Kategori: YAŞAM

Diyorlar ki: Şimdiki teknoloji o zaman olsaydı kesin yaşardı.. “Yaşardı..” İnsanın yüreğine oturan ve orda çöreklenen bir kelime bu.. “Yaşardı..” * Yaşayamadı ama.. Fabrikadan gelip boya işine giderdi babam. Hiçbir mesaisini kaçırmazdı, üç kuruş fazla girsin diye evimize.. Bizi iyi yaşatmak adına yüzümüzü görmediği günler olurdu.. Yaşayamadı.. Bin bir emekle borç harç yaptığı evine oturamadı mesela.. Yeni mobilya alma niyetine giremedi.. O evin eşiğinden geçemedi.. Aldığı ama bir kez bile temizleyemediği arabasına binemedi.. Derdine düşemedi karbüratör su kaynatıyor diye.. Arabanın borcu bile ömründen uzun oldu.. * Boğazımdaki o yumrunun adı…

Devamını Oku

Aşk üzerine söylenmedik tek bir söz kalmış mıdır şu âlemde? Daha eli kalem tutmazken mağaralara kazımış, taşlara oymuş aşkı insanoğlu; içinden geleni dökmüş taşırmış. Toprağı onunla sulamış, ateşi onunla yakmış, bebeğini onunla emzirmiş, dünyaya katlanabilmeyi “aşk” sayesinde öğrenmiş. “Senin gönlün dâima meshur ve musahhardır, mâzursun./ Sen, gamın ne olduğunu aslâ bilmedin, mâzursun./ Ben, sensiz bin gece kan yuttum;/ Sen, bir gece sensiz kalmadın, mâzursun.” Aşkın “gam hali” bu kadar mı muhteşem dile getirilir? Bu dizeleri yazmak için ne yaşamak, ne biriktirmek gerekir? Büyük İslam âlimi İmam Gazali’nin kardeşi Ahmet Gazali’dir…

Devamını Oku

Bu dalgalar, bu sesler güzün uğultusudur; bu dalgalar, bu sesler içten dışa yayılan hüznün uğultusudur. Güzün hüzne, hüznün güze “Yine baharlar gelecek” avuntusudur bu sesler, bu dalgalar. Şairin dediği gibi, bu dalgalar başka dalgalara benzemiyor; sıra sıra kumsalı dövmeye başladıklarında uğultuları günlerce sürüyor. Gönül kumsalımız yerle yeksan şimdi, kıyımıza vuran fırtınalar kasıp kavuruyor iklimimizi. Hüznün güze, güzün hüzne ağlatısıdır bu uğultular, bu sesler; hüngür hüngür, gümbür gümbür. * * * Bu güz, başka güzlere benzemiyor. Tatlı ve şenlikli geçen eylül, yerini “bir acı yel”e bırakıyor ekimin bu ilk günlerinde. Ölümler,…

Devamını Oku

Dünya ayağına bağlanmış, onu sürüklemeye yazgılı bahtsızlar gibi yorgunuz hepimiz. Bir göçebenin çaresiz sürgünlüğü ve en uzak yıldızın yalnızlığı kadar hüzünlüyüz. Yanmış, yıkılmış, dağıtılmış şehirler gibi darmadumanız hepimiz. Yere göğe sığmayan, dağın taşın kaldıramadığı yüklerimiz var bizim. Biz, insanoğlu, tepeden tırnağa acıya vergiliyiz. Tüm dünyanın yükünü, çilesini sırtında taşımakla cezalandırılmış birer Sisifos gibiyiz. Yol uzun ve amansız. Tam taşı dağın tepesine çıkarmışken bir de bakıyoruz taş yuvarlanıyor yeniden aşağı. Kısır, uyuşuk bir döngü bırakmıyor yakamızı. Bazen, sabah bir böcek olarak uyanan Gregor Samsa’nın bunaltıcı çaresizliğini hissediyoruz, kendimizin bile yabancısı oluyoruz.…

Devamını Oku

Göz pınarlarının kurumuşluğunu yağmurla ıslatma vaktidir şimdi… Yere dökülen her sarı yaprak, heyecanı da beraberinde götürecek; deli dolu enerjileri de… Mevsim hazan; kapının aralandığı zaman… Hafiften serin serin üşümelere kanın akışı müdahale edecek. Cepken yarım, gömlek tam ütülü… Telaşlar başladı… Kıştan önceki son bahardayız! Ruha iyi gelen bahar; sırtını karakışa yaslayacak… Ekmek almak için erkenden sıra telaşları, karanlığa kalmadan işi bitirme çabaları, sevdiğine doya doya sarılarak içini ısıtma kavuşmaları… Geldi, kapımızda! Hüznün mevsimi soluduğumuz havada… Hayatın gürültüsünden uzak kalmak pek mümkün değil… Baharın sonu ile beraber türlü türlü meşguliyeti olur…

Devamını Oku

O şiirde, o şarkıda olduğu gibi “şehre bir film gelir” önce, “bir güzel orman olur yazılarda”, “iklim değişir Akdeniz olur”… Ve biz “gülümseriz”… Sinemada hayat vardır, umudun orta yerinde avaz avaz bir şenlik türküsü tuttururuz hep birlikte… Yaşam öyküleri sinema eylülünün en güzel zamanında dile gelir… İzleriz, ağlarız ve gönülden gönle çağlarız… * * * O şiirde, o şarkıda olduğu gibi bir zamanlar bizim olan “sazlarımıza”, “ırmaklarımıza”, “çakıl taşlarımıza” yok oluşlarının ağıtlarını yakarız… İklim değişip Akdeniz olunca sanatın iyileştirici gücüne tutunur, kâh güler kâh ağlarız… “Sinema bir şenliktir” diyen şairin…

Devamını Oku

Bursa’nın, benim çocukluğuma bellek mekânı olarak yerleşmesinin tarihi, 1940’lardır. 1939’da babam Yahya Hikmet Yavuz, Orhangazi Kaymakamlığına atandığında üç yaşımı yeni sürüyordum. Bütün bir İkinci Dünya Savaşı boyunca orada kaldığımız için, evin ‘dışarısı’ olarak tanıdığım ilk mekân, Orhangazi’de, kaymakam evinin önündeki sokaktır. Oralı ünlü bir kamyoncu olan Tozkoparan’ın (sanırım, adı Hüsnü’ydü) eviydi burası ve Orhangazi’ye kaymakam olarak atananlara kiralanıyordu. Ev sahibimize ‘Tozkoparan’ denilmesinin nedeni de, bir zamanlar kamyonuyla Orhangazi sokaklarını toza dumana katmış olmasındandı… Sokağın başındaki iki kat olarak inşa edilmiş olan evin, dışarıdan demir parmaklıklarla ayrılmış, büyükçe bir bahçesi vardı.…

Devamını Oku

“Tek bir çiçeği anlayabilsek kendimizin ve dünyanın ne olduğunu bilebileceğiz..” – Alfred Lord Tennyson Hiç olmayacağımı düşündüğüm bir yerde, bu yaşıma kadar baktığım gökyüzünde dikkatimi çekmişti üç sıra yıldız: Orion’un Kuşağı.. Peş peşe.. Aynı düzlemde.. Ben buradayım dercesine, düzende.. Aylardan ekimdi belki kasım.. Önemli de değildi aslında.. Yıllardır baktığım gökyüzünde karşıma çıkacak zamanı beklemişlerdi belli ki.. Ki o gece yüreğim kapkaraydı.. Gecenin kendinden bile daha kara.. Bir sigara yaktım.. Uzunca baktım o üç sıra yıldıza.. Bir nedenleri vardı onların da.. Boşuna gelmiş olamazlardı, boşuna çıkmadılar karşıma da.. İçim kömürden bile…

Devamını Oku

“Değişim yasalardan önce, bireylerin bilinçliliği ile doğar. Gereken; bilinçlilik ve somonlar gibi akıntıya karşı yüzme çabasıdır, tanrının yarattığı ve kurtuluş yürüyüşünde olan insan, küçük düşürmeye, incitilmeye ve onurunu kırmaya çalışan her şeye direnmelidir.” – Susanna TAMARO 2000 yılında alıp okuduğumu not düştüğüm, Susanna Tamaro’nun ‘Sevgili Mathilda, İnsanın Yürümesini Dört Gözle Bekliyorum’ kitabını yeniden okumak çok iyi geldi. Çünkü ben de bekliyorum insanın bu eylemi gerçekleştirmesini. Çünkü değişmiyor insan ezelden beri hala! Evet, insan… Yürüyor yürümesine de savaşa, zulme, vahşete yürüyor hep nedense? Binlerce yıldır hâlâ… İnsanı insan yapan değerler her…

Devamını Oku

Bu, lirik bir manifestodur. Yüreğimi avucuma aldım, yürüyorum. Ezberlediğim dizeleri bir nehre attım, unuttum. Tutturduğum türküleri bir çınar ağacının gölgesine gömdüm. Tanıdığım yüzleri bir bir çekmecelere kilitledim. Didem Madak’ın dediği gibi, “tehlikeli sayılmam artık, kalbimi kalın bir kitabın arasında kuruttum”. Yakamozlar gözlerimde, düşünüyorum. Belirsizliklerin ve anlamsızlıkların bile belirgin bir anlam içerdiğini sezinliyorum. Hiçliğin varoluşu kutsadığını, billur gözyaşlarının rengârenk sevinçlere gebe olduğunu artık biliyorum. Yalnız ve karanlık gecelerin aydınlığın kucağında eriyeceğinden hiç şüphem yok. Sararıp solmuş yaprakların yepyeni bir özle yeşilleneceğini; doğanın cömert elinin hep üzerimizde olduğunu biliyorum. Kerbela’da susuzluktan çatlayan…

Devamını Oku