Yazar: Özgül ATMACA TEKİN

Çocukluğumuzun şarkılarıydı, söylediği şarkılar. Naif ve ince sesiyle tanıdık onu bizler. En çok da ‘Tarık Akan’lı filmlerin sesiydi o. Tarık Akan’ın o derin bakışına eşlik ederdi İlhan İrem’in “Boş Ver Boş Ver Arkadaş” şarkısı. ‘Keşke’ler sardığında bizi, pişmanlıklar sıralandığında “Yazık Oldu Yarınlara” diyerek dinlemedik mi? Telafi edemediğimiz hatalarımızın ardına bakarken kayıp giden zamana hayıflanmadık mı, vurulacağımızı bilerek “Sazlıklardan Havalanan” ürkek kuşlar gibi değil miydik? Konuşamadığımız, haykıramadığımız, çaresiz kaldığımız anlarda kaçımızın boğazında düğümlenmedi sözcükler? O, “Konuşamıyorum” demedi mi? Kendimizi anlatamadığımız, etrafımızdaki insanların bizi dinlemediği zamanlarda gözlerimizle konuşarak “Anlasana” demedik mi? Zamanın…

Devamını Oku

Hayatımızdaki en güzel şeyleri hep en güzel an’a bırakmaya çalışırız biz, oysa bilmeyiz ki en güzel an, yaşadığımız andır. Hep eksikler buluruz kendimizde ve bu eksikleri telafi etmeye çalışırken elimizden kayıp giden bir hayatı da fark etmeyiz. İki oda, bir mutfak ve denize bakan küçük bir balkon… Bahçesinde üç incir ağacı – o incirler ki kimin kahvaltısı olmamıştı, salıncağı olan bir dut, bir de birkaç ördek. Bir el yetmez, bir evi geçindirmeye ben de el veririm; iki el oluruz, demişti. Çocukların derdi, kızların çeyizi, oğlanın askerliği… Çalışırım, gencim, gücüm yerinde,…

Devamını Oku