Kategori: GEZİ

“Ben yürürem yâne yâne/ aşk boyadı beni kâne/ ne âkilem ne divâne/ gel gör beni aşk n’eyledi” – Yunus Emre “Tüm muhteşem hikâyeler iki şekilde başlar: ya bir insan yolculuğa çıkar ya da şehre bir yabancı gelir.” der Tolstoy. Zaman zaman içimizdeki uçurumun kıyısına gelip şöyle bir bakarız derin karanlığa. Kaybolan şeylerin ardından duyduğumuz üzüntüyü yeniye duyduğumuz özlem siler. Hem bir yolculuğa çıkmak hem de eski bir şehirde yabancı olmak isteği ile pusulamı bir ruleti çevirir gibi çevirdim. Rotam antik dünyanın Dorylaion’u. Önemli bir Frig kenti olan Dorylaion, Osmanlı Dönemi’nden…

Devamını Oku

İzmir seyahatimin son gününde, antik dünyanın yedi harikasından biri olan Artemis Tapınağı’nın da bulunduğu Efes Antik Kenti’ndeyim. Efes’in koruyucu tanrıçasının mabedi maalesef günümüze ulaşamamış. Yine de şehirdeki pek çok görkemli yapıt, şaşırtıcı biçimde hâlâ ayakta. Burası sıradan bir ören yeri değil. Dolayısıyla gördüklerimiz sadece harabeler değil. Meydanlarıyla, caddeleriyle, anıtlarıyla, binalarıyla koca bir metropol bu gezdiğimiz. Şehrin geniş caddelerini arşınladıkça şaşkınlığım ve hayranlığım bir kat daha artıyor. Her şey o kadar büyük bir özenle, özveriyle inşa edilmiş ki… Kemerli kapılardan sütunlara, nişlerdeki heykellerden küçük oymalara ve bezemelere kadar müthiş bir emek…

Devamını Oku

“Doğa zamanla doluyken şehir hayatı saatlerle doludur.” – Jay Griffiths Şehrin ortasına kocaman bir ünlem işareti gibi dikilen binaların yüksek duvarlarının gölgesinde eziliyoruz. Sisyphos gibi her gün bir kayayı yüklenip çıkıyoruz o taş yığınlarına. Gün sonunda o kaya geri yuvarlanıyor, ertesi gün yine yüklenip taşıyoruz binaların zirvesine. Bizim binalarımız Sisyphos’un dağı. Güneşe ulaşmaya çalışan İkarus’un kanatları gökdelenlere takılıp yere çakılıyor. Şehir bizi bir kısır döngüye sokuyor. İskoçya’da günün ilk ışığına “sabahın gagası” ya da horozun keskin ötüşünden gelen “günün çığlığı” denirmiş. Günün çığlığı ile bir gözü güneş, bir gözü ay…

Devamını Oku

“Sırrını rüzgâra fısıldarsan, ağaçlara söylediği için suçlayamazsın.” – Khaled Hosseini  Rüyalar ruhun dinlenmesi, yenilenmesidir. Kimse yazmıyorsa rüyalarımı ben yazarım, dedim kendime. Bazen uyanmak istemediğim güzellikte olur rüyalarım, bazen de karabasanlar basar, kaybolurum, yüreğim kafesinden çıkacakmış gibi çarpar. Kimi zaman uçurumlardan düşer, bir ipte sallanırım; kimi zaman uçarım kentlerdeki binaların arasından, yerde yakalanmamak için kaçarım gökyüzüne. Bu dünyada bir rüyada gibi geziyorum. Varın siz karar verin, yazdıklarım gerçek mi, rüya mı? Duvarımdaki mantar panoya iğnelenmiş fotoğrafta çırpınan bir deniz, deli bir rüzgâr var. “Yolcu sahip olduğu tenhayı tanır, sahip olmadığı ve…

Devamını Oku

“Kim bir güzelin saçına dokunabilmiş/ Tarak gibi diş diş, didik didik olmadan?” – Hayyam Şafak öncesi karanlıkta uyanıyorum. Gölgelerin arasına sıkışan kızıl göğü çekip çıkarıyorum. Ortalık aydınlanmaya başlıyor, gün ezberimde. Aşağının karanlığı ile yukarının aydınlığı arasında sıkışıp kalmışım. Dibe vurduğum bir topuk darbesi ile gün yüzüne çıkıyorum. Ezberimi bozarak yaşamın haykıran zamanlarında fısıltıyla gelen güzelliklere kapımı açıyorum. Güneş, ışığını usulca yeryüzüne dökerken Phrixus’un oğlu Kytoros ile Altın Post’a binip yola çıkıyorum. Yol Arkadaşım Dağcılık Kulübü ile rotamız, Cide – Gideros Koyu. Kayıp giden yolda değişen bitki örtüsünü seyrederken zamanın nasıl…

Devamını Oku

“Mağaralar, yer altı dünyasını, yeryüzüne bağlayan birer kapı idiler.” – Bahaeddin Ögel Zamanın geçişini algılayabilmek için hem geçmişi hem de şimdiyi an içinde yaşayabilmek gerekir. Bir ressamın saf tonları palette karıştırıp tuvale yansıtması gibi değil de renkleri birleştirme işini okuyucuya bırakacağım. Herkes yaşamının renk skalasını kendi oluşturmalı. Öylece anlamlanır dünyaları. Dünyanın fark edilemez sonsuz ilerleyişi içinde yerin yedi kat üstünde yaşarken sekiz kat altına iniyorum. Kapadokya’da yedi tane yer altı şehri var. Derinkuyu, Kaymaklı, Özkonak, Tatlarin, Mazı, Özlüce ve Sivasa Gökçetoprak yer altı şehirleri. Milattan önce çeşitli dönemlerde tüf kayaları…

Devamını Oku

“‘Ben tanrıyım’ diye bağırır çınlayan sesiyle,/ aman kadehe dokunma ki gizini açıklamasın.” – Gülten Akın Yeni hikâyeler biriktiriyorum. Nereye gidersem gideyim şehir arkamdan geliyor. Aynı sokakları dolaşarak ömrümü tüketmek istemiyorum. Bir rüyadan pul pul dökülüyor artıklar. Soğuk diyarlardan sıcacık bir ovaya iniyoruz arkadaşımla birlikte. Hani gökyüzünde bulutlara bakarak bir şeylere benzetiriz ya, işte, ben onu toprakta yapıyorum. Yılan izleri görüyorum toprakta, izler göğün mavisine, ovanın yeşiline karışıyor… Yılankale’nin eteklerindeyiz. Yavaş yavaş çıkıyoruz kaleye, geçmişten sohbetler eşliğinde. Torosları aşarak Antakya’ya giden tarihi İpek Yolu üzerinde yer alan Yılan Kalesi, Orta Çağ’da…

Devamını Oku

Yol Arkadaşım Doğa Sporları ve Dağcılık Kulübü ile Ankara’nın keşfedilmemiş bölgelerine gitmek yürüyüşün heyecanını artırıyor. Yağan kar kentte insanın içini ısıtmıyor. Kalbin buzları dostlukla muhabbetle erir. “Dünyada bir dostluktur asıl olan. Ötesi fasa fiso! İnsanın eti yenilmez, derisi giyilmez. Dostluk ve sevgiden başka işe yaramaz insan.” diyen Fakir Baykurt yayla yolunu gösteriyor bize. “Keşfetmenin peşini bırakmamalıyız/ ki tüm bu keşiflerimizin sonunda/ başladığımız yere varmış/ ve o yeri ilk defa anlamış olacağız.” (T.S. Eliot) Rotamız Ankara’nın Kızılcahamam ilçesine bağlı Çukurören Köyü. Ankara’ya 88 km uzaklıktaki Çukurören, eski kayıtlarda Çukurviran, Kozcaviran adlarıyla…

Devamını Oku