Yazar: Ahmet ESGİCİ

Bir yere sığamadığım geceler öylesine çoğaldı ki… İsterdim aklımı ve kalbimi genişçe bir sofaya bırakayım. Uzun uzun, geçen ömrüme bakıp içimdeki zehri boşaltırcasına ağlayayım, ağlayayım. İnsan bazen sevdiklerinden ve kendisini sevenlerden ayrı düşer. Seven ve sevilenlerin birbirinden ayrı kaldığı süreler uzadıkça başka başka formüller üretir akıl. Unuturmuş gibi yapar sevdiklerini, mantığa bürür ayrılığı. Ben hepsini denedim. Hâlâ da deniyorum; ama bir fotoğraf çıkınca karşıma sevdiklerimle yan yana, gönlüm yerinden oynuyor, gözlerime yaşlar doluyor. Vedalara alıştığımı zanneden ben, her defasında tekrar başa sarıyorum. Her sene, her sene gidenlerin arkasından gözyaşı döküyorum.…

Bir sabah uyanıp bahçeye çıktığımda güneşin sarı ışıkları henüz ortalığı kaplamamıştı. Hava henüz serin, bahçe henüz gölgeydi. Annem ve ben erken uyanmışsak muhakkak her sabah önce bahçeye çıkarız. Küçücük de olsa bahçemiz, bir iki defa tüm çiçeklerin ve ağaçların yanından geçer, dururuz. Benim göremediklerimi annem bana gösterir, annemin göremediklerini ben anneme gösteririm. Köşede açan turuncu papatyayı, çiçek veren biberi, yakında çatlayıp avuç büyüklüğünde yaprakları olacak ıhlamur ağacının kırmızı tomurlarını genelde annem haber verir. Bense toprağın yanına eğilir, gözlerimi dikkatlice gezdiririm. O serin sabah ben yine toprağın yanındaydım. Toprağın içinde birden…