10 EKİM 1954
-ADANA-
Diyorlar ki:
Şimdiki teknoloji o zaman olsaydı kesin yaşardı..
“Yaşardı..”
İnsanın yüreğine oturan ve orda çöreklenen bir kelime bu..
“Yaşardı..”
*
Yaşayamadı ama..
Fabrikadan gelip boya işine giderdi babam.
Hiçbir mesaisini kaçırmazdı, üç kuruş fazla girsin diye evimize..
Bizi iyi yaşatmak adına yüzümüzü görmediği günler olurdu..
Yaşayamadı..
Bin bir emekle borç harç yaptığı evine oturamadı mesela..
Yeni mobilya alma niyetine giremedi..
O evin eşiğinden geçemedi..
Aldığı ama bir kez bile temizleyemediği arabasına binemedi..
Derdine düşemedi karbüratör su kaynatıyor diye..
Arabanın borcu bile ömründen uzun oldu..
*
Boğazımdaki o yumrunun adı oldu “baba”.
Bu sanırım hiç geçmeyecek..
Aklıma ne zaman gelse, ne zaman ansam gözlerim doluyor ve yutkunamıyorum, boğazım düğüm düğüm..
*
Çok öfkeliyim tanrıya..
Babamın doğum gününü kutlayabilecek kadar büyütmedi beni..
Alıverdi yanına..
Çizebileceğim bir resmi hediye olarak bile veremedim..
Annemin aldığı ama ben almışım gibi yapıp sevdiği bir şeyi hediye edemedim..
Sahi, babama hiç hediye alamadım..
Mum üflerken hiç görmedim onu..
Bir hediyeyi açtığı zamanki heyecanı gözlerinden okunur muydu, hiç şahit olamadım..
Belki de sırf bu yüzden sevdiğim insanların unutmuyorum yaş günlerini.. Kutlarken yüzlerine bakıyorum bir fotoğraf karesi, bırakıyorum zihnime..
Lakin işte hep bir eksik hep bir yanı mahzun..
*
Tanrının yüzüne vuruyorum her seferinde..
Bana “babasıyla büyüyen çocukluğumu” borçlu çünkü..
Söke söke almak istiyorum ondan..
Bir mum üflemeyi çok gördün babama..
Yüzündeki o sevince şahit olmamı çok gördün bana..
Alacağım var senden.
Unutma!
*
10 Ekim içime kederin ekildiği bir tarih oluyor işte bu yüzden..
Ve içinizde keder varken boğazınızdaki yumru sessizce akan bir gözyaşı olabiliyor..
Tanrının umurunun duymadığı..
*
Doğum günün kutlu olsun, baba..
Lütfen rüyama gelip bir kez saçımı okşa..
Tavsiyedir, dinlenir: Seha Okuş – Hasretinle Yandı Gönlüm (Dinlemek için tıklayınız…)
