‘İLHAN İREM’Lİ ŞARKILAR
– ADANA –
Çocukluğumuzun şarkılarıydı, söylediği şarkılar. Naif ve ince sesiyle tanıdık onu bizler. En çok da ‘Tarık Akan’lı filmlerin sesiydi o. Tarık Akan’ın o derin bakışına eşlik ederdi İlhan İrem’in “Boş Ver Boş Ver Arkadaş” şarkısı.
‘Keşke’ler sardığında bizi, pişmanlıklar sıralandığında “Yazık Oldu Yarınlara” diyerek dinlemedik mi? Telafi edemediğimiz hatalarımızın ardına bakarken kayıp giden zamana hayıflanmadık mı, vurulacağımızı bilerek “Sazlıklardan Havalanan” ürkek kuşlar gibi değil miydik?
Konuşamadığımız, haykıramadığımız, çaresiz kaldığımız anlarda kaçımızın boğazında düğümlenmedi sözcükler? O, “Konuşamıyorum” demedi mi?
Kendimizi anlatamadığımız, etrafımızdaki insanların bizi dinlemediği zamanlarda gözlerimizle konuşarak “Anlasana” demedik mi?
Zamanın değerini bilmeden ve hoyratça yaşadığımız anlarda ise, “İşte Hayat” öyle akıp gidiyor, zaman her şeyi siliyor dediğinde ona hak vermedik mi?
Sevdiklerimizle vedalaşırken, yüreğimizin paramparça olduğunu bildiğimiz halde “Ola ki Günün Birinde Gemiler Döner Geriye” şarkısıyla “Belki bir gün” diyerek, gidenlerin arkasından bakıp ümitlenmedik mi?
* * *
Çocukluğumda Türk hafif müziği saati olurdu radyoda. Annemin elinde örgüsü, benim kafamda “Hafif müzik ve 45’lik ne?” soruları cebelleşirken İlhan İrem’in sesi yankılanırdı evimizin salonunda.
Bahçeli evlerin duvarlarında oturup sokakta misket oynayan çocukları izlerken yine onun şarkıları vardı hayatımızda. Bizler eşlik ettik, o duvarların üstünde şarkılara. “Ali Veli Maria, Bazen Neşe Bazen Keder” diyerek…
‘İlhan İrem’li şarkılar geçti hayatımızdan, o şarkıları her duyduğumuzda çocukluğumuza gideceğiz; misket oynayan, uçurtma uçuran, mahalleye yeni gelmiş arabanın arkasından koşan, mahalle maçı yapan çocuklara…
* * *
Kendine özgü tarzıyla yaşadı İlhan İrem. Kendi şarkılarıyla, kendi bakış açısıyla bir dünya yarattı.
“Sevgi Sevgiyle Çoğalır” demişti, ‘İrem Bağı’ adlı felsefesinde. Gerçek yaşamın evrensel sevgiyle bütünleşeceğini ve bu sevginin enerjiye dönüşeceğini savunmuştur hep. Ona göre herkes kendi gerçeğini yaşar bu evrende ve insanın karşılaştığı tüm ihtimaller gerçektir.
Sevgi, sevgiyle çoğalır…
Umut vardı, sevgi vardı, neşe vardı, incelik vardı, hüzün vardı, insan vardı şarkılarında. İnsan…
O, naif sesiyle bizimle olacak her zaman, bizler onun şarkılarını hep dinleyeceğiz; onun şarkıları bizlerin dili olacak.
İlhan İrem, bu dünyadaki görevini tamamlayıp kendi sonsuzluğunda bir yıldız olarak tekrar parlamak için ayrıldı aramızdan.
Sessiz, sakin ve ona yakışan bir şekilde… Işık ve sevgiyle…
