Blog

Babam, kahverengi paltosu olan adamlardandı. Kışları soba başında sessizce gazete okur, yazları serin sabahlarda radyonun başına otururdu. Onlar konuşmadan öğrettiler. Bir baba, ekmeği ikiye bölerken hayatı da ikiye bölüyordu: Bir yarısı çocuklarına, diğer yarısı ülkesine… Ben, babamın nasırlı ellerinde hem alın terini gördüm hem de bastırılmış bir isyanın sessizliğini. Gaz lambasının titrek ışığında okuduğu kitaplar bazen Nâzım’ınkilerdi bazen Orhan Kemal’inkiler. Biz, o sayfalar arasında fark etmeden büyüdük; kitapların içinde bir halkın rüyaları vardı. Çocukken anlamazdım. Neden her 1 Mayıs sabahı erkenden çıkardı evden? Neden bazı geceler eve hüzünle döner, gömleğinin…

Siz sevgili bayım, pembe çiçekli elbiselerin altına saklanmış darmadağın ruhlu kadınları tanıyamazsınız. Duvarlarla konuşmaya alışmış, kavanoz kapaklarını kendi elleriyle açmayı öğrenmiş olanları da… Çocukluğundan beri tüm resimlerine bacası tüten evler ve sapsarı güneşler çizen kadınlara yurt olamazsınız. Siz, bayım, cumartesi geceleri ve pazar sabahlarını yatağında yalnız başına kucaklamış kadınlara sığınak olamazsınız. Tüm evlerin ışıkları pırıl pırıl yanarken gecenin karanlığında, kendi mumuyla evine güneş olan kadınları korkutamazsınız. Asıl siz, bayım, antidepresanların yalancı sarhoşluğuna teslim olmamış, acısını ve yarasını kimselere tutamak yapmamış, evinin bahçesindeki mezarlıkta tüm ölüleriyle korkmadan sabahlayan kadınlardan korkmalısınız. Siz,…

İnsanlar ‘olmak’ için ne yapar? Kendini inşa mı eder, canının istediği gibi kurgulayıp uydurur mu? Peki, insan kendini inşa ederken hangi malzemeyi kullanır? Hüzün, neşe, acı, şehvet, sadakat, dürüstlük? Yüzlercesi sıralanabilir. Peki, ya neyle yükselecek bu insan denen bina? Harç olmadan ne kadar yükselecek? İnsan, Yüce Yaradan’ın “Ol” deyip olmasıyla düşer ana rahmine ama insanın olması, gözüne bir avuç toprak atılıncaya kadar devam eder. “Oldum” diyen ham yemişlerin en acısıdır. Yaşarken “Öldüm” diyebilense yaşamın en üst basamağındadır. Ve insan bir yolcudur. Yolda olanınsa “olmak”la ilgili bir derdi yoktur. Ben de…

Ağacın gölgesinde haziran dinlencesi… Kuşun kanadında özgürlük söylencesi… Ruhun derinliklerinde bir yaz eğlencesi… Gölgeli haziranlarda umudun kanat çırpışları… Umut yolculukları… Umutla avunulan gülümseyişler… Ve mevsimlerden bir tatlı yaz… Sessizlik ve yalnızlık temalı o öykü şöyle başlıyor: “Köyün üstüne çöken sessizlik, insanın içinde büyüyen yalnızlık kadar yoğundu. Kuşlar gittiğinde geriye kalan sadece rüzgârın anlamsız uğultusuydu. İnsan, kendi sesini bile duymaz oldu bu yalnızlıkta; sanki dünya, bir anlık nefesini tutmuştu.” * * * Ağacın gölgesinde, kuşun kanadında soluk alıp veren haziran, doğadaki nice umutsuzun da yüreğine dokunuyor. Öyle sessizce, öyle ıssızca… İnsan,…