Kategori: ÖYKÜ

Şans Teyze hamam tası sunardı insana. İsterdi ki hamamda bir tas su dökünsün insan, yuğsun yüreğini, arınsın hoyrat zamanın deminden. Bir sevda yaşama çevrilsin diye, bir sevda dökülsün diye başından insanın, taslarında taşırdı sevdayı. İşlemesi gümüşten, dökmesi kromdan taslarını da tertemiz bir bez torbada taşırdı. Sunardı tasları, isterdi ki kendi sunduğu taslardan dökünsün insanlar lavanta kokulu, defne kokulu suyu; isterdi ki kendi sunduğu taslardan sedefli gelin teli gibi dökülsün su. İnsan seçerdi Şans Teyze, öyle herkese değil, yüreğinin ısındığına, düşüncesinin el verdiğine sunardı taslarını. Okuyanına, yazanına, çalışanına, söz kuşanıp saz…

Devamını Oku

Bir mucizeye tanıklık etmek! Hem de yerin bilmem kaç metre altında bir metronun içerisinde. Daha önce mucize deneyimim olmamıştı. Anlatım heyecanımı mazur görün. Akşamüzeri iş çıkış saati ve yağmurlu bir İstanbul. Kalabalığı ve yarattığı girdabı tahmin edebilirsiniz. Ben de kapıldım çekim gücüne. Aslında işsiz olduğum için, o vakitte metroda olmamı gerektirecek bir neden yoktu. Kadıköy’de aylak aylak dolanmıştım bir süre. Birkaç çay, Moda Caddesi’nde renkli bir yürüyüş, sahaf tezgâhlarına hızlı bir göz atış ve eve dönüş. Sıradan bir işsizlik günü… Ancak, bugün Kadıköy mesaime geç gelince, dönüşüm de fark edemeden…

Devamını Oku

Bir Şule Teyze’miz var, öz teyze kadar severim, hep kendisine gitmemi ister, davet eder, bir türlü gelemem, geldim nihayet. Mutfakta kahveyi yaparken Şule Teyze, balkonda sigara içeyim dedim, “Bu yıl benim yeşil bağım kurudu” türküsünü söylüyor çevredeki evlerden bir erkek sesi. Neşeli bir tonla söylüyor hem de. Bakındım, sesin geldiği yöne, hani şu ses var görüntü yok durumlarını bilirsiniz, işte öyle bir durumdayım. Eğiliyorum, ha düştüm ha düşeceğim balkondan, havaya kaldırıyorum başımı boynumu ağrıtırcasına, ses çok yeri kaplıyor, geldiği yönü bulmak ne mümkün. Biraz sonra susturur komşulardan biri diye bekledim,…

Devamını Oku

Bana öyle gelirdi ki annemin eşarplarında bir sihir vardır. Kimi eşarplar annemi ağlatır kimi eşarplar annemi sakinleştirir. İskender’in evinde, sofanın sağ tarafındaki soğuk odada, annemle babamın karyolasının altında, selelerde dururdu çamaşırlarımız. Annemin eşarpları karyolanın ağır döşeğinin altında… Bahçedeki iplerde kuruttuğu çamaşırları topladığı günlerde, karyolanın yanına oturur, çamaşırları katlar, selelere koyardı annem. O anlarda mutlaka “Bir gardırobumuz olaydı,” derdi, “temiz temiz katlar koyardık çamaşırı.” Benim hiç görmediğim, ablamın hayal meyal hatırladığı bir gardıroptan söz ederdi sonra. Bazı günler, Sabiha’nın evindeyken dolabın kırıldığını anlatırdı; bazı günler Temam’ın evindeyken kırıldığını, bir daha da…

Devamını Oku

Yağmur dinmiş, ıslak caddedeki sular çekilmişti. Öylesine ki bulutların arasından sıyrılan güneşin etkisiyle caddeden buhar yükselmeye başlamıştı. Kavşağa yakın küçük kafede bir süredir laflayarak zaman geçiren çift, karşı kaldırıma geçip kavşaktaki parka girdi. Henüz insanlar kendini dışarı atmadığı için park sessiz sakin sayılırdı. Nemli dallardaki şakacı kuşlar tüylerini kabartarak kurulanmaya çalışıyorlardı. Bir ay kadar önce görüşmeye başlamışlardı. Uzaktan bakıldığında fiziksel olarak son derece uyumlu görünen çift duygusal bir uyum yakalama gayretindeydi. Fırsat buldukça yaşama ilişkin sorularla birbirlerini tartıyor, tanımaya çalışıyorlardı. Birden erkeğin gözlerinin içine bakarak “Sevgi nedir?” dedi genç ve…

Devamını Oku

Karanlık… Bir süredir yaşamım hep böyle başlıyor. Sabah aydınlığı belediyenin özensiz döşediği yoldaki taşlara vurmadan atıyorum kendimi sokağa. Sokak lambalarının henüz bozulmamış, belediyenin görmezliğine uğramamış olanları uzun aydınlık çizgiler yaratıyor etrafta. Bu saatte yalnız ben, köpekler ve uzun bir ömrün sonunu ibadetle telafi etmek isteyenler ayakta. Yolun sağında görüntüsünden bir köylünün sahiplik ettiği anlaşılan apartmanlar yükseliyor. Çünkü biçimsiz ve yalnız daha fazla daire sığdırma çabasının bir ürünü olduğu hemen anlaşılıyor. Köylüler köyde yaşayıp şehirde apartmanlar dikiyor bu çağda. Köylümüz de işin kolayını, kısa yoldan paranın kilidini çözmüş görünüyor. Yolun solunda…

Devamını Oku

– çünkü insan olmanın, bir şeyi doğrudan doğruya yaşantılayabilme aldanmacasını, hatta kuruntusunu içerdiği – Friedrich Dürrenmatt, Gözlemcileri Gözlemleyenin Gözlemi Karşısında aniden beliren gölgenin koyu bir leke katmanından giderek bir insana dönüştüğünü fark eden G., sanki yüzyıllardır tam olduğu noktada duruyormuş ve kıpırdamaya mecali yokmuş gibi saçını arkaya atarak öylece kalakaldı ama tam da o noktada kalakalmasındaki asıl sebep, kendine doğru gelen adamın görünüşündeki aklını karıştıran şeyi bir türlü bulamamasıydı ve her geçen saniye, bu bulamayışın ruhunda doğurduğu sıkıntıyı katbekat artırıyordu ve bu sıkıntıyı üstünden atacak hiçbir çözümün aklına gelmeyişinin yarattığı…

Devamını Oku

Çelik tencereyi iyice kuruladı, masaya koydu, kapağı kuruladı ardından, tam tencerenin üzerine yerleştirecekken yüzünü gördü kapakta. Kulp yüzünü ortadan ikiye böldü. Yüzü yanlardan yayvan, tepeden basık bir görünüm aldı. ‘Ağlasam mı gülsem mi’ kararsızlığı içinde kulpun iki yanına yayıldı dudakları. Gülümsedi, hüzün kapladı yüzünü. Ev işlerinin kadını boğduğunu, kadının gelişmesinin önünde engel olduğunu, ucuz, sömüren bir iş gücü olmasının yıkıcı sonuçlarını anlatan bir dizi seminere, eğitime ve eyleme katıldıktan sonra kendisini tencere-kapak kurularken bulunca ürperdi. Hızla bıraktı kapağı masaya, bezi fırlattı, bez, tezgâha değdi, ha tutundu ha tutunacak, olmadı, yere…

Devamını Oku

Bir koku insanı ısıtır mı? İlkokuldaydım, kışın eve üşüyerek girince annemin yaptığı mis gibi çorbanın kokusu resmen beni ısıtırdı. Oldukça uzun mesafeden yürüyerek geldiğim evde donan parmaklarımı çıtırdayan sobaya yaklaştırırdım; insanın ellerini hissetmemesi ne kötü bir his… Hemen ısınsın da benim olsunlar diye acele eder, üstüne de çorbamı içince sıcacık olurdu bedenim… Sonra kimse tutamazdı beni. Önce dışarı koşar, kar-çamur demeden mahalle arkadaşlarımla top oynar; akşam da annemin dizine koyardım başımı. Sobanın ve annemin sıcağında saçım okşanırkenki huzurum… Bir gün ailesiyle akşam oturmasına gelen arkadaşım Ahmet beni o halde görünce…

Devamını Oku

Apartmanların arasında sıkışıp kalan meyhanenin loş ışıkları altında, kadehlerin biri iniyor biri kalkıyordu. “No Smoking” afişini kuşatan sigara dumanından üstündeki yazı zor seçiliyordu. Meyhanenin müdavimlerinden Metin, Cemal ve Nihat, ara sokağa bakan cam kenarında her zamanki yerlerindeydi. Astım hastası Nihat ara ara öksürük nöbetine tutuluyordu. Her nöbette kızaklı pencereyi geriye doğru itip yüzünü bıçak gibi kesen rüzgâra çevirerek derin derin buz gibi temiz havayı içine çekiyor, bir nebze ciğerlerini rahatlatıyordu. Yarım saat kadar sonra masanın müdavimi üç kadim dosta bir yabancı eklendi. Emekli subay Emin Eşencan. Meyhane tıklım tıklımdı, tek…

Devamını Oku