Yazar: Cuma ERDOĞAN

“Herkesten yeteneğine göre… Herkese gereksinimlerine göre…” – K. Marx / F. Engels Bir şeylerin ya da daha keskin bir ifadeyle söyleyecek olursak, bazı kuramların hayat içinde kabul görmesi onun sınanmasıyla, yani yaşamdaki pratiğiyle yakından ilgilidir. Aslında ilk olarak ilkel topluluklar arasında komünal yaşam olarak var olan bu kuramlardan birisi, Avrupa’da Sanayi Devrimi sonrası ete kemiğe bürünmeye başlamıştı. Kuramsallaşmaya başladığı o günden bugüne, haksız imtiyazlarını kaybedeceğini anlayan burjuvaziyi çok korkutmuş, onlar da bu korkularını asılsız bin bir dedikoduyla süsleyerek bir “öcü” yaratmışlar, tüm dünyanın beynine enjekte etmişlerdi. Marx’ın deyimiyle “Avrupa’ya bir…

“…doyumsuz günlere doğacak temmuz/ doyumsuz günler görecek/ hani şu hep andıkça sızlatan yüreğimizi…” – Hasan Hüseyin KORKMAZGİL 1979 Temmuz’uydu; okullar tatile girdiğinde yaz boyunca türlü işlerde çalışır, aile bütçesine katkıda bulunurduk. İş sahamız Eminönü/Tahtakale’ydi. Rutin olarak yaptığımız toplu kahvaltı sonrası gazeteleri okurduk. O gün de neredeyse bütün gazeteler ‘Hüseyin Uğurlu’yu fidye almak için kaçıranlar yakalandı’ manşetini atmış ve haberin ayrıntılarını tam sayfa anlatmışlardı. Hüseyin Uğurlu, meşhur mafya babalarından biriydi. İstanbul’un güzide semtlerinden birinde son derece korunaklı lüks konağında yaşıyordu. Sonuna kadar savunduğum ve ülkenin en etkililerinden birisi olarak gördüğüm bu…

“İçinde dürüstlük kıvılcımı olan bir insanın ölme ya da yaşama şansını hesaplamakla uğraşmaması gerekir.” – Sokrates Yüksek sesle ve kendimle konuşur gibi “Ölmeli, öldürülmeli!” dedim. Oğlum Ali yan koltukta uzanmıştı; o da kitap okuyordu. Şaşkınlıkla bakakaldı: “Hayırdır, baba. Bir insanın ölüm emrini vermek yakışıyor mu sana?” Okuduğum romanın kahramanlarından Halil, diğer arkadaşları gibi gözaltına alınmamıştı. Aslında kaçırılmıştı. Hukuk fakültesi öğrencisi, ikinci emperyalist paylaşım yıllarında TKP’yi arayan bir grup genç komünistten biriydi. Arkadaşlarını “veren” birisi durumuna düşmemeli, konuşmamalıydı. Zira daha romanın bitmesine çok vardı. Tıpkı romanın yazarının da yoldaşı olan Kıvılcımlı’nın,…

“Yol belli olursa ikircikliğe, tereddüde yer kalmaz.” – Dr. Hikmet Kıvılcımlı Sözlükte “yol”, bir yerden bir yere gitmek için aşılan uzaklık olarak tanımlanır. Alevilikte “Yol bir, sürek bin bir” derler; tasavvufi anlamda insanın kâmil olma yoludur. Sosyalizmi kurma yolunda ise mücadeledir, kavgadır, direniştir. Halkımızın ‘yolu’, devrimcilerimizin ‘yolu’, partizanların ‘yolu’ vardır. Bir de beri yanda Dr. Hikmet Kıvılcımlı’nın Türkiye Sosyalist Hareketi’nin teorik sorunlarının çözümü amacıyla kaleme aldığı, 9 kitaptan oluşan ve ‘Yol’ adını verdiği rehber çalışması vardır. Diyeceksiniz ki, bu girişten sonra bir yol, seyahat, gezip görülen yerleri anlatan yazı çıkar…

Çok sık kaybolurum. Yönümü kaybeder, gideceğim yere gidemem. İlk kaybolduğumda 6 yaşındaydım. İstanbul’a göçüyorduk, benim yüzümden neredeyse ailece otobüsü kaçırıyorduk. Sonraki yıllarda çok kereler uçak kaçırmamın geleneksel hale gelmiş olmasının nedeni de bu olsa gerek. Başka şekilde ve uzun süreli kaybolduğum da oldu. İlk kayboluşumdan sonra yolumu bulup tekrar eve her dönüşümde, babamın beni bulduğu zamanki o tarifsiz, yüreğinden gözlerine yansıyan o sonsuz sevgisini, sevincini gördüm. Son kaybolduğum zamanda ise oğlum Ali dört yaşındaydı. Zifiri karanlık bir odadaydım. Dışarıyla tek bağlantım gün ışığını hiçbir şekilde yansıtmayan, soba borusu kadar bir…