Yazar: Reyhan YİĞİT

Bir çırpıda kalbinden, bir ömürde bilincinden dökülen bu satırları, pencerenin hemen yanı başına koyduğu sandalyesine oturarak sesli okumaya başladı, şehir duysun istiyordu. “Her şey söylenmiş, her şey yazılmış, her şey yaşanmış ve bitmiş gibi beklentisiz, heyecansız geçti günlerim. Bir gün ertesi güne o kadar benzedi ki zaman algım ortadan kalktı. Dikkate alınmaz hayatların yaşandığına ve dikkate alınmaz ölümlerin gerçekleştiğine tanık oldum. En büyük tuzak, bu şehrin kendine özgü dinginliğiydi, susturan, sakinleştiren, ölgünleştiren bir dinginlik.” Akşam olmak üzereydi, şehrin ışıklarının yandığı, günün siyah kostümünü henüz giymediği bu zaman dilimini çok seviyordu.…

Ah yıllar, neler neler yüklüsünüz. Birbiri ardı sıra giderken neler bırakıyoruz size, isteyerek, istemeyerek illaki bırakıyoruz. Siz de alıp gidiyorsunuz. Bizden aldıklarınızı zamanın uçsuz bucaksızlığına boşaltıyor, yerinizi alıyor ve tarihimiz oluyorsunuz. Ah zaman, zihnin ürünü bir kabulsün sen. Gerçekliğin yok, madden yok. Zihnin ürünü bir düzenlemesin, yıllar da senin düzeninin içinde bir ara düzen. 2023 yılı, sen gideceksin. Giden diğer yıllar gibi, bir dünya yılı olarak gidecek, yerini yeni bir dünya yılına bırakacaksın. Düzen bu ya, ‘yeni yıl’ zamanı yenileyecek, bizi eskitecek ve “Eskiye rağbet olsa bitpazarına nur yağardı” sözü…

Bir zamanın dışından, o zamana bakıyorum şimdi. Kaç yılda oluştuğunu bilmediğim, iç içe girmiş duygularla, birbirini çürütebilen düşüncelerle ve kendi etkisini yaratan olaylarla hâsıl olduğu için sınırlarını hiçbir zaman ele vermeyen bir zaman dilimi, bütün şiirsel, müziksel etkisiyle içimde dönüp duran; bir şehri tanımaya, bir dünyayı bilmeye yetmeyen, bitirme duygusuna, tamamlama sırrına erdirmeyen bir zaman dilimi… İçinde birbirinden farklı muhitin lirik şarkılarını dinlediğim, kendimi kaybettiğim, sonra yeniden bulduğum bir zaman dilimi… Elimde hiç söz olmadan, tarihini yitirmeye yüz tutmuş bir şekilde ve şehir boyunca çıktım yola. Dağıldım, toplandım, dağıldım ve…