ÇİÇEKLERİ RUHUMUZUN
-KARS-
O’na…
O her zaman bir sevgi seyyahı
olarak kalacak…
Karanlığın şarkısını söylüyor kuyular
Ah anlamıyor kimseyi kimsesiz kalabalıklar
İntihara eğilimli bir gül biçemiyle
Dalgın uykulu dinleyen sesiyle
Ağzında mor menekşe kahkaha
Ne burada ne ötelerde
Belki dünyanın en mavi penceresinde
Çiçekleri var ruhumuzun bakınca anlıyorum
Kendini kendin için kendinden yarat diyorum
Artık ne düş ne kedili bahçeler
O ilk aşk o sevilmemiş çocuk hali
Ölsem unutmam
Ölsek unutmayız gözlerini
Bilincin dansıdır yitirilmiş benlik
Ah yok mu o kimseler içinde kimsesizlik
Neden bu yılgınlık
Nedir gözlerinin ardında bir boşluğu yeniden büyüten
Elma kokusu ellerinde
Bütün bir anı acıyı kendiyle güzelleyen
Beni bir günden öbürüne eriştiren
Beklerim ben gündüz ve gecelerde
Bir türkü gibi ilk sabahın seherinde
Her şey yakın ve çok uzak
Sevgili yüzü narçiçeği
Gülkurusu ellerinin arasında bir şeyleri umarak
Hep bilinen bir şey gibi
Sanki içimizde ayak sesleri
O kadar alışkın
O kadar bilindik
Evrenin güzel kızı
Her şey birdenbire oluverir
Bilirim bazı şeyler ancak ağlayarak söylenir
Yıkma yüreğini
Biraz kediler, biraz aşk ve dünya
