Yazar: Demet KURT

“Sırrını rüzgâra fısıldarsan, ağaçlara söylediği için suçlayamazsın.” – Khaled Hosseini  Rüyalar ruhun dinlenmesi, yenilenmesidir. Kimse yazmıyorsa rüyalarımı ben yazarım, dedim kendime. Bazen uyanmak istemediğim güzellikte olur rüyalarım, bazen de karabasanlar basar, kaybolurum, yüreğim kafesinden çıkacakmış gibi çarpar. Kimi zaman uçurumlardan düşer, bir ipte sallanırım; kimi zaman uçarım kentlerdeki binaların arasından, yerde yakalanmamak için kaçarım gökyüzüne. Bu dünyada bir rüyada gibi geziyorum. Varın siz karar verin, yazdıklarım gerçek mi, rüya mı? Duvarımdaki mantar panoya iğnelenmiş fotoğrafta çırpınan bir deniz, deli bir rüzgâr var. “Yolcu sahip olduğu tenhayı tanır, sahip olmadığı ve…

Devamını Oku

“Kim bir güzelin saçına dokunabilmiş/ Tarak gibi diş diş, didik didik olmadan?” – Hayyam Şafak öncesi karanlıkta uyanıyorum. Gölgelerin arasına sıkışan kızıl göğü çekip çıkarıyorum. Ortalık aydınlanmaya başlıyor, gün ezberimde. Aşağının karanlığı ile yukarının aydınlığı arasında sıkışıp kalmışım. Dibe vurduğum bir topuk darbesi ile gün yüzüne çıkıyorum. Ezberimi bozarak yaşamın haykıran zamanlarında fısıltıyla gelen güzelliklere kapımı açıyorum. Güneş, ışığını usulca yeryüzüne dökerken Phrixus’un oğlu Kytoros ile Altın Post’a binip yola çıkıyorum. Yol Arkadaşım Dağcılık Kulübü ile rotamız, Cide – Gideros Koyu. Kayıp giden yolda değişen bitki örtüsünü seyrederken zamanın nasıl…

Devamını Oku

“Mağaralar, yer altı dünyasını, yeryüzüne bağlayan birer kapı idiler.” – Bahaeddin Ögel Zamanın geçişini algılayabilmek için hem geçmişi hem de şimdiyi an içinde yaşayabilmek gerekir. Bir ressamın saf tonları palette karıştırıp tuvale yansıtması gibi değil de renkleri birleştirme işini okuyucuya bırakacağım. Herkes yaşamının renk skalasını kendi oluşturmalı. Öylece anlamlanır dünyaları. Dünyanın fark edilemez sonsuz ilerleyişi içinde yerin yedi kat üstünde yaşarken sekiz kat altına iniyorum. Kapadokya’da yedi tane yer altı şehri var. Derinkuyu, Kaymaklı, Özkonak, Tatlarin, Mazı, Özlüce ve Sivasa Gökçetoprak yer altı şehirleri. Milattan önce çeşitli dönemlerde tüf kayaları…

Devamını Oku

“‘Ben tanrıyım’ diye bağırır çınlayan sesiyle,/ aman kadehe dokunma ki gizini açıklamasın.” – Gülten Akın Yeni hikâyeler biriktiriyorum. Nereye gidersem gideyim şehir arkamdan geliyor. Aynı sokakları dolaşarak ömrümü tüketmek istemiyorum. Bir rüyadan pul pul dökülüyor artıklar. Soğuk diyarlardan sıcacık bir ovaya iniyoruz arkadaşımla birlikte. Hani gökyüzünde bulutlara bakarak bir şeylere benzetiriz ya, işte, ben onu toprakta yapıyorum. Yılan izleri görüyorum toprakta, izler göğün mavisine, ovanın yeşiline karışıyor… Yılankale’nin eteklerindeyiz. Yavaş yavaş çıkıyoruz kaleye, geçmişten sohbetler eşliğinde. Torosları aşarak Antakya’ya giden tarihi İpek Yolu üzerinde yer alan Yılan Kalesi, Orta Çağ’da…

Devamını Oku

Yol Arkadaşım Doğa Sporları ve Dağcılık Kulübü ile Ankara’nın keşfedilmemiş bölgelerine gitmek yürüyüşün heyecanını artırıyor. Yağan kar kentte insanın içini ısıtmıyor. Kalbin buzları dostlukla muhabbetle erir. “Dünyada bir dostluktur asıl olan. Ötesi fasa fiso! İnsanın eti yenilmez, derisi giyilmez. Dostluk ve sevgiden başka işe yaramaz insan.” diyen Fakir Baykurt yayla yolunu gösteriyor bize. “Keşfetmenin peşini bırakmamalıyız/ ki tüm bu keşiflerimizin sonunda/ başladığımız yere varmış/ ve o yeri ilk defa anlamış olacağız.” (T.S. Eliot) Rotamız Ankara’nın Kızılcahamam ilçesine bağlı Çukurören Köyü. Ankara’ya 88 km uzaklıktaki Çukurören, eski kayıtlarda Çukurviran, Kozcaviran adlarıyla…

Devamını Oku

“Yurdum, benim şahdamarım…” – Ahmed Arif Gezgin, yola çıktığında bir fısıltı duyar: “Nereye gidiyorsun?”. Yüreğinden gelen bu fısıltıya yanıt verir içinde kaçış ruhu bulunan gezgin: “Bilmiyorum. Bilseydim başka yerde olurdum.” Kentin renksizliğinden, bunaltısından kaçıştır bu. Doğal dünya renklerle doludur. Dikkat çeken, hoş bir biçimde iç içe geçen, sıra dışı görüntüler yaratan renkler. Doğada bizden gizlenen dünyaya farklı gözlerle bakarız. Çarpıcılığı ve muhteşemliğiyle algılarımızı büyüleyen renkler, en özel mesajları iletir. Yola çıkarken yanıma güzel bir gün için bir fincan nezaket alıp gözlerimi kente bırakıyorum. Doğadaki renklerin öykülerini dinlemek üzere yoldayım artık.…

Devamını Oku

Akşamdan geceye kayan ay, sabah güneşini tutkuyla bekliyor. Güneşin silip süpürdüğü bulutlar gökyüzünden kaybolduğunda Ay Kayası’na yolculuk başlıyor. Yol Arkadaşım Doğa Sporları ve Dağcılık Kulübü ile Ankara’nın Çubuk ilçesinde Karagöl Milli Parkı sınırları içinde olan Ay Kayası mevkiine doğru yola çıkıyoruz. Ay Kayası, Çubuk’un kuzeyinde Yeşilkent (Ahurköy) ile Uluağaç köyü arasında bir doğa harikası. Anadolu’nun Türkler tarafından fethi sırasında ele geçirilen ilk yerlerden biridir Çubuk. Selçuklu komutanlarından Çubuk Bey tarafından fethedilen bölgenin ismini buradan aldığı söylenir. Bölgenin ilk ismi Çubukabad’mış. Abad: mamur, şen ve bayındır anlamındadır. Evliya Çelebi, 17’nci yüzyılda…

Devamını Oku

Kentlerin rüyası, Adana Merkez Park yolundayım. Adana sokaklarında yürürken, “Su görmemiş bir kente yaradır nehir yatağı” diyen Barış Erdoğan’ın sesi kulaklarımda çınlıyor. Gözlerim geçmişi ararken adımlarım silinmiş şeylerin peşinden gidiyor. Eski Adana’nın taş sokaklarını, portakal bahçelerini, taşan baraj sularını özlüyorum. O suların akışına kapılan gönlüm beni Adana Merkez Park’a götürüyor. Kentin görünmez hayaletlerini selamlıyorum. Antik Kilikya’nın en önemli şehirlerinden biri olan Adana’nın sıcacık kış günlerinden birindeyiz. Bir mite göre gök tanrısı Uranüs’ün ‘Adanus’ ve ‘Sarus’ adında iki oğlu savaşarak Adana civarına gelmiş. Adanus adını kurduğu şehre vermiş. Seyhan Nehri de…

Devamını Oku

“Yağmur bir adım ötemizde/ Kabarmış ağulu mantar” – Melih Cevdet Anday Yol Arkadaşım Doğa Sporları ve Dağcılık Kulübü ile rotamız, yaylaları ile nam salmış Bolu’nun Gerede ilçesi. Yolculuk öncesi rüyamda sorguya çekiyor beni ormanlar, tepeler. Rüzgârın getirdiği boğuk fısıltı, şehirlerde dolaşan gölgelerini yitirmiş insanları soruyor sessizce. Edip Cansever’in ‘Doğa Çeşnicisi’nin dizeleri ile yanıtlıyorum rüzgârı: “Hiçbir ses yakalayamaz beni/ Susuz bir gökyüzü çınlamasından başka/ Bir doğa çeşnicisiyim ben alışılmadık/ Belki böyle son defa/ Yudumlayaraktan öfkemi/ Avcunu yüreğine daldırmış da. // Hiçbir ses yakalayamaz beni/ Dağlarda küskün, küçük/ Bir ot parçasının yankısından…

Devamını Oku

“Yol uzun, atım eşkin/ kimse kınamasın.” – Ali Püsküllüoğlu Homeros destanlarını lir eşliğinde özgürce okuyan gezgin şarkıcılar kıvrıla kıvrıla akan derenin kenarında yürüyorlar. Güneşin ışıkları altın bir tül gibi ağaç dallarından sarkıyor. Ağaçlar, çalılar umut dolu bir sessizlik içindeler. Akşam rüzgârını bekliyorlar. Ezgiler birbirinin ardı sıra tuhaf geçişlerle ağır ve hüzünlü melodilere dönüşüyor. Gölün kıyısındaki kayaya oturuyorum. Ahengi usumda, majör gamı ruhumda gizliyorum. Kayada otururken pastoral neşeyi duyumsuyorum. Kendimi tatlı hayallere kaptırmışken bir korna sesi çıkarıyor beni rüyadan. Şehirde kısırlaştırdığım zamanı doğanın kollarına atmaya gidiyorum. Ankara’nın ilçesi Çamlıdere’nin Avdan köyüne…

Devamını Oku