Kategori: YAŞAM

Nezaket ve nezaketi görev edinmek sanırım aynı çizgide buluşmuyor. Görev edinildiğinde bir tür insanları memnun ettirme çabasına girip iş çığırından çıkıyor. Herkesi memnun etmek imkânsız… Ufacık bir çocuk, arkadaşlarını mutlu etmek için her sabah babaannesine portakal suyu sıktırıyor. Şişe şişe okula portakal suyu taşıyor. Bu jesti yaparak arkadaşlarının onu çok seveceğini düşünüyor. Babaannesi de torununu mutlu etmek için bunu görev haline getiriyor. Bir gün, evde portakal bitiyor ve okula çantası boş gidiyor çocuk. Tüm arkadaşları adeta suç işlemiş gibi bakıyor ona. Neden şişeler boş? Portakal suyu yok? Görev edindiği nezaketini…

Bu mahalleye ilk kez gelmenin mahcubiyeti ve biraz da tedirginliğiyle, pencerelerinden soba borularının çıktığı oldukça yıpranmış, sağlı sollu evlerin sıralandığı bir sokağa giriyorum. Önünde plastik toplar asılı ve ahşap bir ekmek dolabının olduğu –içinde pide ekmeği vardı– bir bakkalın önünden geçiyorum. Üç çocuk kapının önünde neşeyle Zaman gazozu içiyor. Bir kasabın, bir manavın önünden yürüyorum. Tek koltuklu Berber Recai’nin ve Kuaför Yeliz’in küçücük dükkânlarının önünden geçiyorum. Daha önceleri beyaz olduğunu düşündüğüm bir kedi önümden fırlayıp karşı evin bahçesinde kayboluyor. Evlerin arasındaki küçük bahçelerden kentte duymayı özlediğim kuş sesleri geliyor. Yürüyorum.…

Kendi yolundan, kendi yatağından çıkıp başka mecralarda akmayı denemiş acemi ırmaklar gibiyiz çoğumuz. Şehirlerde böyle eğreti duruşumuz ondan. Birer ırmaktık. Aktık ezelden ebede gider gibi. Fakat yolumuzdan çıkınca olanlar oldu bize. Kimimiz kuruduk, kimimiz durgun su birikintisi olduk; kargılar, otlar sardı etrafımızı. Kimimizi nehirler yuttu, kimimiz göllerde boğulduk. Ondan şehirlerde böyle eğreti duruşumuz. * * * Her ırmak oysa kendi yolunda, kendi yatağında özgür değil mi? O yolun taşı, kumu, çakılı, kayası, ağacı, yosunu o ırmağı o ırmak yapan şeyler değil mi? Nice deli çaylar vardır, kayalara çarpa çarpa akar…

Dün bir otla siyaset, ekonomi, memleket, yaşadığımız olaylari yani  hayat üstüne felsefi bir konuşma yaptık. Ot, evet, ot. Hani şu bağda, bahçede çiğneyip geçtiğimiz ot. “Nasıl geçiyor hayat?” “Ne olsun abi, ot gibi yaşayıp gidiyoruz işte.” “Peki, hoşnut musunuz yaşamınızdan?” “Olmaz mıyız hiç? Aşağıda toprak bizi besliyor, tepemizde güneş.” “Yani tepkisiz, asalakça bir yaşam.” “Abi, öyle deme, üzülürüm. Biz halimizden memnunuz.” “Durağan bir hayatınız var, sıkıcı olmuyor mu?” “Oluyor ama alıştık. Bize hayatın böyle olduğunu öğrettiler. Yaşayıp gidiyoruz işte.” “Nane, maydanoz, tere sizin yakın dostlarınız. Onlar gibi tezgâhlarda, yani hayatın…

“Her gün dünyaya ilişkin gövdesiz ve sahte bir imgeler ağı tarafından yeniden onaylanan bir yalnızlık. Ama onların sahteliği bir hata değil. Eğer kâr peşinde koşmak insanlığın kurtuluşunun tek yolu olarak görülürse, gelir mutlak öncelik haline gelirse o zaman var olanın itibar görmemesi, görmezden gelinmesi ve baskı altında tutulması gerekir. Bugün resim yapmak, yaygın bir ihtiyaca cevap veren bir direniş eylemidir ve umutlanmayı teşvik edebilir.” – John BERGER Selam dostlar! Malum, yaz mevsimi, olmayan sosyal hayatımız da sıfırlandı! Ve bu durumda yapılacak en iyi şey edebiyata ve sanata sığınmak oluyor… İyi…