Yazar: Melodi DALGIN

Tam 28 gün sonra büyük yıkımın üzerinden 1 sene geçmiş olacak. 2023 yılının bir an evvel bitmesini bekleten 6 Şubat depremlerinin ardından 365 gün geride kalacak. 365 günün her saati ülkemiz için korku dolu, endişe içerisinde geçti ki hâlâ da öyle. Herkes odaklandı, “Büyük Marmara Depremi ne zaman olacak?” diye bekliyor. Peki, bunca zaman geçerken neler yapıldı, vaat edildi ve gerçekleşti? Herkes seçim derdine düşmüşken depremi göz ardı etmemek gerekli. Mega kent İstanbul’a bir kez daha talip olan Ekrem İmamoğlu, hükümeti deprem politikası eksikliğinden eleştirirken kendi aday tanıtım toplantısında ne…

Vatandaşın gözünde devletin güvenirliğini sarsmak ve kaos ortamı yaratmak için terör örgütleri son günlerde durmadan saldırıyor. 10’un üzerinde askerimiz şehadet şerbeti içti ve geride onlarca yarım hayatlar bıraktı… Şehitlerimizin ailelerinin gözünden akan bir damla yaş bu ateşi söndürmeli ya da bu yaşı akıtanların da dünyaları başlarına yıkılmalı. Yeni doğmuş bebeklerin o ufacık pamuk elleri babalarının naaşına uzanmayacak ve onunla hiç tanışamayacak. Büyüdüğünde ise “Benim babam bu vatan ve bizim için şehit oldu” diyecek… Türkiye’de kanlı terör olayları 1984 yılı itibariyle başlamış ve 40 bin ila 100 bin can kaybı olmuş.…

Acının dili olmaz ama ırkı oluyormuş… Dünya bunu gösterdi. Kuvözdeki bebekler bir bir ölüme terk edilirken kimileri gözünü kırpmadan izledi bu soykırımı. Her 6 dakikada bir bebeği dünyanın birçok ülkesi el birliğiyle öldürdü! Ölümlerin durmasını isteyen ülkeler, başta biz samimiyetsiz ilan edildik, işe bak! Masum sabilerden bizim çıkarımız da yok herhangi bir kaybımız da. Ama biz insanız yahu! Ölen çocuğunun kalkmasını bekleyen annenin kederi bizim kederimiz oluyor, bebeklerin haykırışları duvardan duvara çarpıp tam yüreğimizden vuruyor. Dört gün ateşkes ilan edildi… On binlerce masum insan öldükten sonra! Oradaki gaz için insanların…

Ellerini hangi enkaza atsalar ufacık cesetler çıkıyor. Bir babanın beton yığınına dönmüş evinin önünde yitirdiği 4 çocuğuna yakarışı kulakları sağır etmiyorsa kalbiniz kin bağlamış demektir. Bir çocuğun yaşadığının bile farkında olmadan “Beni mezara mı götürüyorsunuz?” sözü göz pınarlarınızı kurutmuyorsa insanlığınız gömülmüş gitmiş demektir. Yazımın ilk cümleleri hep çocuklarla ilgili, fark etmişsinizdir. Çünkü İsrail, mermilerini, silahlarını, füzelerini çocuklara çevirmiş durumda. Adeta çocuklarla savaşıyor. “Eti ne budu ne?” deriz ya el kadar çocukların kanını kurutmaya doymadılar! Bir ay geride kaldı ve hâlâ birçok ülke sessiz! Ama gerçekten insan olan – Hıristiyan da…

Hiçbir çocuğa kefen yakışmazken bombalar yüzlerine imza atar oldu. İmzanın kalemini tutanların tarih, kalemini kıracak! 21’inci yüzyılda ‘insanlık’ naraları atanların içlerindeki barbarlığı ve vahşeti izliyoruz. İzliyoruz diyorum; çünkü müdahale edemiyoruz! Karşımızdaki o kadar arsız, o kadar vicdansız ki tüm dünya ülkelerinin savaşa dâhil olmasını amaçlıyor. Aklınca soytarı yandaşları ile gücüne güç katacak! Gazze’den gelen görüntüleri izledikçe uykularım kaçıyor; uyumaya, yemeye, içmeye elim gitmiyor. Suç işleniyor Gazze’de, çocuklar vahşice öldürülüyor; nasıl uyuyalım? Ufacık bedenler, kalpler korkuyu öğreniyor, kimisi öğrendiği gibi oracıkta ölüp gidiyor. “Çocuk” ve “ölüm” kelimesi asla yan yana gelmemeliyken…

Bir ülke düşünün ki 8 milyonu biraz geçen nüfusuyla dünyanın ilaç sanayisini yönetiyor, perde arkasında durup en kritik anlarda “Ben buradayım” diyor. İsrail’den bahsediyorum. Çoğumuz İsrail kelimesini duyunca ister istemez yüz ekşitir, bir an önce konunun değişmesini isteriz. Elindeki kan hep yenilenir, temizlemek isteyen de kirlenir! “Mescid-i Aksa kutsalımız” dendikçe damarına basmışçasına insanlar yerde sürüklendi, sabah namazlarına baskınlar yapıldı, kadınların başörtüsü sökülüp atıldı. İnancı ne olursa olsun hiçbir halk böyle bir tutumu hak etmez. İsrail’in özünü bildiğimiz için masum edebiyatı sergilemesi çok inandırıcı gelmiyor açıkçası. İsrail’de de Gazze’de de masum…