Kategori: TOPLUM

Şöyle başlar Müslüm Baba şarkıya: “Yaşamak içimden gelmiyor artık…” Bu sıralar hiçbirimizin içinden gelmiyor ki yaşamak. Çoğumuzun yaşama sevinci söndü içinde. Kimimizin söndü sönecek… Kimimiz küsüp gitmekle kalıp dövüşmek arasındayız. Çehov’a atfedilen “Çay mı demlesem, kendimi mi assam bilemiyorum” dediği noktadayız çoğumuz. Sağımızın solumuzun belli olmaması, bir anımızın bir anımızı tutmaması bundan. * * * Biz; yaşamak içinden gelmeyenler, küskünler, dargınlar, öfkeliler, hınçlılar, ezilmişler, dövülmüşler, sürülmüşler, elleri ceplerinde dalgın yürüyenler, elleri yumruk biçiminde kızgın yürüyenler… Biz; şu memleketin, ülkenin gidişatına, milletin fukaralığına bakıp da efkârlananlar… Bizler çoğuz, çoğuluz, çoğunluktayız ama…

Devamını Oku

Gazeteler, tirajlarıyla övünmeyi uzun zaman önce bıraktı. Ben de Türkiye gazetesinde “Türkiye yine en çok satan gazete” haberini görünceye dek unutmuştum tiraj mevzusunu. Türkiye gazetesi, bayi satışına ilaveten abonelerle birlikte temmuz ayında günlük satışının 108 bin olduğunu duyurdu ve son dört aydır birinci olduğunu ilan etti. Medya Takip Merkezi’nin (MTM) ilgili kurumlardan aldığını belirttiği veriler de Türkiye’nin birinciliğini doğruladı. Ancak gazetelerin tirajları büyük bir hızla düşüyor. Türkiye gazetesi, temmuz ayında ortalama satışını 108 bin olarak açıklamıştı, Eylülde tirajı 91 bine düştü. MTM’ye göre, 2-8 Eylül 2024 tarihleri arasında Türkiye’nin tirajı…

Devamını Oku

Bireylerin akıl sağlığı hakkında az çok bir şeyler biliyoruz; peki, toplumların akıl sağlığı konusunun ne kadar farkındayız? Ortaokuldaydım yanılmıyorsam, derslerden birinde öğretmenimiz şöyle bir örnek vermişti: “Hücrelerimizi insana benzetebiliriz; dokular ise ailemiz gibidir. Organlarımızı ve uzuvlarımızı şehirlerimiz, ülkemizi ise vücudumuz olarak kabul edelim. Bizler iyi olursak ailemiz, kentimiz ve ülkemiz de iyi olur.” Öğretmenimiz “iyi” derken eğitimli, çalışkan, güzel ahlaklı, doğru insan olmayı kastediyordu. Üzerinden 50 yıldan fazla zaman geçmiş olmasına rağmen o örneği hiç unutmadım; kişisel konularda da toplumsal konularda da hep aklıma geldi, kafamı çok kurcaladı, üzerinde çok…

Devamını Oku

Hekim dostlarımdan işitiyorum: Özel hastanelerin bir bölümünde, hekimler, muayene ettikleri, ama özellikle hastaneye yatırdıkları hasta sayısına göre değerlendirilmeye başlanmış. Eğer muayene ettiği ya da hastaneye yatırdığı hasta sayısı düşükse hekimin ücreti de ona göre düşük bir seviyede belirleniyormuş. Doğrusunu söylemek gerekirse bunun korkunç bir şey olduğunu düşünüyorum. Tıbbın, ‘hastalığın metalaşması’ diye kavramlaştırılabilecek bir sürecin içinden geçiyor olması! Hastalığın, bir ticari mala dönüşmesi! Ne kadar çok hastayı, medikal açıdan gerekli olsun ya da olmasın, hastaneye yatırmaya teşvik etmek ve hekimi bunu yaptığı ölçüde ödüllendirmek, hekimlik etiğine aykırı değil midir? Kapitalizmin mantığı,…

Devamını Oku

Olimpiyat Oyunları’nın simge pozunu bu kez bizim ülkemizden bir sporcu verdi. Adı Yusuf Dikeç. Milli atıcı. Astsubay başçavuş. Rakiplerine göre sade aksesuarıyla, rahat duruşuyla dikkat çekti. Havası cıvası yok. Şekil mekil peşinde değil. Kendinden emin. Kulaklığı bile sade. Gözlüğü gündelik gözlük. “Pazar kahvaltısı için ekmek almaya giderken olimpiyatlara uğramış gibi” dedi kimileri. Öyleydi duruşu. Elini cebine soktu. Nişan aldı. İşte o an, olimpiyatlara damga vuran poz ortaya çıktı. Niye sevildi o poz? İlhan Selçuk, yıllar önce bir yazısında, olimpik sporcular üzerindeki endüstri baskısını yazmıştı. Her biri bir markanın reklam yüzü…

Devamını Oku