SEVİYORUM BU ŞEHRİ
-ADANA-
Çok seviyorum.
Adana, her yeni gün biraz daha fazla sevdiriyor kendini bana.
Kazancılar’daki meşhur pazar kahvaltılarını bilmeyen kalmamıştır sanırım. Bu kahvaltıların ne zaman başladığı bilinmiyor ama yüz yıldan daha fazla zamandır devam ettiği artık herkesin malumu.
Adanalılar pazar sabahı güneş doğmadan geliyor Kazancılar’a… Bazıları yalnız, bazıları arkadaşlarıyla, bazıları karısıyla, kocasıyla, sevgilisiyle ya da çoluk çocuk, maaile… Ciğer, kaburga, kebap artık o gün ne çekiyorsa canları, “Getir,” diyorlar; ezme salatayı, soğanı yeşilliği de yoldaş edip başlıyorlar kahvaltıların en çılgınına.
Bir arkadaşım vesile oldu, bu sabah yine gittim Kazancılar’a… Saat altı buçuk civarıydı, gün ağarmamıştı ama mangallar yakılmış, masalar ufaktan ufaktan dolmaya başlamıştı.
Cengiz Abi, Cüneyt Abi ve arkadaşları benden önce gelmiş, fırından sıcak pide, bakkaldan tulum peyniri almışlar, kebaba altlık yapıyorlardı. İliştim masalarının bir ucuna, bir yandan muhabbet ederken, bir yandan da atıştırıyordum. Ezme, soğan filan masaya gelince yanlarında getirdikleri şişeyi açtılar, bardaklara servis yapıldı, “Sıhhate, afiyete” dilekleriyle kahvaltıya girişildi!
Bizim masadaki kahvaltı ve muhabbet devam ederken, yan taraftaki masaya da yukarıda yer alan fotoğraftaki dayı geldi, oturdu. Ciğerini, salatasını söyledi; yanında getirdiği poşetten yarısı içilmiş bir şişe çıkardı, bardağını doldurdu ve o da pazar kahvaltısının ilk yudumlarını attı ağzına.
Hava hâlâ karanlıktı, gün hâlâ doğmamıştı; ama rakılı, kebaplı sabah kahvaltısı her zamanki muhteşemliği ile çoktan başlamıştı.
Biz kahvaltımızı bitirip masadan kalkarken saat dokuza geliyordu ve Kazancılar’ın sokaklarına dağılmış masalar dolmuştu.
Pusetindeki bebekten 70-80 yaşındaki dedelere nenelere kadar her yaştan insan, kadın-erkek, zengin-fakir aklınıza gelecek her kesimden Adanalı yine oradaydı.
Herkesin yüzü gülüyordu, herkes neşeliydi, herkes mutluydu, huzurluydu… Herkes, kendi halinde yiyor, içiyor, pazar sabahının keyfini çıkarıyordu.
Yaşamayı seven, mutlu olmayı bilen, özgürlüğüne düşkün, birbirine saygılı, hoşgörülü insanların şehri Adana.
Yazının başlığında “Bu şehri seviyorum” dedim ya…
İşte, bu yüzden seviyorum bu şehri.
