Kategori: EDEBİYAT

– Papatyalar ne güzeller, değil mi? – Evet, güzeldir. – Bir arı olsaydım ya da bir kelebek, papatyadan başkasına konmazdım. – … – Düşünsene, ikimiz uçuşurken geliyoruz, papatyaya konuyoruz. Ortasındaki sarısına batıyor ayaklarımız, sarılar bulaşıyor her bir tarafımıza, sapsarı oluyoruz. Baştan ayağa papatya sarısı oluyoruz. – … – Beyaz yaprağına geçip şöyle bir yaslanıyoruz, güneşe karşı kafanı geriye doğru atıp dinleniyoruz. – … – Papatyanın yağı bedenimizi sarmalıyor; yumuşacık, tertemiz… Harika, değil mi? – … – Tam bir papatya oluyoruz. – … – Hafif bir rüzgâr esince papatyayla beraber salınıyoruz……

Devamını Oku

Evine son bir defa daha baktı. Askılıktan şapkasını alırken eviyle sessizce vedalaşıyordu, boğazına bir düğüm takıldı, zordu insanın eviyle vedalaşması… Fakat yapılacak bir şey yoktu. Devlet böyle emretmişti, gidecekti. Yaşadıklarını, anılarını düşünürken boğazındaki düğümün gözünde bir yaşa dönüşeceğini hissetti. Sulu gözlü olmayı sevmezdi. Hem, dışarıda bekleyen ailesini daha fazla bekletemezdi. Demiryollarının amblemi, sarı yaldızlı şekilde kırmızı şapkasının üzerinde parlıyordu. Şapkasını babadan yadigâr ahşap bavulunun üstüne bırakıp evin kapısını çekti; fakat kilitlemedi. Oysa alışkanlığıdır; en az iki kere kilitlerdi evin kapısını. Ama bu sefer kilitlemeye gerek yoktu. Hırsızların bu evden çalacağı…

Devamını Oku

“Görüyordum; ama neyi? Renk ve görünmeden arınmış bir fezayı, bir okyanusu… Organlarım vardı; fakat ellerimi hangi uzvuma temas ettirsem, yokluktan yapılmışa benzeyen ellerime esir inceliğinde bir mevcudiyet geçmiyordu. Bir hayal, bir hayalettim.” – Filibeli Ahmet Hilmi, ‘A’mâk-ı Hayal’ ‘A’mâk-ı Hayal’; düşünür, yazar Filibeli Ahmet Hilmi’nin 1908 yılında kaleme aldığı ve Türk edebiyatında gerçeküstücü tonda yazılmış ilk roman kabul edilir. Fransız filozof, akıl hastası, tiyatrocu Antonin Artuad’yla özdeşleşen “organsızlaşan beden”; sonraları Deleuze-Guattari ikilisi ve bilakis Gilles Deleuze tarafından çokça işlenip özellikle edebî metinde izi sürülen im olarak çıkar karşımıza. Deleuze, ‘Anlamın…

Devamını Oku

“(…) Hem çaresizliğin, anlayamamanın, çözümleyememenin, el yordamıyla yaşamanın, korkuyu bastırmak için cinayetlere bile kayıtsız kalmanın, hayata duyulan güzelim gençlik inancının çöküşünün doğurduğu bungunluğun, bir ömür süreceğine inandığınız büyük bir suskunun öyküsü mü olurmuş?” – Selçuk Baran, ‘Kış Yolculuğu’ Görmediğiniz evlerde, gitmediğiniz sokaklarda ve şehirlerde de bir yaşam vardır. Oralarda da sizin duyduğunuzu duyan, sizin gibi yaşamayı seven, yaşamaktan bıkan, kendini kendine mezar edip kendine gömülenler vardır. Topluma bakıp yaşamak karşısında, insan karşısında umutsuzluğa kapılıp artık bir şeylerin değişmesini yalnızca hayat ve zamandan bekleyen birileri vardır. İnsanı var eden, şekillendiren; yaşadıkları…

Devamını Oku

Maslow Piramidi’nin orta katında yer alan sevgi ve ait olma gereksinimi kadın ya da erkek bazı insanlar için piramidin tabanındaki temel gereksinimlerden biridir. Bu yazıya konu olan ana karakter de sevgi ve ait olma gereksinimini hava, su ve gıda gibi en temel gereksinimlerle aynı basamağa, İhtiyaçlar Piramidi’nin tabanına yerleştiren bir kadın: Nahit Gelenbevi Fıratlı’dır. Nahit Hanım, 1909’da Girit’te doğdu. Özgür, hoşgörülü bir ortamda büyüdü. İlk ve ortaokulu İstanbul’un Kandilli semtinde okudu. Erenköy Kız Lisesi’nde tamamladığı ortaöğreniminin ardından İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümü’nü bitirdi. Kadro sıkıntısı nedeniyle öğretmenlik hayatına felsefe…

Devamını Oku

Usulca yağarken yağmur, yanmaya başlayınca sokak lambaları, parıldayınca ışıklar ve henüz tam kararmamışken kapalı hava, apartmanın altındaki kafeye indi. Her zaman yaptığı gibi rengârenk lambaları, yansımaları izlemek için indi. Kafenin en geniş penceresinin önündeki koltuğun boş olduğunu görünce oturdu. Boş olmasaydı ne yapardı, kendisi de bilmiyordu. Şimdi istediği şeyi yine yapabilecek, caddeyi, hızlı akan trafiği, mağazalara girip çıkanları izleyecekti, dışarıyı izleyecekti. Dışarısı ona göre genç bir dünya, otuz iki yıl öncesinde, kırkikindi yağmurları yağarken, kendisine çok ışıklı görünen, büyüdüğü şehre göre hızlı akan, on yedi yaşın toyluğunda, küçük bir şehirden,…

Devamını Oku

Bu yıl biraz geç kaldığımı kabul ediyorum. Aslında biraz da yaşlandığımı kabul etmem gerek sanırım. Dört haftadır yollardayım. Eskiden bu denli yorulmazdım. Artık daha sık mola veriyor ve daha uzun kalıyorum molalarda. Çok değil geçen yıl bu zamanlar birkaç gün öncesinde sıcak yuvama, Ivica’ma kavuşmuştum. Ivica’yı sekiz aydır görmüyorum. Onun özlemi olmasaydı bu yolları hiç çekemezdim. Ahh! Ivica’m, biricik aşkım. Bensiz ne yapıyorsun? Sen de beni özledin mi? Ne bir ses, ne bir haber; dile kolay, tam sekiz ay. Sekiz yıl, on sekiz yıl görmesem yine de eksilmeyecek bir sevgiyle…

Devamını Oku