Kategori: YAŞAM

“İnsanlar ışığı görmez, ışıkla görür.” – Immanuel Kant “Yunanistan’ın ışıklı ve kadim dünyasına adım atmadan önce Dordogne yöresini ziyaret etmek dâhiyane bir fikirdi.” Bunun gibi heyecanlı anlatımlarla başladığı yolculuğu aşkla, hayranlıkla ve hayretle sürecek serüvenleri beni de içine çekmişti. Kelebeğin kanatlarındaki sarı benekler olmuş, edebiyat dâhilerine doğru kanat çırpmıştım. Kasabanın kıyısındaki harikulade kayalıktan gizemli Domme Nehri’nin kapkara sularına bakmak bile insanın ömrü boyunca şükredeceği bir şey. “Bana kalırsa bu nehir, bu topraklar, şair Rainer Maria Rilke’ye ait… Fransa değil, Avusturya değil, hatta Avrupa bile değil; şairlerin bayraklarının dalgalandığı, üzerinde ancak…

Devamını Oku

Küçükken tatilde arkadaşlarınızla su altında nefes tutma yarışı yaptınız mı hiç? O küçük burunlarınızı tutup, suya girip durduğunuz, bir dakika olmadan kalbinizin boynunuzda attığını hissedip yarış için direnip sudan çıkmadığınız, gitgide göğüs kafesinizin sizi cendere gibi sıkıştırıp, sudan çıkıp koskoca bir nefes aldığınız o rahatlatıcı anınızı düşünün. Şimdi lütfen burnunuzdan derin bir nefes alıp ağzınızdan verin. Şu an bunu yapamayıp evde oksijen tüpüyle yaşayan, hatta daha şanssız olup hastanede bir makineye bağlı hayata dönmeye çalışan binlerce insanı düşünerek elinizi iki yanda kaburgalarınızın üstüne koyup size hayatın vazgeçilmezi olan havayı her…

Devamını Oku

Önce sesini bir kuyunun dibine hapsetmek istedi ve tüm sözcüklerinin ağırlığından kurtulmak… Sonra evrenin baş döndürücü bütün kokularından uzaklaşmak istedi; ona sevdiği ne varsa anımsatan, hafızasının en derinlerinde sakladığı bin bir çeşit kokudan… Derken; dünya yüzünde tadına vardığı ne kadar lezzet varsa dilinden söküp atmak istedi. Diline değen, onu büyüleyen ya da tiksindiren bütün tatları ardında bırakarak kaçmak istedi. Sonra gözlerini güneşin parıltısında soldurmak istedi; gördüğü iyi veya kötü; güzel ya da çirkin ne kadar görüntü varsa göz bebeklerinden sonsuza dek silmek istedi. Ve en sonunda ona yaşadığını duyumsatan sıcağı,…

Devamını Oku

Gökyüzündeki pamuk pamuk bulutları konuşturmayı bıraktın mı? Unuttun mu elmalı şekerin tadını? Artık atlıkarıncalar mahallene uğramıyor mu? Dizlerindeki yaraların kabuklarını soymaktan vaz mı geçtin? Akşam karanlığı çöktüğünde için korkuyla dolmuyor mu artık? Annenin sesindeki şefkati, elindeki lezzeti hatırlamayalı bir hayli zaman mı oldu? Bayram öncesi bayramlıklarını başucuna asıp uykuya dalmıyor musun nicedir? Ah, büyüdün işte… Çocuk büyüdü. Dünya tüm büyüsünü ve masumiyetini yitirdi. Kirli yüzlü, çıplak ayaklı arkadaşlarının yerini, bir maskeli balodaymışsın gibi gösterişli maskeleriyle yalancı insanlar aldı. Artık seni korkutan gecenin ayak sesleri değil, geleceğin korkunç belirsizliği… Çocukluğun kapalı…

Devamını Oku

Bugünlerde bazı sözcükler üzerine düşünüyorum, hakkında kâğıtlara notlar düştüğüm, bazısı mitolojik, bazısı arkaik çoktan eskimiş sözcükler. ‘Sancı’ sözcüğü mesela. Eski Türkçe Uygurcada “sançıg”. “Ucu sivri şey, kanca” anlamı dışında “karın ağrısı” anlamına da geliyormuş; saplamak, sokmak anlamlarına gelen sançmak fiilinden türediği düşünülüyor. ‘Lethe’, defterime not ettiğim diğer bir sözcük. Yunan mitolojisinde yer altı dünyasında akan nehirlerden biri. Parantez içinde “İlahi Komedya/Araf, Dante” yazmışım bu tanımlamadan sonra. “Bu nehrin suyundan içen ölülerin ruhları, dünyada yaşamış oldukları her şeyi, geçmişlerini unuturlar Dante’ye göre.” Sözcükleri bir kenara bırakıp yeni bir kitaba başlamak istesem…

Devamını Oku

– Bu yazı kendi yaşamının hem yargıcı, hem celladı, hem de bağışlayıcısı olanlar içindir. İnsan ne zaman kendini suçlu ilan eder? Yaptığının yanlış ve suç olduğunu kabul ettiğinde mi, yoksa işlediği suçun cezasını çekmek zorunda kaldığında mı? İnsanoğlu ne zaman adaletin terazisinde tartar günahlarını? Ne zaman sağır vicdanına seslenir ve ne zaman yargılayıp asar kendini? Âdem ile Havva’nın yasak elmayı yemesiyle insanlık tarihinin o hiç bitmeyecek “suç” ve “ceza” döngüsü başlar. Yasak, yanlış ve günah olanın cazibesi zavallı insanoğlunun peşini bırakmaz. Tabularla, yasak ve günahlarla örülmüş bu “dünya zindanı”nda atılan…

Devamını Oku

İyiydim, iyiydim, hâlâ da iyiyim. Ben olmayı bıraktığımdan beri, geçmişe sırtımı dönmeyi başarabildiğimden beri iyiydim. Geçmişin her noktasına zuhur etmiş benliğimi kenara koyup yeni bir ben yaratmıştım. Evet, yarattım. Ben yarattım, ben kendimi doğurdum, ince ince işledim ruhumu. Küsmeden korkmadan bugünü çıkardım ortaya, kendi miladımı inşa ederken bir kere de olsun hikâyesiz kalacağımı, anılarımın çıplaklığını düşünmedim. Yalnız bedenime yalnız ama hayatta kalmış bir ruh hediye ettim. Yürüdüğüm tüm yollara veda ettim, yanıma aldığım kinim ve kinimin doğurduğu yarının hırsı ile yola çıktım. Tüm bu bilinmezliklere rağmen ne korkum vardı ne…

Devamını Oku