Yazar: Gülçin ŞİMŞEK

Koridorlar… Koridorlar… Koridorlara açılan kapılar… Kapı ardındaki insanlar… Uzun gibi görünen, birbirine paralel iki koridorun tam ortasında oturmuş okuyorum kitabımı. Saat sabahın 10’u. Halledilmesi gereken küçük bir iş var kapıların ardındakilerden biriyle. Beklenti bu yüzden, sabahın bu saatinde… Sıradan bir iş, sıradan bekleyiş derken sesler geldi kulağıma. Konsantre olup dinlemeye başladım. Elimdeki kitaba olan ilgim çoktan bitti. Gözlerim kelimelerde, beynim kelimelerden ziyade duyduğum seslerde. Usulca kapadım kitabı. Aldım elime kâğıdı kalemi, işte tam şu anda okuduğunuz satırlar yazılmaya başlandı ellerimce… 25 kapı var koridora açılan. 25 ayrı dünya, ayrı insan.…

Devamını Oku

“İşte öyle” deyip bitirmek istediğim hikâyeler var. Ama bitmiyor. Haliyle yeniden başlayamıyor da… İnsanı da yeniden başlatabilen bir düğmesi olmalıydı mesela. “Bu olmadı, bu böyle yaşanamadı!” deyip kendini kapatıp açabileceği bir düğme… Bir çıkış olmalıydı.. Bir çıkış… Ne hoş laf! Bütün karamsarlıklardan, hayal kırıklıklarından, hüzünlerden, üzüntülerden kendini sıyırabileceğin bir çıkış… … E, tabii, yaşanılan olumsuzluklarla büyüyor, olgunlaşıyor ve sen oluyorsun, bunu biliyoruz. Lakin yaşarken insana müthiş acılar hissettiren o duygu zamanları olmasa mıydı sanki… Ya da olsaydı da bu denli acıtmasaydı… Böyle acı çekerek büyümeseydik. Tadı çıkmazdı, değil mi? Siyah…

Devamını Oku

Diyorlar ki: Şimdiki teknoloji o zaman olsaydı kesin yaşardı.. “Yaşardı..” İnsanın yüreğine oturan ve orda çöreklenen bir kelime bu.. “Yaşardı..” * Yaşayamadı ama.. Fabrikadan gelip boya işine giderdi babam. Hiçbir mesaisini kaçırmazdı, üç kuruş fazla girsin diye evimize.. Bizi iyi yaşatmak adına yüzümüzü görmediği günler olurdu.. Yaşayamadı.. Bin bir emekle borç harç yaptığı evine oturamadı mesela.. Yeni mobilya alma niyetine giremedi.. O evin eşiğinden geçemedi.. Aldığı ama bir kez bile temizleyemediği arabasına binemedi.. Derdine düşemedi karbüratör su kaynatıyor diye.. Arabanın borcu bile ömründen uzun oldu.. * Boğazımdaki o yumrunun adı…

Devamını Oku

“Tek bir çiçeği anlayabilsek kendimizin ve dünyanın ne olduğunu bilebileceğiz..” – Alfred Lord Tennyson Hiç olmayacağımı düşündüğüm bir yerde, bu yaşıma kadar baktığım gökyüzünde dikkatimi çekmişti üç sıra yıldız: Orion’un Kuşağı.. Peş peşe.. Aynı düzlemde.. Ben buradayım dercesine, düzende.. Aylardan ekimdi belki kasım.. Önemli de değildi aslında.. Yıllardır baktığım gökyüzünde karşıma çıkacak zamanı beklemişlerdi belli ki.. Ki o gece yüreğim kapkaraydı.. Gecenin kendinden bile daha kara.. Bir sigara yaktım.. Uzunca baktım o üç sıra yıldıza.. Bir nedenleri vardı onların da.. Boşuna gelmiş olamazlardı, boşuna çıkmadılar karşıma da.. İçim kömürden bile…

Devamını Oku

2000’li yılların henüz başında, sahne tozu yutma hevesiyle başladığım tiyatroda “eğitilmek” için okuduğumuz Eric Morris’in ‘Rol Yapmayın Lütfen’ kitabındaki bir sözle başladı her şey: “Ol!” ‘Ol’mak… Ne ve nasıl olmak istemek? Diyordu ki: “Hiç kimsenin hiçbir yerde sizin duygularınızı göz ardı etmeye hakkı yoktur. Olduğunuz her şeyin toplamı olmaya hakkınız var.” Hakkım vardı… Olmaya… Hem de nasıl istersem… * Pek mümkün olmadı be Morrisçiğim… O zaman başladı bir türlü olamayışlarım zaten… Belki de olmak mı istemedim, bilemedim… Ama hakkım vardı işte olmak istediğim her şeyin toplamı olmaya… O yıllar üzerinde…

Devamını Oku