Kategori: YAŞAM

“Bir tek iyotlu hava/ yeterdi mutlu olmama./ Bir tek iyotlu hava,/ bir de masmavi deniz/ yeter de artardı mutlu olmama./ Ne oldu tanrım!/ Ne oldu böyle bana?/ Yoksa öldüm de cesedim mi dolanıyor/ bu dünyada?” 2018’in yazında karalamışım bu şiiri. Ve son şiir olarak düşmüş defterime. Bir defterim var, yıllardır okuduğum şiir kitaplarından çok beğendiklerimi not ettiğim ya da kendi duygularım dile geldiğinde karaladığım – bunlara şiir denilebilir mi bilemem. Oldukça karamsar bir ruh haliyle yazılmış bu son şiir! Öyleydim o zaman; yaşama sevincimi yitirmiştim. Hayatta başınıza gelebilecek en kötü…

Devamını Oku

Ne içindeyim zamanın ne de büsbütün dışında, dedik. Su akarken testiyi doldurmalıyız, dedik. Zamanla her şey geçer, dedik. Zaman her şeyin ilacıdır, dedik. Dedik de… Dedik… Siyah beyaz fotoğraflarda teker teker eksilirken biz, sohbet kokan masalarda bir bir azalırken dostlar, hep yarınını düşledik. Hep yarın dedik, yarın dedik, yarın… Oysa dün de bugün de yarındı. Bizler yarını düşünürken bugünü yaşayamadan yitirdik. Dün ise zaten geçip gitmişti. Günaydın, iyi günler, iyi geceler, iyi akşamlar diyerek hep güzel dileklerde bulunduk. Her anına anlamlar yükledik. Saatlere, günlere, aylara, yıllara böldük, bu yetmedi, bir…

Devamını Oku

Radyomda, güftesi ve bestesi Adnan Ergil’e ait ‘Takvimlerden Haberin Yok mu?’ parçası çalıyor, Gülay söylüyor. Soğuk bir kış kapıda bekliyor bizi. Gökyüzü bazen yarı aydınlık, uğuldayan rüzgâr titretiyor kaldırım taşlarını. Sokak lambaları kapamak üzere gözlerini… Hâlâ ayaktayım; bazen salona geçiyorum, bazen oturma odasındayım. Düşünceler, düşünceler, düşünceler sarıyor dört bir yerimi. * * * Günlerin ne hızla geçtiğini düşünüyorum eski fotoğraflara bakarken. Ne hızla değiştiğini mevsimlerin… Baharken yaz oluşunu birden, güzken kış aniden… Daha dün topluyorduk hâlbuki dalyanları İtalya sahillerinden, daha dün ekliyorduk özlemlere özlemimizi, şarkılar söylüyorduk gece yarıları. Günbegün artan…

Devamını Oku

Onca fotoğrafın, onca acının, onca insanın içinde tek bir umut, tek bir umut ışığı… Steinbeck’in ‘Gazap Üzümleri’ kitabından kalp parçalayıcı şu satırları hatırlayarak: “Gece karanlıkta ortalıklarda olacağım, anne. Bakabileceğin her yerde olacağım. Aç insanların karnını sayesinde doyuracağı bir kavga varsa, ben orada olacağım. İnsanların çaresizlikten çılgına dönüp haykırışında ben olacağım. Bebeklerin açken akşam yemeğinin hazır olduğunu bilip gülüşlerinde ben olacağım. Ve insanlar kendi yetiştirdiklerini yiyip kendi yaptıkları evlerde yaşadıkları zaman ben orada olacağım.” Her alevin içinde tek bir hayvanın hayata dönüşünü izleyebilmek; sulara kapılmış bir bebeğin günler sonra nefes alışını…

Devamını Oku

Bir tutulma anıdır şimdi. Önce Güneş, sonra Ay tutulur. Takvimlerden kasımdır. Sonbahar güneşi altında yüreğimiz demlenirken, önce Güneş’in tutulma anına tanıklık etmişizdir; ardından bir gece vakti ay ile yıkanırken ruhumuz, Ay’ın tutulması gerçekleşiverir. Gün tutulur, gece tutulur. Kasım gün gün ilerlerken takviminde, mevsimler yaş dökerken sağanak sağanak, dünle yarının orta yerinde bir başımızayızdır. Yalnızlık, ruhumuzda fırtınalar koparır; çığlık çığlığa şiirler, hüznümüzü doruğa çıkarır. Biz bir kasım sarhoşluğunda bir şair tutulması yaşamaya başlarız, yüreğimiz hayalle gerçek arasında kalıverir: “Gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç/ ağaçlar bükmesinler n’olursun boyunlarını/ neden akşam oluyorum tren…

Devamını Oku

“İnsanlar ışığı görmez, ışıkla görür.” – Immanuel Kant “Yunanistan’ın ışıklı ve kadim dünyasına adım atmadan önce Dordogne yöresini ziyaret etmek dâhiyane bir fikirdi.” Bunun gibi heyecanlı anlatımlarla başladığı yolculuğu aşkla, hayranlıkla ve hayretle sürecek serüvenleri beni de içine çekmişti. Kelebeğin kanatlarındaki sarı benekler olmuş, edebiyat dâhilerine doğru kanat çırpmıştım. Kasabanın kıyısındaki harikulade kayalıktan gizemli Domme Nehri’nin kapkara sularına bakmak bile insanın ömrü boyunca şükredeceği bir şey. “Bana kalırsa bu nehir, bu topraklar, şair Rainer Maria Rilke’ye ait… Fransa değil, Avusturya değil, hatta Avrupa bile değil; şairlerin bayraklarının dalgalandığı, üzerinde ancak…

Devamını Oku

Küçükken tatilde arkadaşlarınızla su altında nefes tutma yarışı yaptınız mı hiç? O küçük burunlarınızı tutup, suya girip durduğunuz, bir dakika olmadan kalbinizin boynunuzda attığını hissedip yarış için direnip sudan çıkmadığınız, gitgide göğüs kafesinizin sizi cendere gibi sıkıştırıp, sudan çıkıp koskoca bir nefes aldığınız o rahatlatıcı anınızı düşünün. Şimdi lütfen burnunuzdan derin bir nefes alıp ağzınızdan verin. Şu an bunu yapamayıp evde oksijen tüpüyle yaşayan, hatta daha şanssız olup hastanede bir makineye bağlı hayata dönmeye çalışan binlerce insanı düşünerek elinizi iki yanda kaburgalarınızın üstüne koyup size hayatın vazgeçilmezi olan havayı her…

Devamını Oku