SİYAH-BEYAZ HAYATLAR
-ADANA-
Aldım dolaptan içi fotoğraf dolu kutuyu, koydum masaya.
Kapağını açınca kutunun, onlarca siyah-beyaz fotoğraf saçılıverdi etrafa.
Belli ki onlar da bunalmışlar karanlıkta kalmaktan.
Her biri bir köşeye kaçıverdi.
Siyah-beyaz anılar…
Siyah-beyaz hayatlar…
Siyah-beyaz kadınlar, erkekler ve çocuklar…
Kimi gülümsüyor.
Kimi hüzünlü.
Kimi neşeli.
Kimi kederli bakıyor.
Kimi deniz kenarında.
Kimi bir masada yalnız.
Yan yana yürüyoruz şu fotoğrafta annem, teyzem, babam ve ablam, Ankara’da bir sokakta.
Babam elimden tutmuş.
Bir yaz günü sanırım.
Şu fotoğrafta da babam motosikletinin üstünde çok mutlu.
Annem mutfakta gülümsüyor kameraya bakarak.
Başında beyaz tülbendi, nenem örgü örmekte bir merdiven basamağında.
Ablam yanında, yüzünü avuçlarının içine almış gülümsüyor.
Elinde fırça ıskataya dayamış elini, tabela yazmakta babam bu fotoğrafta.
Bakın, bu fotoğrafı çektirirken sevdiğim boğazlı kazağım varmış üstümde.
Parkama taşmış uzun saçlarım.
Elimde T cetveli.
Silah gibi tutmuşum cetveli fotoğraf çekene gülümseyerek.
Aradan bir fotoğraf çekiyorum.
Annem ve babam 1956 yılının 9 Mart günü özenle giyinip bu fotoğrafı çektirmişler.
Öylesine güzel bakmışlar ki…
Parmağımın ucuyla okşuyorum annemin saçını.
Babamın yanağına dokunuyorum.
İnanmayacaksınız belki ama ikisi de gülümseyiverdi.
Öyle içten…
Öyle sıcak…
