UNUTAN İYİLEŞİR
– ADANA –
“İnsan, hayvanla üstinsan arasına gerilmiş bir iptir, uçurumun üzerindeki bir ip” diyor Nietzsche. O yüzden mi tüm yaşam boyunca cambaz olmaya çalışmamız? Bir ömür dengede durmak için çabalamamız? Düşünce ölmekten mi yoksa hayvana dönüşmekten mi korkarız? Peki, neden korkmak yerine üstinsana ulaşmak için çabalayıp tırmanmayız?
Biz insanlar çoğu zaman bu tehlikeli yolculukta insan olmayı, eşref-i mahlûkat soyunun tüm nimetlerinden sonuna dek yaralanmayı seçiyoruz. Kolay ve zahmetsiz olanı yani… Ne büyük sahtekârlık…
İnsan sözcüğünün Arapça “ins-”, yani “unutan” kökünden geldiğini öğrendiğimden beri aynı kişi değilim. İnsan “unutan”dır.
İnsan unutur; yapılan iyiliği, gösterilen hoşgörüyü, verilen sözleri, edilen yeminleri, deli divane sevgileri, içilen kahveleri, uzatılan dost elini… Unutur…
“Bahar annemizin yemenisindeki solgun çiçektir/ Bunu unutma/ Seni ben her yerinden öperim/ Beni unutma” der demez şair, unutacaktır insan, arkasına bile dönüp bakmadan.
İnsan, dağların taşların taşımayı kabul etmediği “nefis” yükünü sırtına almayı göze alandır. Çünkü unutacaktır bu zahmetli ve sorumluluğu çok büyük olan yükün ağırlığını.
İnsan unutur. Gecelerce ağlayıp kahrolduğu saatleri unutur da yine dalar aşkın yok edici girdabına.
Karnında aylarca taşıdığı yükü, doğum sancılarını, uykusuz geçen yorgun geceleri unutur da anne olmayı arzular yeniden, hem de delicesine.
Yangınları, depremleri, yıkımları, ölümleri görür de yine büyük bir iştahla bırakır kendini yaşamın kollarına.
“Düşmek yapraklıdır, sevgilim/ Unutmak çiçekli” demişti şairin biri. Ben de çiçeklenmek istiyorum bir badem ağacı gibi, insan olduğumu unutup.
“Ateş oldum, yanıp tutuştum kendi düşüncelerimden” diyen büyük filozof, tanrıyı öldürüp yoluna devam etti. Peki, sen ipin hangi ucunda yaşadın, Nietzsche? Uçuruma yuvarlandın olasılıkla. Ben bu ipin varlığını bile unutmak istiyorum.
Senin yüzüne bakarak tüm insanlığı unutmak istiyorum. Suyun bile çürüdüğü şu kokuşmuş dünyada belleksiz, kör ve sağır yaşamak istiyorum. Yaşamak da değil ya derdim… Ben unutmak istiyorum.
Çünkü unutan iyileşir, iyi biliyorum.
