Yazar: Nuriye ÖZŞAHİN

“İnsan iradesine inanırım ben” dedi genç kız! Çok eski zamanlarda, üzerinden karları hiç eksilmeyen dağları, şifalı bitkiler yetişen ovaları, dalgalı nehirlerin coşkuyla aktığı vadileri olan bir ülkenin topraklarında, korunaklı bir kalenin içinde yaşayan cesur bir kız varmış. Kalenin lideri ve komutanı da, adı ‘Haziran’ olan bu cesur kızın annesiymiş. Kalenin genç nüfusu hem iyi bir eğitim ve öğrenim görüyor hem de savaş sanatlarında ustalaşmak için her gün disiplinli bir çalışma içinde oluyorlarmış. O güne kadar nehrin aşılmaz koruma düzeneğini aşıp da kaleye girebilen kimse olmamış. İşte, o gün; ‘Haziran’, nehrin…

Devamını Oku

“Onurlu kişi eziyet gördüğünde de geniştir dünyası/ baskıdan endişe edenler için orada da vardır sığınağı.” – Sekizinci yüzyılda Mısır’da bir hapishane duvar yazısı Kapadokya gezimizde çok beğendiğim Mustafapaşa’da gezerken gördüğüm bir konak yazısını not etmişim. “Her şey boştur, kader insana ortak şeyler sunar.” Eski okuduğum kitaplardan birinin kapağına not düştüğüm bu yazıyı, yeniden elime alıp İbn-i Haldun hakkında yazılmış iki kitabı okurken hatırladım. “Rütbeler, sürgünler, kaçışlar, savaşlar, zindanlar, inzivalar, zikzaklar, ailevi trajediler, aşklar… Kısaca en yüksek makamlarla en büyük düşüşler arasında yaşanan kahramanca ama bir o kadar da ‘insanca’ bir…

Devamını Oku

“Yol kenarındaki çimen; yıldızı sev de, düşlerin çiçekle açılsın.” – TAGORE Ülkemizin yangın ve sel felaketleriyle sarsıldığı zamanın içinde hep ileri acılarla sarsılıyoruz. Türkiye yanarken kendi içimizde yandık, ateş olduk. Söndük, savrulmayan kül olduk, kızdık, şimşek olduk, kırıldık, kırgın çiçekli çalılıklar olduk. Vara vara vardık ki bir kara taş olduk. “Çok büyük kentlerin yaşadığı kriz, doğanın yaşadığı krizin diğer bir yüzüdür” diyor Italo Calvino. İnsanın ve doğanın her zaman birbirinin ilgisine ve sevgisine gereksinimi olduğunu, göklerin ve yeryüzünün sadece insana verilmiş bir âlem olmadığını, sevip korumadığın bir dünyanın bir gün…

Devamını Oku

Az gittim, uz gittim, dere tepe düz gittim, ulu bir meşe ağacını görünce yorulduğumu anlayıp gölgesinde dinlendim. Döndüm baktım ki bir arpa boyu yol gitmişim. Düşüncelerim uzaklara yol alırken bedenim hep buradaymış. İnsanı anlatan bilge kişilerin sözleri, birer ikişer düşüncelerimde sıralandı. “Doksan dokuz kattır insan” demiştir Mevlana. “Her savaş insan ruhu için bir yenilgidir ve korktuğu için öldürür” diye anlatır Henry Miller, insanı. “İnsan bir uçurumdur” der Fernando Pessoa. “İnsan bir kitaptır, görüneni dünya, görünmeyeni ahrettir; isterse okur, istemezse okumaz” diye haykırır İbni Arabi. Tekerlemelerle başlayan masal sözlerimizin beni alıp…

Devamını Oku

Bahçe içindeki küçük balkonumun demir korkuluklarına sık yapraklı dallarını altlı üstlü dolayıp oval bir çelenk oluşturmuştu kayısı ağacı. Şöyle bir bakınca da pınarı açık büyük bir göze benziyordu. Bir haziran sabahı yeni aldığım kitabı okumak için oturmuştum küçük kare lake masama. Ama ne mümkün! Kayısı ağacı kollarını omzuma, yüzüme, kollarıma çarpıp duruyordu. İçimden bir muziplik geçti ve şöyle seslendim kayısı dallarına: – Sanki bir kayısı meyvesi getirmişsin de benimle şakalaşmak istiyorsun? İşte, o anda dalların hışırtısı durdu, yapraklar ve dallar kıpırtısız kaldı. Ben de kitabımdan başımı kaldırıp “Sitem mi ediyorsun…

Devamını Oku

Bahar giyinmiş ağaçların eteklerinde boy veren gelinciklerin rengi allara yeşillere bürünmüş, dans ediyorlar doğada. Yeni zaman Türkiye’sinin ağırlığına katlanabilmek için eski zaman Türkiye’sindeki anlara götürüyor beni düşüncelerim. Baharla uyanan doğanın bende bıraktığı hissiyatla Mustafa Dayı’mın mahalleye gelişini, “Taze sebze meyve geldi!” diye bağıran sesini anımsıyorum. Annem ile birlikte hemen kapıya koşar, o yorgun adamın soluklanması için su taşır, kısa bir an da olsa onu kapının basamağında dinlendirirdik. Kara beygirin iki yanına oturtulmuş kocaman küfelerin içi sebze ve meyveyle dolu olurdu. Annem kardeşim ve benim Işıklar Semti’ndeki dayımın bağına gidebilmemiz için…

Devamını Oku

“Dünyadaki en sert şey, en yumuşağı tarafından bükülürmüş.” – Lao Tzu Bir gün, büyük bir fırtına her şeyi alt üst ettikten sonra durdu. Gökyüzü kara bulutlarla kaplanınca gündüz bile gece oldu. Bu büyük felaketin can alıcı kızgın sesinden korktuklarından, yeryüzü canlıları da fırtınaya karışıp fırtına, bulutlara karışıp bulut oldular. Kara bulutları yarıp yüzünü göstermek isteyen güneş çok zorlandı azıcık ışık saçmak için. İşte, o zaman güneşin içinde var olan ‘Nefes’ göründü. Azıcık yüzünü gösteren güneş onu yeryüzüne fırlattı. Kendini hiç bilmediği bir yerde bulan ‘Nefes’ şaşkınlıkla karşısında sütunlar üzerinde yükselmiş…

Devamını Oku

“Doğada hiçbir şey nedensiz değildir; nedenini kavra, o zaman deneye ihtiyaç duymazsın.” – Leonardo da Vinci Çiğdem kokularının kekik kokularına karıştığı Bozdağlarda gölcüğün yüzeyi de dağların ihtişamını yansıttığı suyun rengi gibi dağın nefesini çekmişti içine. El tezgâhlarında dokunan ipek şalların, ham keten ipliğinden dokunmuş kumaşların, kök boyayla harmanlanmış ipek karışımı battaniyelerin kenti Ödemiş. Bozdağların tepesinde ulu bir ağacın altında az biraz dinlenmek için elindeki bastonuna dayanarak oturan kadının adı Sevdiye idi. Şamandı. Dayandığı bastonunun eliyle kavradığı tepesinde gözleri ileriye, gagası aşağılara bakan bir kuş oyması, boğazında dört yapraklı yonca resmi…

Devamını Oku