Yazar: Özlem ÇALLI

“Bu da geçer” ve “Bu da geçmez” arasında geziniyor nezaket. İdareli kullanayım derken bozulan parfüm şişelerindeki kokular gibi bazı insanların tepkileri. Zamanla ve kullanmaya kullanmaya unutuluyor. Rayihası uçup gidiyor. İster istemez de verilmesi gereken tepki zıttı ile mayalanıyor. Ortaya karışık, akıl almaz, tuhaf diyaloglar yaşanıyor. Tanıdık, çok bizden… “Başım bugün çok ağrıyor” diyor biri. Diğeri, “Evet, benim de! Hem de çok” diye yanıt veriyor. “Saçımı kestirdim, nasıl olmuş?” sorusuna “Kökü sende değil mi, uzar gider” diye cevaplıyor bir başkası. Sevinçle istediği bölümü kazandığını söyleyen öğrencinin sevincine ortak oluyor bir büyüğü(?),…

Al eline bir bıçak! Öldür içindeki seni. Ne varsa sana ait; duyguların, geçmişin, duyarlılığın. Al eline bir çakmak! Yak okuduğun tüm kitapları; bembeyaz kâğıtlara yazdığın tüm sözcükleri; olduğun tüm fotoğrafları, kafan yırtılmış olanları da. Al eline bir ok! Fırlat uzaklara, çok uzaklara. Kurtulmak istediğin ne varsa oka bağlamayı da unutma. Al eline bir ayna! Bak kendine, gözlerine bak. Yüzüne bak. Uzun uzun bak. Gör. Kır şimdi aynayı. At gitsin aynayı çok uzaklara. “O öyle değil böyle” diyenlere de kulağını ver. Düşün neden öyle dediklerini. Sana düşman değil ki onlar. Kişinin…

Nezaket ve nezaketi görev edinmek sanırım aynı çizgide buluşmuyor. Görev edinildiğinde bir tür insanları memnun ettirme çabasına girip iş çığırından çıkıyor. Herkesi memnun etmek imkânsız… Ufacık bir çocuk, arkadaşlarını mutlu etmek için her sabah babaannesine portakal suyu sıktırıyor. Şişe şişe okula portakal suyu taşıyor. Bu jesti yaparak arkadaşlarının onu çok seveceğini düşünüyor. Babaannesi de torununu mutlu etmek için bunu görev haline getiriyor. Bir gün, evde portakal bitiyor ve okula çantası boş gidiyor çocuk. Tüm arkadaşları adeta suç işlemiş gibi bakıyor ona. Neden şişeler boş? Portakal suyu yok? Görev edindiği nezaketini…

“Masal en dürüstümüzdür; çünkü en baştan yalan olduğunu söyler size” demiş uzun zaman önce birisi. “Bir varmış bir yokmuş” diye başlar çoğu masal. “Var”dan “yok”u çıkar elde var sıfır. Zaman hiçbir zaman kurulmamış; bir guguklu saatin masalın en heyecanlı yerinde “Saat başı geldi!” diye haykırdığı görülmemiştir. Akrep yelkovana, “Peşimi rahat bırak, saatte bir beni rahatsız edip durma!” dediği de görülmemiştir. Zaman her zaman, bir o kadar da hiçbir zamandır. Masalın içindeki o minyatür insanlar, peki? Hepsi mi yalan? Siz hiç, bir üvey annenin çocuğuna kötü davrandığını gördünüz mü? Ayakkabıları kendi…

Sıcak bir yaz günü, nemli, öğlen saati. Üç kameriyeli, üç masalı, altı sandalyeli bir kafe! Yeni doğum yapmış bir köpek yanaşıyor iki kadının oturduğu masaya. Kadın hazırlıklı. Yarım litre su şişesine doldurduğu mamaları çıkarıyor çantasından. Köpeğin başını okşuyor önce. Soruyor köpeğe: “Nerede senin yavruların?” Kuyruğunu sallıyor köpek. Garson, köpeğin yerine cevap veriyor: “Yan taraftaki Roma Hamamı’nın içine saklamış yavrularını, biz de görmedik. Birkaç güne salar sokağa.” Kadın döküyor mamaları yere. Cimrilikle bonkörlük arasındaki sınırda… Her halinden anlaşılıyor tutumu, diğer köpeklere de saklıyor mamalardan. Kuyruğunu sallıyor köpek, mamayı yiyip gidiyor. Sütünü…

Arama kurtarma ekibindekileri enkazdaki sahibinin olduğu yere götürmek için ayakları altında dolanan kediyi… Gözlüklerini kaybedenlere bedava gözlük dağıtan gözlükçüleri… Enkazdan çıkan Çiçek Sepeti notunu: “Özür dilerim, sevgilim, beni affet!” Ekmek verilen köpeğin enkazı patileriyle kazıp ekmeği enkaz altındaki sahibine vermeye çalışmasını… Yıkılan duvarda sapasağlam duran Atatürk fotoğrafını… Enkazdan çıkarılan insanlara sevinenlerin dillerine takılanları… Eğitimin en gerektiği zamanda, ilk başta elimizden alınmasını… Dört trans depremzedenin araçlara alınmamasını… Alman kurtarma ekibinin iki kelime de olsa Türkçe öğrenme çabasını… Sadece 256 kişinin yaşadığı Samos’un Agathonisi köyünden bir kamyonet dolusu çıkan yardımı… Kravatı olmadığı…

Onca fotoğrafın, onca acının, onca insanın içinde tek bir umut, tek bir umut ışığı… Steinbeck’in ‘Gazap Üzümleri’ kitabından kalp parçalayıcı şu satırları hatırlayarak: “Gece karanlıkta ortalıklarda olacağım, anne. Bakabileceğin her yerde olacağım. Aç insanların karnını sayesinde doyuracağı bir kavga varsa, ben orada olacağım. İnsanların çaresizlikten çılgına dönüp haykırışında ben olacağım. Bebeklerin açken akşam yemeğinin hazır olduğunu bilip gülüşlerinde ben olacağım. Ve insanlar kendi yetiştirdiklerini yiyip kendi yaptıkları evlerde yaşadıkları zaman ben orada olacağım.” Her alevin içinde tek bir hayvanın hayata dönüşünü izleyebilmek; sulara kapılmış bir bebeğin günler sonra nefes alışını…