Kategori: YAŞAM

Kadın, avaz avaz bağırdı; kaba sesiyle sokağı inletti. (Ben biramı yudumlarken günü bitirmenin sevincini yaşamaya çalışıyordum.) Adam kibar ve üsluplu bir sesle cevap verdi: “Bu konuyu yöneticiye iletmeniz, halletmeniz iyi olur, hanımefendi; ben de bu konuda ne yapacağımı bilmiyorum.” Adamın sesi çok kibar, medeni ve rahatlatıcıydı. Beni o ses çok rahatlattı (biramdan bile çok), özlediğimiz, medeni bir ses tonuydu… Sanırım çemkiren kadını da rahatlattı; çünkü karşılık vermedi. Sanırım onun da özlediği buydu: Medeni bir ses! Sanırım hepimizin özlediği bu: Medeni bir ses tonu! * * * Medeniyeti özlüyoruz. Çünkü medeniyet…

Devamını Oku

Temmuz sabahı, geceden kalma serinliğini usulca bırakıyor omzumuza. Güneş henüz yakmaya başlamamışken kuş sesleriyle uyanan bir sessizlik hâkim ovada. Az ileriden çam kokuları geliyor. Çocukluğumun yazlarına götüren bir koku bu… Biraz poyraz, çokça iyot kokuyor. Yine beni çocukluğuma götüren o türküdeki “ormanların gümbürtüsünü” daha bir işitiyorum eriştikçe çamların derinliklerine. Adım adım ilerliyorum “ormanlardan aşağı” doğru… Orman beni çağırıyor, çam kokuları çocukluğumu getiriyor bana. İyot kokulu, poyraz kokulu çocukluğumu… * * * Temmuz sabahı serin serin tenimizi okşarken “Günler geçer ve çalışır şafağın değirmeni” diye başlayan bir şiir, yazın orta yerinde…

Devamını Oku

Sevdiğim şeyleri alt alta yazsam, hallice bir liste olur. Başkalarının sevdiklerine benzemez (neyse ki), biraz kendime has, özellikli şeylerdir. Bir şeyi kolayca sevmediğim halde, anı yaşarken oluverir birkaç şey ve bir bakmışsın sevivermişim. Yaktığım ateşin içinden kıvılcımlar uçuşur, alevler aniden çoğalıp yükselince sağa sola kaçışırlar. Toplu kıvılcım firarı gibi olur. Hangisine bakacağıma karar veremem, bir o yana kayar bakışlarım, bir diğer yana. Sonra nasıl olursa içlerinden birini seçerim, döne döne sönünceye kadar takip ederim. Bazı kıvılcımlar, benim onları seçmemin hakkını verirler, uzun süre parıldar, çok yukarılara çıkar ve zirvede sönerler.…

Devamını Oku

İsmin beş, maddenin üç hali vardı. İnsanoğlu ismin en çok yalın haline yakışıyordu. Tekilliğin, eksiz ve bağsızlığın gücünde tamamlanıyordu. Ve insan ham bir maddeydi. Maddenin üç halini de benliğinde taşıyordu: Katı, sıvı, gaz… Halden hale geçerken değirmende öğütülen buğday misali, sapından, çöpünden ayrılarak kendinin en verimli ve bereketli haline dönüşüyordu. Çocukluk; bazen bir erik ağacı, bazen bir asma dalı, bazen de unutulmuş sandığımız uzak bir hatıraydı.  Hiçbir zaman yakalayamayacağımız hızlı bir tren gibiydi. Çocukluk; elimizden kayıp giden, ardından bakakaldığımız uçan balonumuzdu. Çocukluk, çocukluğumuz… Henüz insanın maddeye dönüşmediği, ilk özdü. Çocukluk…

Devamını Oku

Babam, kahverengi paltosu olan adamlardandı. Kışları soba başında sessizce gazete okur, yazları serin sabahlarda radyonun başına otururdu. Onlar konuşmadan öğrettiler. Bir baba, ekmeği ikiye bölerken hayatı da ikiye bölüyordu: Bir yarısı çocuklarına, diğer yarısı ülkesine… Ben, babamın nasırlı ellerinde hem alın terini gördüm hem de bastırılmış bir isyanın sessizliğini. Gaz lambasının titrek ışığında okuduğu kitaplar bazen Nâzım’ınkilerdi bazen Orhan Kemal’inkiler. Biz, o sayfalar arasında fark etmeden büyüdük; kitapların içinde bir halkın rüyaları vardı. Çocukken anlamazdım. Neden her 1 Mayıs sabahı erkenden çıkardı evden? Neden bazı geceler eve hüzünle döner, gömleğinin…

Devamını Oku

Siz sevgili bayım, pembe çiçekli elbiselerin altına saklanmış darmadağın ruhlu kadınları tanıyamazsınız. Duvarlarla konuşmaya alışmış, kavanoz kapaklarını kendi elleriyle açmayı öğrenmiş olanları da… Çocukluğundan beri tüm resimlerine bacası tüten evler ve sapsarı güneşler çizen kadınlara yurt olamazsınız. Siz, bayım, cumartesi geceleri ve pazar sabahlarını yatağında yalnız başına kucaklamış kadınlara sığınak olamazsınız. Tüm evlerin ışıkları pırıl pırıl yanarken gecenin karanlığında, kendi mumuyla evine güneş olan kadınları korkutamazsınız. Asıl siz, bayım, antidepresanların yalancı sarhoşluğuna teslim olmamış, acısını ve yarasını kimselere tutamak yapmamış, evinin bahçesindeki mezarlıkta tüm ölüleriyle korkmadan sabahlayan kadınlardan korkmalısınız. Siz,…

Devamını Oku

İnsanlar ‘olmak’ için ne yapar? Kendini inşa mı eder, canının istediği gibi kurgulayıp uydurur mu? Peki, insan kendini inşa ederken hangi malzemeyi kullanır? Hüzün, neşe, acı, şehvet, sadakat, dürüstlük? Yüzlercesi sıralanabilir. Peki, ya neyle yükselecek bu insan denen bina? Harç olmadan ne kadar yükselecek? İnsan, Yüce Yaradan’ın “Ol” deyip olmasıyla düşer ana rahmine ama insanın olması, gözüne bir avuç toprak atılıncaya kadar devam eder. “Oldum” diyen ham yemişlerin en acısıdır. Yaşarken “Öldüm” diyebilense yaşamın en üst basamağındadır. Ve insan bir yolcudur. Yolda olanınsa “olmak”la ilgili bir derdi yoktur. Ben de…

Devamını Oku