Kategori: YAŞAM

Sarı sonbahar… Yeni toparlanışlar zamanı şimdi. Süveter vakitleri mevsimin… Ruhumuz yağmur öncesi toprak kokusu eşliğinde yeni başlangıçlara çoktan hazır. Ne de hoş görünüyor gazelleri ağaçların. Sarı sarı, turuncu ve kırmızı… Tabağımızda mandalina ve nar kabukları… Damağımızda eylül ve ekimin rayihası… Her mevsim geçişinde olduğu gibi yine ayrı bir heyecan, yine ayrı bir duygu seli yüreklerde… Pardösülü ve trençkotlu fotoğraflar, ıslak kaldırım taşları ve yapraklar, sinema önlerinde bekleşen sevgililer… Kimi şemsiyeli, kimi şemsiyesiz… Kabuk kabuk soyulacak mevsimlerin de giysisi gün geçtikçe. Sonbahar; ekim sonu, kasım başı daha da bürünecek koyu renklerine.…

“Ne istersiniz benden/ bilmem ki hatıralar/ gelir gelmez sonbahar?” – Cahit Sıtkı Tarancı Hafıza ağır bir yüktür. İnsan ne zaman hatırlamaya çalışsa, anılarına tutunsa, belleğinin derinliklerine inip o kör kuyudan hatıralarını çıkarmaya koyulsa; omuzlarına büyük bir yük çöker. Beden ağırlaşır, hayat anlamsızlaşır. Gelecek ve geçmişin “şimdi”deki anlamı kaybolur. Hatırlamak bir eziyettir insana. İnsanın özgürleşmesi ve “an”da kalabilmesi için tüm yüklerinden, yani tüm kötü anılarından kurtulması gerekir. Haydi, bir söz verelim kendimize. Tüm kötü anılardan, çirkin sahnelerden, yorgun zamanlardan, ruhu çürümüş insanlardan, dili çatallı şeytanlardan kurtulalım. Sözleri zehirli, gözleri lanetli, kalpleri…

1972’nin Eylül’üydü. Bir cumartesi öğleden sonrasıydı. Paris o gün yağmurluydu. Paris’e her gittiğimde yaptığım gibi yine Saint-Germain Bulvarı’ndaki Cafe de Flore’a uğramıştım. Ve onu gördüm. Romy’yi Sanırım bir mucize olmuştu. Filmlerini onlarca kez izlediğim, gazetelerden dergilerden kestiğim fotoğraflarını özenle sakladığım Romy Schneider karşımdaydı. Kalbim duracak gibi olmuştu. “Bekle kalbim, şimdi sırası değil” dedim. Cam kenarında bir masaya oturmuş, dirseklerini masaya dayamış, şarap kadehi avuçlarının arasında dalgınca, gelip geçenleri izliyordu. Hüzünlüydü sanki. Ara sıra bir yudum alıyordu şarabından. Masada yarısı içilmiş şarap şişesi duruyordu. Siyah boğazlı bir kazak giymişti, eteği griydi.…

1 elin nesi var bilmem de 2 dilin nesi olabilir öğretti bana hayat. 2 cihan bir araya gelse olmaz ama 2 insan bir araya gelse, sizin bedeniniz gibi ruhunuzu, geçmişinizi, umutlarınızı, kariyerinizi gömebilir. 3 günlük dünya, kötü olmamalı diyenlere bir bakarsınız ki, 4 gözle düşüşünüzü bekler olmuşlar. 5 parmağın 5’i 1 olmaz ama gün gelir 1 parmak sizi gösterir de dünyanızın 6 üstüne geçer; 1 parmak sizi gösterip öyle yargılar ki, 7 düvel uğraşsa sizi aklayamaz. 9–8’lik roman havası tadında yaşamak istediğin hayatını drama çevirirler de seni 9 köyden kovdurur…

Kimine göre en güzel mevsimdir sonbahar. Kimine göre hüzündür. Kimine göre yalnızlıktır. Kimine göre biraz yazın sıcağından, biraz kışın soğuğundan… İnsanoğlu anlamlandırmıştır mevsimleri, sonbahara da “hazan” demiştir. Oysa bilmez ki “hazırlık”a açılan kapılardan biridir. Silkinip sonbaharın gelişini izlemek gerek, hem de tüm güzelliğiyle. Eylül sonbaharın kapısını açtı ve içeri girdi. Ağaçlar yapraklarını yavaş yavaş dökmeye, kuşlar göç etmeye başladı. Cırcır böceğini bilmem ama bütün yaz çalışan karıncalar yuvalarına son erzaklarını taşımakta. Belli ki onları uzun bir kış bekliyor. Evin damlarını –eskisi gibi olmasa da– kırmızı renkle süsleyen salçaların mis kokusu…

Sanki başımdan aşağı bir helke kaynar su dökülmüş gibi hissettim kendimi fotoğrafı görünce. Mona Lisa ve Vincent van Gogh bir fotoğrafta birlikteydiler. Üstelik ona geçen doğum gününde Şanzelize’de lüks bir mağazadan aldığım yeşil elbiseyi giymişti. “Kaynar su mu, yoksa fotoğraf mı daha çok yaktı seni?” diye soracak olursanız eğer, fotoğraf çok fena yaktı yüreğimi. Yüreğimle birlikte ciğerlerim de yandı. Feleğim şaştı. Meğer bu fotoğraf sosyal medyada dolaşıp duruyormuş da ben görmemişim. Aslında Vincent van Gogh’un yakın arkadaşı Paul Gaugin bana bu durumdan söz etmişti de ihtimal vermemiştim. Ressam kıskançlığı demiştim.…

Antik çağların acılarından, kör kuyuların yankılarından, deli divane çağlayan suyun çırpınışından, dumanı göklere yükselen yangınların içinden geliyorum. Telaşla havalanan serçenin kanadından, yapraklarını dökmüş, çırılçıplak kalmış bir bozkır ağacının dalından, mehtabın altında tutuşmuş gönüllerin sesinden, kızgın çöllerde yolunu kaybetmiş Mecnunların ayak izinden geliyorum ben. Tanıdın mı beni? Sürgünlere yollanan halkların türkülerinden, destanlarından süzüldüm. Marşlarla yankılanan sokaklardan, ayaklanmalardan ve devrimlerden geliyorum ben. Diyar diyar dolaşan gam yüklü saz ustalarının tellerinden, meydanlarda halay çeken kalabalıkların ezgisinden, “Hu” çeken dervişlerin nefesinden geçiyorum ben. Sandık diplerine saklanmış sararmış fotoğrafların hüznünden, titrek bir mum ışığının altında…

Kavşak sözcüğü etimolojik olarak kavuş/ak kökünden gelir. Ancak her ne kadar öyle de olsa bende kavşak sözcüğü yol ayrımı, gidilen yolun farklı yönlere çoğalması, gidilen yola başka yolların eklemlenmesi türünden çağrışımlar yapar. Bu yaklaşımla vuslattan çok hicranı çağrıştırır, herhangi bir seçeneğe yönelerek yön değiştirme, yeni başlangıçlar yapma, yeni ufuklara yelken açma duygusu yaratır. Bir kavşakta “Seçilecek yol yanlışsa arzu ettiğim yere götürmez” kaygısı, seçenek olarak karşımıza çıkan yollara ilişkin kuşku yaratır. İnsan yaşamında kimi zaman birlikte yola çıkılan kişiyle farklı yönlere yönelmek, gittikçe birbirinden uzaklaşmak söz konusu olur. Böyle düşünüldüğünde…

Frank G. Lenz, ABD’de Alman göçmeni olan Adam Reinhart ve Anna Maria (Schritz) Reinhart’ın çocukları olarak Philadelphia Pennsylvania’da 1867 yılında dünyaya geldi. Frank hâlâ bir çocukken babasını kaybetti ve annesi Anna Maria, Pittsburgh’a taşındı. Frank altı yaşındayken annesi başka bir Alman göçmeni olan William Lenz ile evlendi. Frank G. Lenz’in yaşam akışını değiştiren, 17 yaşındayken bisiklet ile tanışması oldu. İlk bisikletini hediye olarak aldıktan sonra, Lenz sürekli ve tutkuyla bisiklete binmeye başladı. Yerel bisiklet kulübü Allegheny Cyclers’a katıldı ve memleketi Pennsylvania’nın yakındaki patikalar ve yollarda sık sık gezilere çıktı. Giderek…