Yazar: Melodi DALGIN

Çocukluktan beri hangi bakkalın önünden geçersem geçeyim dışarıdaki gazetelere hep göz atardım. Bakar, incelerdim. Sektöre girmeden önce bile hep ilgim vardı. O gazete kokusunu öyle severdim ki geçmişi hatırlatırdı hep bana. Eski zamanlarda basın görevini icra etmek istemişimdir; ama ben 2011 yılında merhaba dedim medya sektörüne. Çünkü eski gazetecilerin, radyo ve televizyoncuların daha değerli ve önemli olduğunu çocuk yaşımda anlıyordum. Şimdi, sağ-sol fark etmeksizin sırtını bir yere yaslamak için kalemini on defa satanların gazeteciyim diye gezdiği bir basın çağı var. Dürüst kalabilmek o kadar zor ki… Onlarca ayak oyununu bozmak…

Çocukluğumdan beri sevdamdır Adana… Taşı, toprağı, insanı her şeyiyle ilgimi çekmiştir ki hâlâ her gittiğimde sevinç kaplar içimi. Daha Adana tabelasını gördüğüm an, “İşte, huzur!” derim. Hani şu hep asayiş haberleri ile bilinen Adana’dan bahsediyorum, evet. Sokaklarında olay bitmeyen, ana haber bültenlerini süsleyen Adana. Ama hepsini de aynı kefeye koyamazsınız ki… Sıcacıktır insanları, güvenebilirsiniz çoğuna… Nereye giderseniz gidin, belli ederler kendilerini. Çukurova insanı… Yardımseverliği ile bilinir, tebessümü ile tüm buzları eritir Çukurova insanı. Doğma büyüme Mersinli biri olarak yazıyorum bu satırları, onu da belirtmek isterim. Kardeş kentimizdir bizim Adana’mız. Her…

“İnsanların niyeti, içi, yüzünden belli olur” derler… “İçinin kiri yüzüne yansımış” derler… Öğretmen merhameti taşımayan Ali Rıza Yücel, 14 Aralık’tan beri ülkenin, meslektaşlarına bakış açısını değiştirmesine sebep oldu. Gözlerimi kısa kısa izledim! “Kendimde değildim, olay nedeniyle çok üzgünüm” gibi binlerce suçlunun aynı savunmasını yapmış. Şiddetin aynılığı, savunmada da devam ediyor! Hap kullanıyormuş da, o gün almayı unutmuş da, bir-iki tokat zannetmiş ama çok fazlaymış da… İfadenin böylesi! Başka ne tür bir yalana sığınabilirdi ki? Mağduru oynayacak ki takamadığı kravatın ceza indirimi düşsün. Annesi ve babasının saçının teline zarar gelmesin diye…

“Dalgalandım da duruldum/ koşturdum peşimden de yordum/ binlerce vatandaşa pes dedirttim de en son kurdan vuruldum…” DOLAR! Tarihinin zirve yükselişi ile herkesi diken üstünde bekletirken bazıları için birden düşüşü rahatsızlık yarattı. Bu düşüş lütfen tuvalet kâğıdı fiyatına da yansısın bir an önce! Maksimum 30-40 lira olan tuvalet kâğıdı 150 lirayı geçmiş durumda! Bunları kaleme almak ne pis ne ayıp! Asıl ayıp, fırsatçıların! Asıl utanması gerekenler, bu ekonomik dalgalanmaları kendi lehine çeviren kötüler! Yılın bitmesine günler kala ekonomik olarak bir soluklanmamız gerekiyordu… Zam üstüne zam! Akaryakıt, ekmek, kiralar, taşıtlar… İnsanın normal…

Sen canın acıdığında canım acıyor diyebilir, yazabilir, hatta bağırabilirsin bile. Canını acıtana karşılık dahi verebilirsin. Acıktığın zaman gidip karnını doyurmayı bilir, açlığını ifade edebilirsin. İfade edebilir insan kendini… Acısını, ihtiyacını, öfkesini, mutluluğunu, yaşamda kalabilmek için neyi anlatması gerekiyorsa… Yazarak, konuşarak, sarılarak, el uzatarak yapabilir. Peki, kim acıkır da söyleyemez? Kim hasta olur da, o hastaneden bu hastaneye gidip de doktor seçimi yapamaz? Hayvan dostlarımız… Değil mi? Ufacık patilerinin sıcaklığı yüzünüze değdiğinde yüzünüzdeki çocuksu gülümse geldi aklınıza şimdi… Masumluğun en canlı örnekleri onlar iken, her türlü vahşeti gördüler insan elinden. Yolda…