Kategori: TOPLUM

Doğumu her zaman sevinçle karşılanmaz, bazılarınca erkek çocuk mutluluk verirken “Keşke, tüh, bir dahaki erkek olsun inşallah!” denerek hayata başlayandır kız çocuğu… Rüyada bile ‘erkek çocuk’ hayırlı haberken kötü haber olarak yorumlanandır kız çocuğu… “Kızını dövmeyen dizini döver” sözünü söyleyen atalardan gelen nesil, kendini kızının namusunu korumaya adar. Bunun için ne mi yapar? Döver, söver, sindirir, ezer; kendi hemcinslerinden kendi kızını sakınır, ne de olsa evinin namusudur kız çocuğu… Kız okumaz, yazmaz, öğrenmez; doğurganlık yaşı gelince baba ocağından gidecektir nasılsa, bir evi çekip çevirecek, eğitimi anasından alsın yeter! Hatta kendisi…

Büyük bir ayna var. Biz göremiyoruz çoğu zaman. Aynanın içi, tabiri yerindeyse tam bir “cadı kazanı”. Ötekileştirme, ayrıştırma, zulüm, özneleri nesneleştirme, yok sayma, şiddet, para, hırs, ego, kibir, asimilasyon, cahillik ve bir sürü şey kaynıyor. Cadı kazanının ateşini çıkarları uğruna yakanların kibritleri hep elinde… Kazanı görür görmez harlıyorlar ateşi. “Pozitif ayrımcılık” gibi kavramlar çıkıyor gün yüzüne. Ne acı, değil mi? Kadın, erkek ve çocuklara ait bu yeryüzünde böyle bir kavramın ortaya çıkması. Üstüne konuşuyoruz, yazıyoruz ve direniyoruz. Bugün, 11 Ekim Dünya Kız Çocukları Günü. Kızlar, bir diğerinin aynasıdır. Mutlulukları, acıları,…

Artık alışkanlık oldu, genel başkanların, bakanların, çeşitli kuruluşların basın toplantılarına sürekli olarak basın-yayın kuruluşlarının Ankara temsilcileri ve yazarlar davet ediliyor. İçişleri Bakanı Ali Yerlikaya da bu modaya uydu; son basın toplantısına medya kuruluşlarının Ankara temsilcilerini davet etti. Önceki bakan Süleyman Soylu dönemine göre tek fark vardı; o da, Sözcü’den Saygı Öztürk’ün de toplantıya çağrılması. Hâlbuki Öztürk, Soylu’nun sık sık hedef aldığı gazetecilerden biriydi. Ama Yerlikaya da BirGün, Cumhuriyet, Evrensel, T24, Gazete Duvar, Diken gibi eleştirel medya kuruluşlarının temsilcilerini çağırmamıştı toplantıya. Onlara da uzman polis muhabirleri gibi toplantıyı uzaktan izlemek düştü.…

Çocuk olmak vardı… Sırt çantan omzunda… Dünyanın yükünü çekmeye başlamadığı zamanlar çocukluğudur insanların çoğunun… İstisnai çocukluklar da var. Ufacık yaştan büyümeye başlayan, hem okuyan hem çalışan, aile içindeki kaostan dolayı erkenden olgunlaşan… Böyle çocuklarla sohbet edince ne deriz? “Büyümüş de küçülmüş…” Hayır, efendim, o çocuk büyümeye zorlanmış! Annesinin ve babasının aynası olmaya çoktan başlamış. Ayna kırıksa acıtır, aydınlıksa göz kamaştırır… Tamamen şans… Okul bitiminde, arkadaşı top oynar, o tamirhaneye gider. Arkadaşının ailesi hafta sonu tatili için plan yapar, o biraz daha çalışıp ailesine katkı sunmak ile meşguldür. Hâlâ denize girmemiş…