Kategori: EDEBİYAT

Genç Yuka bitkisinin güzelleşmek için harcadığı çabayı gördüğümde baharın gelişine yormuştum önceleri. Karantina günlerinden on gün önce başladıkları, bir aydan fazla yağmur ve rüzgâr yemiş, bir traktör dolusu toprak yığınını bahçeye yaymak bir hayli uğraştırdı oğullarımı. Bahçenin güneye bakan tarafına envaiçeşit çiçekler ve kokulu karanfiller diktiler. Aslında bahçenin çiçeklerle bezenmesinin iki gün sonrası idi Yuka bitkisini fark edişim. Alt yapraklardan birini karşılıklı olarak içe doğru kıvırıyor, ertesi gün salıyordu. Böylece alt yapraklar kabarık salınıyordu toprağa. Bahar sevincine yorduğum işin aslının, yukarı doğru büyümek ve uç yapraklarını uzatmak için yaptıkları bünyesel…

“Her şey başka, bambaşka olacak” diyor herkes, koronadan sonra. Hiçbir şey aynı kalmayacak. Normale dönemeyeceğiz ya da yepyeni bir normalimiz olacak. İyi mi bu, kötü mü? Normal neydi, sahi? Koronadan önceki hayatımız… “İlkel çağlardan beri bu değişmez. Köyün en genç ve hoş kızları, güçlü ve avda usta erkeklerin olur. Güçlü genler kalır, diğerleri içinse kendileri gibi geriye kalanlarla birbirlerini teselli etmekten başka yol kalmaz. Modern toplum lafı bir hayalden ibaret… Biz ilkel çağlardan farksız bir dünyada yaşıyoruz.” (s. 58) Böyle diyor Şiraha. Okumaya devam… Yapabildiğim ya da yapmaktan zevk aldığım……

Hasan, elli sekiz yaşındaydı, uzun boylu ve omuzluydu. Çok erken yaşlarda gelen yaşam yükü bu omuzlara anca sığardı. Bu yüzden en çok omuzlarına atarken ceketi, biraz mağrurlanırdı. Güleç yüzünde yaşanmışlıkların izini, gözlerinin çakırında solmuş bahçelerde tek kalan ve yaşama tutunan ağaçları taşırdı. Çocukluk, abilik, babalık hepsi bir arada, iç içe tutunuyordu kendinde. Kendi kendisiyle baş başa kalmayı sevmezdi Hasan, bilmezdi de! Altmışına dayanana kadar hiç bilmedi de. Bilmediği için mi sevmedi, sevmediği için mi bilmedi, bu da bilinmez! Korkar mıydı kendisiyle baş başa kalmaktan, bu da fark edilmezdi. Çevresi kalabalıkların,…

Yazmak öylesine zor ki… Bir yazıya nasıl başlanır ona bile karar veremiyorum. Eskiden kelimeler, cümleler daha kolay dökülürdü dilimden. Kendimi kolaylıkla ifade edebilir, hatta ifade etmenin ötesinde edebiyat dediğimiz denizin sahillerinde dolaşırdım. Şimdiyse kafamda kocaman bir boşluk olduğunu hissediyorum. Kalbim ve zihnim fazlasıyla yorgun. Kurduğum cümleler yavan geliyor, tat alamıyorum, heyecanlı bile değilim. Galiba böyle hissetmemin nedeni, dünyanın içine düştüğü zor durum ve bu zor durumun neticesinde bizim ilkbaharı yaşayamıyor olmamız. Oysa şimdi her yer yemyeşildir. Başlarda “Evde kal” sloganı eğlenceli bile geliyordu. Şimdiyse “Evde kal” sözünü duyduğumda sinirlendiğimi fark…

Güneş doğsa bile bazısı karanlıkta kalır, gözleri aydınlıktır da zihin zifiri karanlıktır. Sevgili dostum Utku Özbay aracılığı ile bir yazı okudum ve anladım ki biz toplum olarak hâlâ bilim ve kalem namusunu edinememişiz. Bir şeyi ele alırken şoven ve dinsel duygularımızla hareket ediyoruz. Tarafsız ve salt olarak ele alma yetisini edinememişiz. Bu adını bile anmaktan ar ettiğim yazı, ‘Türkiye Yazarlar Birliği’ diye bir yerde yayınlanmış, ilk kez duydum ve duymamaktan da yeis duymadım. Yazının ismi “Nâzım’ı Moskova’da Anmak”… Nâzım’ın mezarı başında anılması zatı rahatsız etmiş. Bu durum üzerine Nâzım’ın şiire…

“Bir kentte hayran kaldığın şey, onun yedi ya da yetmiş yedi harikası değil; senin ona sorduğun bir soruya verdiği yanıttır. Ya da onun sana sorduğu ve ille de yanıtlamanı beklediği sorudur.” – Italo Calvino / ‘Görünmez Kentler’ İnsanlık âlemi, koronavirüs salgınıyla bilimsel çareler ışığında çabalamayı sürdürürken evde kalmanın önemine vurgu yapılıyor. Kentlerin caddeleri ve sokakları insansızlaşmaya başlayınca ışıltılar azaldı, büyü kayboldu. Yeni ışıltılar, yeni sesler, salınan güzellikler sergileyen ağaçlar ve kuşlar ruhumuzun kapısını çalıyor. Yeni yeni ötmeyi ve uçmayı öğrenmeye başlamış yavru bir serçenin sesini duyunca izlemeye başladım. Benim onu…

Seni biriktirdiğim bir defterim var, sanki tanıdığımdan beri azalmadan korkarcasına istifliyorum oraya. Bazen aynı cümlelerini yazıp bile bile, bilmiyormuş gibi kalbime göz kırpıyorum. Korkun nereden kaplan kesilirse oradan biriktirmeye başlarsın. Bazılarımız mercimek bazılarımız şiir istifler savaş zamanlarında, hayatın savaşında ben, ‘Didem Madak’lar biriktirdim. Beyin sapı, tehlike anında “Kaç ya da savaş!” der; ama aynı beyin sapı hangi orta ve üst beyne hizmet ediyorsa savaşma ve kaçma şeklini ona göre belirler. “Korona günlerinde aşk” dedim başından beri buna, “Kolera Günlerinde Aşk”tan ilham alarak. Ya sevgili ya düşman olarak bağra basılmak… Bugünleri…

Köpekli Çocuklar Efsanesi… “Bir yanıyla bakarsan yoksul, kimsesiz, yersiz yurtsuz, zavallı çocuklarla başıboş sokak köpekleri, öte yandan bakarsan bir masal, bir efsane…” (s. 55) diyor Adam… Bir masal… Belki efsane… Belki kâbus… Üç haftadır pandemi ile yatıp kalkıyoruz. Alıştığımız, alıştığımız için de “normal” diye nitelediğimiz hayatlarımızın akışı tamamen değişti. Önceden de bu hızda okuyordum; ama sanki bu süreç okumak eylemini daha görünür kıldı. Bu hafta okuduğum son kitap, arka kapak yazısında “edebiyatımızın ilk ekolojik distopyası” ibaresiyle küresel iklim krizinin anlatıldığı ‘Köpekli Çocuklar Gecesi’ oldu. ‘Köpekli Çocuklar Gecesi’, Oya Baydar’ın son…

Fakülte binasından çıktı. Bahçe de dar geldi. Esasında kendine sığamıyor; içindeki genişleme duygusu yerinde durmasına engel oluyor. Fakültenin bahçesinden de atıyor kendini dışarı. Yüksek duvarsız alanlara çıkması gerek. OLMAYACAK ŞEYLERİN OLDUĞU ZAMANLAR Fakültenin önündeki yola çıkacakken önünden bir at arabasına doluşmuş çocuklar şimşek gibi geçiyorlar. Neredeyse onu da alıp götüreceklerdi… Peşlerinden imrenerek bakıyor. Bağır çağır bir coşkuları var ki deme gitsin! Çangıl çungul, rengârenk, irili ufaklı 5-6 çocuk at arabasıyla turlamaya çıkmışlar. Birden, sapa yollara girip kırlara sürüyorlar arabalarını. Aslında hurda demir devşirme bahanesiyle çıkmışlar; ama doğaya firar ediyorlar işte.…