Kategori: YAŞAM

6 Şubat 2023, saat 4.17… Adana’da beşiğe dönen yatağımdayım. Doğrulmaya çalışıyorum. Zorlukla ayağa kalkıyorum. Diğer odadaki kızımda aklım… Sarsıntı bitmiyor. Bir dakika sanki saatlerce… Dışarıdan “Deprem oluyooor” diye bir bağırtı ve ardından çığı andıran ses… Yakınlarda yüksek katlı bir apartmanın yerle bir oluş sesi bu. Tamam, diyorum, buraya kadarmış. 7 katlı apartmanın 5’inci katındayım. Tavana bakıyorum. Ne zaman başımıza yıkılacak? Yıkılmıyor. Dışarıda müthiş bir yağmur var. Yağmıyor, bardaktan boşalıyor. Olan oldu diyorum. Elektrik var. Cep telefonumdan haber almaya çalışıyorum. Saat 4.28… Aynı felaket bir kez daha yokluyor. Sokak köpekleri uluyor.…

Devamını Oku

Arama kurtarma ekibindekileri enkazdaki sahibinin olduğu yere götürmek için ayakları altında dolanan kediyi… Gözlüklerini kaybedenlere bedava gözlük dağıtan gözlükçüleri… Enkazdan çıkan Çiçek Sepeti notunu: “Özür dilerim, sevgilim, beni affet!” Ekmek verilen köpeğin enkazı patileriyle kazıp ekmeği enkaz altındaki sahibine vermeye çalışmasını… Yıkılan duvarda sapasağlam duran Atatürk fotoğrafını… Enkazdan çıkarılan insanlara sevinenlerin dillerine takılanları… Eğitimin en gerektiği zamanda, ilk başta elimizden alınmasını… Dört trans depremzedenin araçlara alınmamasını… Alman kurtarma ekibinin iki kelime de olsa Türkçe öğrenme çabasını… Sadece 256 kişinin yaşadığı Samos’un Agathonisi köyünden bir kamyonet dolusu çıkan yardımı… Kravatı olmadığı…

Devamını Oku

“Bu gece en hüzünlü şiirleri yazabilirim” diyen şair gibiyizdir belki de… İçimizdeki yazma tutkusu gecenin ayazında, deli esen yelin avazında sabahı bekletmemiştir bizlere. Elimiz titreye titreye mutlaka bir şeyler yazacağızdır. Battaniyeler alt altadır şimdi, yorganlar üst üstedir. Minderler, nevresimler, alezler üstlü altlıdır, altlı üstlüdür. Yazmaya ramak kalmıştır. Yağmursuz bir kış, bir şubat gecesi kapımızı gümbür gümbür çalmış; yeşeremeyen toprağımızda neyimiz var neyimiz yoksa almıştır. Ovamızda üşüyoruzdur. Dolunay kaskatı kesilmiş, yıldızlar buz mavisine dönmüştür. Gecenin avaz avaz ayazı, dağların geceyi hüzne boğan beyazı şairi de şiiri de tir tir titretmiştir. Şair…

Devamını Oku

80’li, 90’lı yıllarda çizdiğim karikatürlerin arasında aşağıdakilere rastladım… Karikatürlere bakarken, Turgut Özal iktidarı zamanında “Düşünce suçlarına hapis cezası verilmesin; para cezası verilsin.” gibi bir mevzuun konuşulduğunu hatırladım. Bu karikatürleri de o tartışmaların olduğu günlerde çizmiş olmalıyım. Üzerinden 30-40 sene geçince, o zamanın mevzuları bazen komik, bazen trajik, bazen de saçma sapan geliyor. Bizi üzen, kafamızı ve yüreğimizi gereksiz yere meşgul eden mevzuları unutmaya eğilimliyiz. “Zaman her şeyin ilacıdır.” diye bir söz vardır ya… O ilaç, uyku ilacı sanırım. Bizi uyutuyor. Uyutuyor ama yıllar sonra bu karikatürlere bakınca olduğu gibi… Bir…

Devamını Oku

“Eskiden kar yağardı adam boyu./ Kar sendin… Kar bendim… Kar bizdik…/ Eskiden kar yağardı./ Henüz ayrılmamıştık, henüz bölünmemiştik…/ Aynı mahalledeydik…/ Zengini… Fakiri… Esnafı… Bir arada, birliktik…/ Eskiden kar yağardı lapa lapa, kar yağardı bembeyaz./ Çünkü karın beyazlığı yüreğimize vurmuştu./ Karın rahmeti, karın bereketi…/ Adam boyu adamlar da adamlardı o zamanlar…/ Eskiden kar yağardı adam boyu./ Kar sendin… Kar bendim… Kar bizdik…/ Şimdi…/ Eridik… Eridik… Eridik…” Şiir daha uzun, beni duygulandıran kısımlarından alıntı yaptım. Google Amca’dan bakarsınız. Google Amca’nın her dediğine de inanmayın bence! Çünkü şiir, onun da dediği gibi Sabahattin…

Devamını Oku

“Sen otellerde benim konuğum/ bense dar günlerde senin evinde/ kim ne derse desin/ saltanatımız baba oğul/ sürüp gidiyor işte! // Ne saray, ne yalı, ne köşk,/ ne bir dairecik, kooperatiften/ ne Bebek sırtlarında bir çadır,/ bir gecekondu da yok, memleket işi/ Taşlıtarla’larda. // Diyelim ki, elden düşme bir Ford,/ kilometresi üç kez silinmiş/ dört tekerim de olmadı bugüne kadar,/ ayaklarımı yerden kesecek! // Her saltanatın bir sonu var, oğlum,/ buna musalla taşları şahit! // Son sözümü henüz söylemeden/ işte geldim, gidiyorum,/ altımda bir kuru tabut! // Tacım, tahtım sana emanet!”…

Devamını Oku

Doğanın kaynakları tükeniyor! Tüketiyoruz! Doğanın bir parçası olduğumuzu düşünüyorum. Doğanın yok edilişine seyirci kalarak hayatını devam ettirebileceğini düşünmek ne büyük aptallık! Ağaçlar azalıp betonlar hızla çoğalıyor her geçen gün. İnsanların çoğunluğunun bu konudaki şuursuzluğunu, duyarsızlığını aklım almıyor, gelecek nesiller için endişeliyim. Evrende tüm canlılarla bir bütün olduğunun, biri olmadan diğerinin dengesinin bozulacağının nasıl farkında değil insanlık, şaşırıyorum. İnsanlık kendi sonunu kendi getiriyor, hızla yok ediyoruz kaynakları hiç hız kesmeden! Pandemi koşulları durup düşünmemize vesile olur, bir şeyler değişir diye ummuştum ama maalesef değişen bir şey olmadı! Kaldığımız yerden devam. Doğaya…

Devamını Oku

Sağ–sol olayları durmak bilmiyordu. Her gün kavganın içinde buluyordum kendimi. Ara sıra dayak da yiyordum. Bizimkiler “Böyle olmayacak, seni dışarıya gönderelim, orada oku” dediler. Liverpool’da bir okul buldular. Yağmurlu bir gün “şemsiyeli adamlar” ülkesine ayak bastım. Hava hep kapalı ve hep yağmurluydu. Hatta bir gün birisine “Burada güneş var mı?” diye sormuştum da bir tuhaf bakmıştı yüzüme. Her neyse… Okula yakın bir sokakta bir pub keşfetmiştim. Sık sık oraya takılıyordum. Pencere kenarındaki masaya oturuyor, biramı yudumlarken kitap okuyordum. Bir akşam içeriye benim yaşlarda, saçları omuzlarında, sırtlarında gitarlarıyla üç kişi girdi.…

Devamını Oku