Kategori: YAŞAM

“Bu gece en hüzünlü şiirleri yazabilirim” diyen şair gibiyizdir belki de… İçimizdeki yazma tutkusu gecenin ayazında, deli esen yelin avazında sabahı bekletmemiştir bizlere. Elimiz titreye titreye mutlaka bir şeyler yazacağızdır. Battaniyeler alt altadır şimdi, yorganlar üst üstedir. Minderler, nevresimler, alezler üstlü altlıdır, altlı üstlüdür. Yazmaya ramak kalmıştır. Yağmursuz bir kış, bir şubat gecesi kapımızı gümbür gümbür çalmış; yeşeremeyen toprağımızda neyimiz var neyimiz yoksa almıştır. Ovamızda üşüyoruzdur. Dolunay kaskatı kesilmiş, yıldızlar buz mavisine dönmüştür. Gecenin avaz avaz ayazı, dağların geceyi hüzne boğan beyazı şairi de şiiri de tir tir titretmiştir. Şair…

Devamını Oku

80’li, 90’lı yıllarda çizdiğim karikatürlerin arasında aşağıdakilere rastladım… Karikatürlere bakarken, Turgut Özal iktidarı zamanında “Düşünce suçlarına hapis cezası verilmesin; para cezası verilsin.” gibi bir mevzuun konuşulduğunu hatırladım. Bu karikatürleri de o tartışmaların olduğu günlerde çizmiş olmalıyım. Üzerinden 30-40 sene geçince, o zamanın mevzuları bazen komik, bazen trajik, bazen de saçma sapan geliyor. Bizi üzen, kafamızı ve yüreğimizi gereksiz yere meşgul eden mevzuları unutmaya eğilimliyiz. “Zaman her şeyin ilacıdır.” diye bir söz vardır ya… O ilaç, uyku ilacı sanırım. Bizi uyutuyor. Uyutuyor ama yıllar sonra bu karikatürlere bakınca olduğu gibi… Bir…

Devamını Oku

“Eskiden kar yağardı adam boyu./ Kar sendin… Kar bendim… Kar bizdik…/ Eskiden kar yağardı./ Henüz ayrılmamıştık, henüz bölünmemiştik…/ Aynı mahalledeydik…/ Zengini… Fakiri… Esnafı… Bir arada, birliktik…/ Eskiden kar yağardı lapa lapa, kar yağardı bembeyaz./ Çünkü karın beyazlığı yüreğimize vurmuştu./ Karın rahmeti, karın bereketi…/ Adam boyu adamlar da adamlardı o zamanlar…/ Eskiden kar yağardı adam boyu./ Kar sendin… Kar bendim… Kar bizdik…/ Şimdi…/ Eridik… Eridik… Eridik…” Şiir daha uzun, beni duygulandıran kısımlarından alıntı yaptım. Google Amca’dan bakarsınız. Google Amca’nın her dediğine de inanmayın bence! Çünkü şiir, onun da dediği gibi Sabahattin…

Devamını Oku

“Sen otellerde benim konuğum/ bense dar günlerde senin evinde/ kim ne derse desin/ saltanatımız baba oğul/ sürüp gidiyor işte! // Ne saray, ne yalı, ne köşk,/ ne bir dairecik, kooperatiften/ ne Bebek sırtlarında bir çadır,/ bir gecekondu da yok, memleket işi/ Taşlıtarla’larda. // Diyelim ki, elden düşme bir Ford,/ kilometresi üç kez silinmiş/ dört tekerim de olmadı bugüne kadar,/ ayaklarımı yerden kesecek! // Her saltanatın bir sonu var, oğlum,/ buna musalla taşları şahit! // Son sözümü henüz söylemeden/ işte geldim, gidiyorum,/ altımda bir kuru tabut! // Tacım, tahtım sana emanet!”…

Devamını Oku

Doğanın kaynakları tükeniyor! Tüketiyoruz! Doğanın bir parçası olduğumuzu düşünüyorum. Doğanın yok edilişine seyirci kalarak hayatını devam ettirebileceğini düşünmek ne büyük aptallık! Ağaçlar azalıp betonlar hızla çoğalıyor her geçen gün. İnsanların çoğunluğunun bu konudaki şuursuzluğunu, duyarsızlığını aklım almıyor, gelecek nesiller için endişeliyim. Evrende tüm canlılarla bir bütün olduğunun, biri olmadan diğerinin dengesinin bozulacağının nasıl farkında değil insanlık, şaşırıyorum. İnsanlık kendi sonunu kendi getiriyor, hızla yok ediyoruz kaynakları hiç hız kesmeden! Pandemi koşulları durup düşünmemize vesile olur, bir şeyler değişir diye ummuştum ama maalesef değişen bir şey olmadı! Kaldığımız yerden devam. Doğaya…

Devamını Oku

Sağ–sol olayları durmak bilmiyordu. Her gün kavganın içinde buluyordum kendimi. Ara sıra dayak da yiyordum. Bizimkiler “Böyle olmayacak, seni dışarıya gönderelim, orada oku” dediler. Liverpool’da bir okul buldular. Yağmurlu bir gün “şemsiyeli adamlar” ülkesine ayak bastım. Hava hep kapalı ve hep yağmurluydu. Hatta bir gün birisine “Burada güneş var mı?” diye sormuştum da bir tuhaf bakmıştı yüzüme. Her neyse… Okula yakın bir sokakta bir pub keşfetmiştim. Sık sık oraya takılıyordum. Pencere kenarındaki masaya oturuyor, biramı yudumlarken kitap okuyordum. Bir akşam içeriye benim yaşlarda, saçları omuzlarında, sırtlarında gitarlarıyla üç kişi girdi.…

Devamını Oku

Moskova’ya 1919’da Vladimir Gardin tarafından kurulan ve dünyanın ilk sinema okulu olarak kabul edilen Sovyetler Birliği Devlet Sinematografi Enstitüsünde sinema okumaya gitmiştim. Kararım tepkiyle karşılanmıştı. Gidip de komünist mi olacaksın demişlerdi. Gidip adam oldum. Okulu ve arkadaşlarımı çok sevmiştim. O sıralar Nâzım da Moskova’daydı. O’nu görmeyi çok istiyordum. Ama mümkün görünmüyordu. Bir gün Nâzım’ın okula gelip söyleşi yapacağını öğrenince sevinçten havalara uçtum. Moskova’da tanışıp âşık olduğu Vera Tulyakova ile birlikte geldi. Genç kadının evli ve bir kızı olduğunu bir yıl sonra öğrenecekti Nâzım. Uzun bir söyleşi oldu. Edebiyattan, sinemadan ama…

Devamını Oku

Hayatımın son yarısında öylesine çok narsist insanla karşılaştım ki bu durum konuyu çok araştırmama neden oldu. Son derece cahil ve yetersizliği görülebilecek seviyedeki insanların kendini abartan, başkalarını değersizleştiren davranışlarının sebebini araştırmak benim için çok ilgi çekiciydi. Çünkü yaşadığım bu tarz ilişkileri sanki birebir anlatıyordu. “Cahil” derken okumamış insan olarak değil, bilgiyi özümsememiş ve davranışına yansıtmayan kişi, medeni ölçütleri benimsemeyip egoları ve güdüleri ile hareket eden insanları kastediyorum. Duygusuz, saplantılı, her an kendine yönelik abartılı değer atfeden ve karşısındakini değersizleştiren davranışlarına tahammül etmek çok zor. Narsizm düzeyi yüksek olanlarla iletişim neredeyse…

Devamını Oku