Kategori: YAŞAM

– Çalışma Saatlerinin Yaz Döneminde Düzenlenmesi İhtiyacı – Klasik Adana yazının ötesine geçen sıcaklar yaşıyoruz. Kavurucu sıcaklar ve yüksek orandaki nem insanları bitkin düşürüyor. Öğle saatlerinde 50 derecelerin üzerinde hissedilen sıcaklıkları görmeye başladık. Artık Adana’da yaşamak, çalışmak, nefes almak, yazmak, okumak, hatta tembelce oturmak bile güçleşti. Adana yazının ne anlama geldiğini anlamak için hayal etmek yeterli gelmiyor, yaşamak gerekiyor. Kavurucu sıcaklar, insanı bitkin düşüren nemli havalar nedeniyle uzmanlar vatandaşların gerekmedikçe saat 11.00–16.00 arasında dışarı çıkmamaları, kanala girip “çimmemeleri” ve “güneşe ateş etmemeleri” konusunda uyarıyor. Doktorlarımızın “Bol su için”, “Güneşin etkili…

Devamını Oku

Ben, Taşköprü! Hem Adana’nın hem Türkiye’nin hem de dünyanın “hâlâ kullanılan” en eski köprüsüyüm. Boyum 310 metre, enim ise 11,40 metredir. Yüzyıllardır, taştan ayaklarımı Seyhan Nehri’nin derinliklerine basar; Seyhan ile Yüreğir ilçelerini, Batı ile Doğu’yu, insanları ve hayatları birbirine bağlarım. Kim bilir kaç medeniyet, kaç kavim geçip gitti üstümden… Kaç kral, kaç imparator, kaç hayat öyküsü… Ben, Taşköprü! Bugün kendi öykümü anlatacağım sizlere… HADRİAN MI, HATTUŞİLİ Mİ? Kimine göre 1700 yaşındayım, kimine göre 3500. Kimine göre Roma İmparatoru Hadrian yaptırdı beni, kimine göre Hitit imparatoru Hattuşili. “Adania denilen bir şehirle…

Devamını Oku

Nezaket ve nezaketi görev edinmek sanırım aynı çizgide buluşmuyor. Görev edinildiğinde bir tür insanları memnun ettirme çabasına girip iş çığırından çıkıyor. Herkesi memnun etmek imkânsız… Ufacık bir çocuk, arkadaşlarını mutlu etmek için her sabah babaannesine portakal suyu sıktırıyor. Şişe şişe okula portakal suyu taşıyor. Bu jesti yaparak arkadaşlarının onu çok seveceğini düşünüyor. Babaannesi de torununu mutlu etmek için bunu görev haline getiriyor. Bir gün, evde portakal bitiyor ve okula çantası boş gidiyor çocuk. Tüm arkadaşları adeta suç işlemiş gibi bakıyor ona. Neden şişeler boş? Portakal suyu yok? Görev edindiği nezaketini…

Devamını Oku

Bu mahalleye ilk kez gelmenin mahcubiyeti ve biraz da tedirginliğiyle, pencerelerinden soba borularının çıktığı oldukça yıpranmış, sağlı sollu evlerin sıralandığı bir sokağa giriyorum. Önünde plastik toplar asılı ve ahşap bir ekmek dolabının olduğu –içinde pide ekmeği vardı– bir bakkalın önünden geçiyorum. Üç çocuk kapının önünde neşeyle Zaman gazozu içiyor. Bir kasabın, bir manavın önünden yürüyorum. Tek koltuklu Berber Recai’nin ve Kuaför Yeliz’in küçücük dükkânlarının önünden geçiyorum. Daha önceleri beyaz olduğunu düşündüğüm bir kedi önümden fırlayıp karşı evin bahçesinde kayboluyor. Evlerin arasındaki küçük bahçelerden kentte duymayı özlediğim kuş sesleri geliyor. Yürüyorum.…

Devamını Oku

Kendi yolundan, kendi yatağından çıkıp başka mecralarda akmayı denemiş acemi ırmaklar gibiyiz çoğumuz. Şehirlerde böyle eğreti duruşumuz ondan. Birer ırmaktık. Aktık ezelden ebede gider gibi. Fakat yolumuzdan çıkınca olanlar oldu bize. Kimimiz kuruduk, kimimiz durgun su birikintisi olduk; kargılar, otlar sardı etrafımızı. Kimimizi nehirler yuttu, kimimiz göllerde boğulduk. Ondan şehirlerde böyle eğreti duruşumuz. * * * Her ırmak oysa kendi yolunda, kendi yatağında özgür değil mi? O yolun taşı, kumu, çakılı, kayası, ağacı, yosunu o ırmağı o ırmak yapan şeyler değil mi? Nice deli çaylar vardır, kayalara çarpa çarpa akar…

Devamını Oku