‘BANA BAKIYORSUN YA, KORUK TATLANIYOR AĞZIMDA…’
Bir haziran sabahının sessiz esintisinde, şiirin sonsuz atlasında hüzünler topluyorum, umutlanacak sözcükler arıyorum dizeler arasında. Arayıştayım. Koronavirüs günlerinin getirdiği ve götürdükleriyle “yaşamak” eylemi daha farklı bir anlam ifade ediyor. “Bana bakıyorsun ya/ koruk tatlanıyor ağzımda/ gecikeceğim/ şimdi üzüm mevsimi” diyen İranlı şair Granaz Moussavi’nin dizelerinde ağız tadıyla geçirdiğimiz günleri getiriyorum aklıma. Şimdi kimse için hayatın ne tadı ne tuzu kaldı. Bir belirsizlik durmadan içimizi kemiriyor. Geleceğe umutla bakmak istiyoruz oysaki. Hüzün sarmalı yaşantımız, bizi kendimize bir türlü getirtmiyor. İranlı şairin başka bir şiiri şöyle devam ediyor: “Keşke insan eteğinden asılan…
Devamını Oku