ÇİÇEKLERİ RUHUMUZUN
O’na… O her zaman bir sevgi seyyahı olarak kalacak… Karanlığın şarkısını söylüyor kuyular Ah anlamıyor kimseyi kimsesiz kalabalıklar İntihara eğilimli bir gül biçemiyle Dalgın uykulu dinleyen sesiyle Ağzında mor menekşe kahkaha Ne burada ne ötelerde Belki dünyanın en mavi penceresinde Çiçekleri var ruhumuzun bakınca anlıyorum Kendini kendin için kendinden yarat diyorum Artık ne düş ne kedili bahçeler O ilk aşk o sevilmemiş çocuk hali Ölsem unutmam Ölsek unutmayız gözlerini Bilincin dansıdır yitirilmiş benlik Ah yok mu o kimseler içinde kimsesizlik Neden bu yılgınlık Nedir gözlerinin ardında bir boşluğu yeniden büyüten…
Devamını Oku