Kategori: YAŞAM

Ne çok insan, ne çok kırık dökük anıyı sürüklüyor ağır paçalarında, Mersin’in caddelerinde gezerek… Hastane Caddesi’nde, İstiklal Caddesi’nde, İnönü Bulvarı’nda, Uray Caddesi’nde, Zeytinlibahçe Caddesi’nde, adı sanı bilinmez kenar mahalle caddelerinde, sahil caddelerinde, AVM caddelerinde, ne çok insan… Doğulular, Batılılar, Kuzeyliler… Suriyeliler, onlar da Güneyliler… Limana yakın ara sokaklarda, ara sokakların karanlığına gizlenmiş barlarda beynelmilel denizciler… Ağır paçalarında ne çok kırık dökük anı, telaşsız adımlarında ne çok hayal kırıklığı, ne çok yorgunluk, ne çok umutsuzluk… * * * “Bu şehre sadece umudunu kaybetmişler gelir” demişti güngörmüş esrarkeş. “Umudu olan ne etsin…

Devamını Oku

Çaresizlik rüzgârları suratıma soğuk elleriyle tokatlar atmaya başlamış bulunmakta. Tek dostunun üzerine gelen duvarlar ve yalnızlığın sesi olduğu anlarda mı düşünür insan en çok? İşler bu raddeye nasıl geldi? Sonun başlangıcı ne zamandı? Ruhunu avuçları arasına alıp nefesini kesinceye dek senin boğazını sıkmaya devam eden hayat, sana bunu neden yaptı? En son ne zaman mutlu oldun? Üzerinden uzun zaman geçen anları hatırlamaz artık insan. Biliyorum, bir zamanlar mutluydum. Ama zihnim ipleri tutamıyor artık. Kontrol, beni parçalayan bir ayı kapanı misali. Ateşle oynamaya devam edemem. Küller üzerime yapıştı ve is kokuyorum…

Devamını Oku

Kaç gündür elim erip de bir türlü süpürme fırsatı bulamadığım bahçeye dökülen sonbahardan kalma yaprakları süpürmeye başladığımda renk cümbüşü içinde kayboluverdim. Kimi kurumuş kimi rüzgâra tutunamayıp dökülen yaprakları avuç avuç başımdan aşağı dökerek yıkanırken bir ömrün renklerinde bir düş yolculuğunda buluverdim kendimi. Uzun süren sonbaharın dökülen yaprakları, beni tam da düşüncelerime göre olan bir kitabın içine çektiğinin farkına vardım. Köye gelen bir yabancının rastladığı oğlana ‘Tetsuya’ adında bir okçu ustasını sorması oğlanı şaşırtır. “Tetsuya marangozdur, kimse onun elinde yay görmemiştir!” Yabancının inatçı ısrarını anlayınca “Sizi ona götüreyim” diyerek yabancıyı Tetsuya’nın…

Devamını Oku

“Yaşamak belalı bir hal alırken/ acıyla doluyor günlerin sarnıcı” diyor Ahmet Telli. Korona günlerinde edebiyata ve anılara sığındık çoklukla. O günlerde karıştırdığım defterime not düştüğüm bu şiirin ne kadar da günümüzle örtüştüğünü fark ettim. Hüzünlü günlerdi! Ama bir şekilde hayata tutunmalıydık. Kendimiz için değilse bile gelecek nesiller için bunu yapmak zorundaydık! Geçirdiğimiz zorlu dönem benim için diğer insanlar kadar zor olmadı açıkçası Çünkü biz sanatla uğraşan insanlar yalnızlığımızı severiz, yalnızlık bizi besler çoğu zaman. Zaman zaman insanlarla bir arada olmak, seyahat etmek, diğer sanat dallarını takip etmek iyi gelse de…

Devamını Oku

Yılların biriktirdiği hüzün, son günlerin yağdırmakta olduğu gözyaşı sürükleyip götürüyor bizi uzaklara. Gökyüzü mavisi bakışlar doluşuyor gözlerine, gözlerin okyanus derinliği oluveriyor. Bulutlar sonbahar önceliğinin yahut sonralığının kararsızlığını yaşıyor. Kasım ayının en delidolu, en doyumsuz, en karmaşık duygularıyla sarmalanıyor dört bir yanımız. Ve sessizliğin sesiyle çoğalıyoruz. Denize bakan bir kafede kahveni yudumluyorsun şu sıralarda, biliyorum. Mızıka çalan bir çocuk görüyorsun, parmakları üşümüş; mızıkanın melodisi duygularını kıpırdatıyor ve sen iç dünyanda düşlerinle buluşuyorsun. Kasımdan, kasımpatılardan dem vuran bir şairin (*) ‘güz hüzünlenmesi’ne ortak oluyorsun ansızın: “Mevsim güz/ kasımda aşk başka/ ayrılık, her…

Devamını Oku

Akşam yemeğini yiyordum. Elimdeki çatalı tabağımdaki patatese tam saplayacaktım ki kapının zili acı acı çaldı. Aslında normal çaldı da nedense hep böyle tarif edilir. Kalktım, açtım. Kapının önünde biri kadın üç kişi duruyordu. Erkekler aynı mağazadan alındığını sandığım lacivert takım elbiseler giymişlerdi. Kadınsa kahverengi etek, ceket giymiş, saçlarını topuz yapmış ve siyah kemik çerçeveli gözlük takmıştı. Ve yüzünde ‘Bak, fena döverim ha!’ ifadesi vardı. Lacivert takım elbiselilerse biraz önce acı bir şey yutmuşçasına yüzlerini buruşturmuşlardı. Sesleri duyup hemen ayağımın dibine gelen meraklı kedim Farfara’yla birlikte gelenlere şaşkınca bakıyorduk. Neyse, kendimi…

Devamını Oku

Kasımı ortaladık gidiyoruz. İçimizde geçmişten kalma hüzünler, hele de yağmurlu ikindilerde gözlerimizden yüreğimize süzülüp gidiyor. Sokakta sarmaş dolaş yürüyen sevgililer görüyorum. Sinema önlerinde bir aşk filminden çıkmışlığın tuhaf his cümbüşünü, kaybolmuşluğunu veyahut özlemi, tutkuyu, umudu arayışın sarhoşluğunu yaşıyorlar. Yağmurlu ikindi vaktinde sokak aralarında, kafe önlerinde dolanıyorum. Gözlerim dolu dolu oluyor; terk edilmişliğin, yalnızlığın insanı olgunlaştıran yanı, bir o kadar da kahredici tarafı. Ben, “olgunlaştıran” tarafındayım. Ve hep de o tarafta olacağım. “Yalnızlık tanrıya mahsus” diyenlere inat, ben hep yalnız tarafta bulunacağım. Yalnızlık, bir başınalık bana hep güç veriyor çünkü ve…

Devamını Oku

“İnsan iradesine inanırım ben” dedi genç kız! Çok eski zamanlarda, üzerinden karları hiç eksilmeyen dağları, şifalı bitkiler yetişen ovaları, dalgalı nehirlerin coşkuyla aktığı vadileri olan bir ülkenin topraklarında, korunaklı bir kalenin içinde yaşayan cesur bir kız varmış. Kalenin lideri ve komutanı da, adı ‘Haziran’ olan bu cesur kızın annesiymiş. Kalenin genç nüfusu hem iyi bir eğitim ve öğrenim görüyor hem de savaş sanatlarında ustalaşmak için her gün disiplinli bir çalışma içinde oluyorlarmış. O güne kadar nehrin aşılmaz koruma düzeneğini aşıp da kaleye girebilen kimse olmamış. İşte, o gün; ‘Haziran’, nehrin…

Devamını Oku

Akşamüzeri Toros Caddesi’nde baştan aşağı yürüdüm. Sağlı-sollu birbirinden şık, gösterişli ve led lambaların çiğ ışıklarının aydınlattığı tıraş dükkânlarının açıldığını gördüm. Aman, sahiplerini üzmeyelim. “Coiffeuer salonları” diyelim. Daha fiyakalı olsun diye isimleri de İngilizceydi. Böylesine aşırı süslü, insan sıcaklığından uzak yerlerden pek hoşlanmam. Beni huzursuz eder. Gösterişi hiç sevmem. Biraz bohem ve samimi olmalı. Resul Abi geldi aklıma. Bundan birkaç yıl önce biz Adanalıların “ötegeçe” dediğimiz Seyhan’ın karşı yakasında dolaşırken Resul Abi’nin berber dükkânıyla karşılaşmıştım. Şöyle: Berber Resul, henüz ‘coiffeur’leşmemiş ve hiçbir zaman ‘coiffeur’leşmeyecek bir mahalle berberi. Ötegeçe’de (Karşıyaka) mesleği yanında…

Devamını Oku