Soma’nın acısına K’lı şiir… Kömür karası karanlıkta, kıyamet koptu kopacaktı. Korku, kuytulardan kalkıp kulakları kanatırcasına kusuyordu kinini. Kimsesiz kalmak, kendini kaybedene kadar koşturmak… Kara kutusu karanlığın kör köşede kayıttaydı. Kurtuluş, kurutuluşa kayıyordu. Kömür kayaları kafayla kazılmaz ki… Kahrolası “K” kalksaydı kömürden kalırdı kainata kocaman Ö M Ü R.
Devamını OkuGece sonuna kadar gece Orospuların eve yorgun döndüğü Yanıldığımız o bilmece Onlar ve ben O gece geçtik hüzün duvarını Kuş kokar orospuların kasıkları Hüzün bir kurşunu geçerdi Koca Fırat deşti bağrımı Bir endişe sarmış tedirgin tellerde Çocuklar için doğmamış anacıkları Karanlık bu çevirebilirsin her dile Ne kadar da uzakmış ellerim Eriyen ömrümle birlikte İnsanlar Canım insanlar Sevmek demek direnmektir Sevmek gülmektir Ağlamaktır anlaşmaktır Sevmek demek Birlikte büyümektir Bize tanrıyı anlattılar Tanrı bizi bilmez Bizi hiç tanrıya mı anlattılar Yüzünü eğme yavrum Beni uğurla Kent kırgını Sevda kuşanığıyım Kapıları kapama
Devamını OkuHissederek yaşayacaksın her anını Yüreğini acıtacak soğukta titreyen yavru bir kedi Kendini canlılar âleminde bütünün bir parçası hissedeceksin O bedenin kanserli hücresi olmayacaksın kibrinle Aşk ile sarılacaksın evrensel uyuma Kibrin yenemeyecek insanlığını Saltanat hayal etmeyeceksin insanların acısı pahasına Yüreğinde ta derinlerden çıkarıp hissedeceksin insanlığını Bir köpek kadar merhametin olacak, bir kedi kadar masumiyetin Bir kuş gibi neşe içerisinde hayat vereceksin etrafına Karınca gibi çalışkan olacaksın, yardımlaşacaksın Yükün ağır olsa da sevgi dolu yüreğinle hafifleteceksin yükünü Can vereceksin yaşama, etrafına huzur verecek varlığın İnsanlığının bedeli bir gül bahçesi gibi saracak seni…
Devamını OkuKimseyi ilgilendirmeyen mutsuzluklar yaşıyorum. “ S a r y a r a m ı ! ” diyebileceğim bir yaram yok diye, kızmadım yara bantlarına. Mutsuzum ancak yok bir bağlacı “ ç ü n k ü ” ile başlayan. Böyle sıradan, kendi halinde düşen suratım, herkesin bildiği gözyaşlarım. Yanından geçerken yüzüme bakmayan simitçi çocuğa da kızabilirim, en son gelen otobüs benimki diye de. Çokça huysuz yanlarımı okşamaktayım, şımartmaktayım hüznümü. İnadım inat mutsuzluğa makyaj yapmaktayım, renklendirmekteyim yüzümü. “Kim o?” diyen kimse olmadı çaldığım kapılarda. Bu kadar alışılmış. Bilindik. Yüreğim açık! Bu yüzden…
Devamını Oku
