Yazar: Nuriye ÖZŞAHİN

Dünya beni içine almayan bir deniz! Ülkemizin en güzel bölgelerinden birinde, denize kıyısı olan bir köyde, adı İsmail olan bir çocuk yaşardı. Babası, Hz. İbrahim’in oğlu İsmail’den yola çıkarak korunmuş anlamını kattığı bu ismi oğluna koymuştu. İsmail, 9 yaşındaydı bu köye geldiklerinde. Davar çobanlığı yapan Ali’nin iki yıllığına anlaştığı bu köye gelmişlerdi şimdilerde. Yüzünde çıkan çıbanların yara izleri yüzünü kaplamış, ona cehennemi yaşatan bu izler zamanla alacalı hareler ve çukurlar oluşturmuştu çocuk yüreğinde İsmail’in. Dünya bir cennet olsa da içine karanlık çökmüş yüreklerin bu güzellikten haberi yoktur. Hayatın olağan akan…

Devamını Oku

“Muhakkak ki bütün insanların bir ruhu vardı; ama birçoğu bunun farkında değildi.” – Sabahattin ALİ Bir geçmiş zaman kadını olan annemin yaşamının her anını şekillendiren ablasının bilge kişiliğinden öğrendiği, ince hayat bakışı olmuştur. Çok katı bir hafız olan babasının yumuşacık, büyük kızına yön verdiği dini öğretinin ablasında imbikten süzülüp İslam aydınlanma araştırmalarıyla derinleşmiş bir hümanizma aktarmasının şekillenmiş halidir annem. Benim kafamın içindeki fotoğrafı ise, annesinden yadigâr yuvarlak camlı tel gözlüğün kıvrık uçlarını kulağına dolayıp dantel ördüğü görüntüsüdür. Ne zaman bir sarıçiçek görsem annemi hatırlarım. Anadolu’yu elindeki asa ile dolaşan Yunus;…

Devamını Oku

Sırtını gökyüzüne yaslayıp ışıltılarını karanlık deniz yüzeyine yansıtan yalancı bir adayı izliyorum her gece. Tek bir yıldızın görünmediği gökyüzünde, bütün yıldızlar adaya hizmet ediyor sanırsınız. Bir sanayi ilçesi olan Aliağa’nın gece görünüşünü hep sevmişimdir. Denize demir atmış gemilerin suya yansıyan yakamozları beni rahatlatır. Gündüz gözüyle gördüğümüz denizi çevreleyen ne kadar yakıt depoları, fabrika bacalarının kara kurum salan kimyasal atıkları, demir çelik fabrikasının zehir saçan tozları genzimizi yaksa da alışkanlıklarıyla yaşayan biri olarak yine de Aliağa’da olmaktan memnunumdur. Sanırım teknolojiyle olan beraberliğimizin başka bir çelişkisi bu. Benim bir adaya benzettiğim görüntü…

Devamını Oku

Tepelerdeki evimizden Aliağa’ya doğru yokuş aşağı yürüyerek sahile indiğim günlerden biriydi. Hem denizi hem de park ve bahçeleri izleyerek kendi başıma yürümeyi, düşünmeyi, kafamda cümleler kurmayı çok seviyorum. Yalnız yürümek, insanın etrafında olan biten her şeyle gönül bağı kurmak, aradaki mesafeleri kaldırmak, kendinle ve etrafındaki her şeyle bir olmak demektir. İşte, böyle günlerden biriydi; karınca ile kulağakaçanın mücadelesine şahitlik ettiğim. Güçlü çenesinden başka savunması olmayan küçücük bir karıncayla, ondan hem cüsse olarak hem de korunma kalkanları açısından kıyaslanamayacak kadar donanımlı kulağakaçanın ölüm kalım mücadelesini izlemek bana verilmiş bir görevdi adeta.…

Devamını Oku

Akşam yağan yağmurun asma yapraklarında kalan son damlaları da düştüğünde çıkardıkları şıp sesini sokakta oynayan çocukların sevinçli haşarı sesleri böldü. Henüz dünyanın tüm yükünü sırtlarında taşıdıklarını sanacakları günler umarım çok uzaktır. Ben onları dinlerken üç tane karganın hiçbir şeyi umursamaz tavırlarıyla çiçeklerin olduğu yere arka arkaya konmaları, sonra da aynı hızla kaybolmaları beni çocukluğuma, çocukluğumun tozlu sokaklarına bırakıverdi. Sanki o kargalar hem ulaklık hem de kanatlarıyla beni geçmişe taşıyan seraptı. Sıcak yaz günlerinden birinde oğlan çocuklarıyla çelik çomak oynuyorum, oldukça da başarılıyım. Kızlarla seksek, biz bu oyuna kaydırak derdik. Yakan…

Devamını Oku