Yazar: Nagehan BÜLBÜL

Bir adı, bir kimliği vardı, sadece düşüncelerin çarpışması olmaktan fazlasıydı. İnsanların ona seslendikleri bir ad. Çok sıradan, üzerine pek kafa yorulmamış bir addı. Şu aralar kimim diye çok düşünüyordu ama bir zamanlar vardı, oradaydı. Kimliğinin kaybı söz konusuydu, yeni bir kalıptaydı; kendisi olduğunu sandığı şu haline adıyla seslense ayıp olur gibiydi. O yüzden Can olmaya karar vermişti. Can kimdi, ne yapardı, hayatın neresindeydi? Dolayladıklarıyla doğrudanlarını çarpıştırıp dilinin ucuna gelip gelip kaçanları yakalamaya çalışırdı. Yeterince cesur mu değildi, yoksa zaten hiç yapmayacağı şeyleri arada bir aklından geçirip düzelteceğine dair kendini mi…

Devamını Oku

Bitmek bilmeyen baş ağrısı işini yapmasına engel oluyordu. Sakinleşmeye çalışıp birkaç derin nefes aldı ve yeniden yazmaya devam etti. Pek de başarılı olamamış olacak ki çok zaman geçmeden istemeye istemeye kalemi elinden bıraktı, bir su aldı kendine. Sakinleşmek, dinlenmek istedi. Ne yapmak lazımdı şimdi, bu işin içinden nasıl çıkardı? Hem bir yol bulma umuduyla şakaklarını ovuyor hem de baş ağrısının geçmesini temenni ediyordu. Stresten terleyip titreyen elleri ona ait değilmiş gibiydi, birden yabancılaşmıştı vücuduna. Bu zihin, bu beden kimin eseri, neyin esiri oluvermişti bir anda? Kendiyle karşılaşsa tanıyamazdı kendini; ama…

Devamını Oku

İyiydim, iyiydim, hâlâ da iyiyim. Ben olmayı bıraktığımdan beri, geçmişe sırtımı dönmeyi başarabildiğimden beri iyiydim. Geçmişin her noktasına zuhur etmiş benliğimi kenara koyup yeni bir ben yaratmıştım. Evet, yarattım. Ben yarattım, ben kendimi doğurdum, ince ince işledim ruhumu. Küsmeden korkmadan bugünü çıkardım ortaya, kendi miladımı inşa ederken bir kere de olsun hikâyesiz kalacağımı, anılarımın çıplaklığını düşünmedim. Yalnız bedenime yalnız ama hayatta kalmış bir ruh hediye ettim. Yürüdüğüm tüm yollara veda ettim, yanıma aldığım kinim ve kinimin doğurduğu yarının hırsı ile yola çıktım. Tüm bu bilinmezliklere rağmen ne korkum vardı ne…

Devamını Oku