ilgili değil de iktisat ile ilgili daha çok. Çetin…

Rakıyla gazete arasındaki tek ilişki, rakı şişesinin gazete kâğıdına sarılmasıdır. Ötesi olmaz. Ama rakıyla gazetecilik arasındaki benzerlikleri saymakla bitiremezsiniz. Evvela, rakıyı herkes hakkıyla, hukukuyla, adabıyla içemez. Kimine ağır gelir rakı. İçince dağıtır. Sapıtır. Saçmalar. Kiminde yanılsamalar yaratır rakı. Kendini dünyanın en akıllısı sanır. En güzel, en özgün fikirlerin kendinden çıktığını düşünür. Hükümet kurar. Hükümet dağıtır. Üçüncü dünya savaşı çıkarır. Dünyayla uğraşacak hali kalmamışsa belediyelere sarar. Başkan indirir. Başkan çıkarır. Başkan olmazsa belediye meclisi atar, satar, tutar. Oyun kurar. Saçmalar. Kimini yürek yemiş gibi gözü kara yapar rakı. Kabadayı olur. Farenin…