Kategori: POLİTİKA

2011 yılından bugüne kadar Türkiye olarak hem vicdanlı hem kendimizden çok misafirimizi düşünen bir millet olduğumuzu kanıtladık. Suriye’deki iç savaştan kaçanlar soluğu Türkiye’de aldı. Önce kamptalardı, sonra kiralık evlere geçtiler, iş kurdular, gayrimenkul aldılar, sattılar… Nüfus sayıları artmaya başladı; hal böyle olunca düşük ücretler ile çalışmalar, zengin kesiminin yüksek fiyatla evlerde oturması… Geçim derdi almış başını giderken Türkiye vatandaşı daha çok işsiz kalmaya başladı. Mersin’in merkez ilçelerinin bazı mahallelerinde Türkçe konuşana rastlayınca hayretle birbirine bakıyor insanlar. Bu Hatay, Adana, Gaziantep’te de böyle. İnanç, giyim kuşam ile yargılanamaz kimse; lakin Türkiye…

Toplumlar, başına gelen felaketlerden sorumludur. Rusya’nın Ukrayna’ya müdahalesi bir ayı geçti, herkes Ukrayna halkına ağıt yakıyor, Rusya’yı lanetliyor. Sivillerin öldürüldüğüne dair çelişkili haberler yayılıyor. Çok alicenap Batı, kahraman; Amerika ise, tıpkı Hollywood filmlerinde olduğu gibi kurtarıcı rolünde, ta SSCB’den beri Ruslar vahşi ve katil propagandasına balıklamasına dalmış, yine yalan senaryolar, uyduruk, sözüm ona koruyucu yaptırım açıklamaları ile zihinlerinde kendi kendilerini alkışlıyorlar. Ruslar vahşi gaddar, oysa Amerika öyle mi? O, en kahraman kurtarıcı. Kapitalist dünyanın vahşiliğini “demokrasi müdahalesi” olarak adlandıran, geri kalmış ülkelere bombalar yağdıran sanki onlar değil. Öte yandan biraz…

Çanakkale bir zafer destanı çoğulluğudur. Sarıkamış bir yenilgi yalnızlığıdır. Herkes Çanakkale’yi bilir de Sarıkamış’ı pek kimse bilmez. Herkes “Çanakkale’de birlikteydik” der de kimse “Sarıkamış’ta birlikte donduk” demez. Oysa “Bu cennet, bu cehennem bizim” dediği gibi büyük ozanın, ikisi de bizim değil midir? * * * Çanakkale Zaferi’nin yıldönümü dolayısıyla yüzlerce açıklama, yüzlerce video gördük dün gün boyunca. Belediyelerden şirketlere, üniversitelerden derneklere, siyasetçilerden sanatçılara herkes güzel sözlerle, güzel videolarla selamladı Çanakkale’de genç iken ölenleri, şehitleri. Duygulandık. Hatırlayanların, hatırlayıp da o videoları yapanların eline, emeğine sağlık. Çanakkale Savaşları’na dair pek çok şey…

Kardeş kardeşe silah doğrulttu 21’inci yüzyılda… Kardeş kardeşinin kanını eline bulaştırdı da asıl katilleri kendine dost bildi… Günlerdir yanı başımızda devam eden kriz, dünyanın nasıl bir tehlike ile karşı karşıya olduğunu gösteriyor. Fark etmemiş olmak imkânsız, değil mi? “Beyaz tenli sarışın ve mavi gözlülerin savaşı” diyecek kadar basit bir mevzu değil bu. Kendini büyük bilip de tarihe sadece faşizanlıkları ile kazınmış bazı ülkeler ellerini ovuştura ovuştura izliyor bu kaosu… Yeni Dünya Düzeni’ni kendi lehine çevirmek isteyen ülkeler bu kanın akmasını istiyor! Suçlu ilan etmek kolay elbette ki… Gizli yapılan anlaşmalar?…

Rusya ve Ukrayna arasında yaşanan sıcak savaş sonrasında strateji ve savaş uzmanı (!) kimliğiyle yazılı ve görsel medyada yorum ve iddialar ile kafaları karıştıran çok sayıda “Rusya ve Ukrayna sevici” ile karşı karşıya kaldığınızı biliyorum. Dünyanın ve ülkemizin bu ortamda “Rusyacı” ve “Ukraynacı” olarak yeni bir kamplaşmanın içine çekilmesi, yaşadığımız talihsizliğin boyutunu ortaya koyuyor. Öncelikle şunu belirtelim ki savaşın, zorunlu değilse ve ülkenin kaderini ilgilendirmiyorsa, örgütlü bir cinayet olduğu düşüncesindeyim. Bu nedenle, gerek Ukrayna’da yaşamını yitiren masum insanlara, savaşta en ağır silahlarla öldürülen her iki taraftan insanlara üzülüyorum ve bu…

Gelişen teknoloji çağının dezavantajlı kısmına denk gelen çocukların siyasete konu edilmeye çalışılması kabul edilemez. Tüm gündem değişti… Hayat pahalılığı unutuldu… Bitmek bilmeyen zamlar unutuldu… Uzayan ekmek kuyrukları unutuldu… 11 yaşındaki çocuğun bu ülkenin ana muhalefet liderine “hain” demesi her gün ilk haber olarak yayınlanıyor birçok yerde. Algı yaratılmak mı istendi, onu bilemiyorum ama hedef sanki iyi saptı… Yeni neslin yetişme tarzı –tamam– asi de kürsülere çıkıp birilerine sallayabilecek kadar da saygısız olmamalı. Bunu sadece ana muhalefet lideri için söylemiyorum, bu hareket cumhurbaşkanına da yapılmış olsaydı aynı satırları yazardım. Ki sosyal…

Ayrıştık… Şarkı birleştirme özelliğine sahipken ayrıştırdı bu kez… Suni gündemler ile boğuşmaktan gerçeği göz ardı edemeyiz, şüphesiz. Şarkının sözlerine takıldığımız kadar gelen zamları durdurabilmek için çıkış yolu arasak ne de iyi olur… Yazılmış olan şarkı yeni bir şarkı da değil. Neden şimdi? Şarkının içerisinde geçen bir ibareye takılıp yılların Sezen Aksu’sunu harcamak haddimiz değil. Bu ülkeye sayısız eserler kazandıran bir isim. Sevdanın en doruğunu, aşkın en koyusunu, acının en yoğunluğunu onun şarkıları ile yaşadık ve yaşıyoruz biz… ‘Adı Bende Saklı’ ile yüreğimize gömdüklerimizi… ‘Keskin Bıçak’ ile vazgeçtiklerimizi… ‘Son Bakış’ ile…

Her şey ve her yer büyük bir sessizlik içinde, olsa olsa tatlı bir rüyanın bedeni ve zihni teslim almış olabileceği zifiri bir karanlığa teslim olmuştu. “Yanlış trene bindiğinizde ilk istasyonda inmeye çalışın; çünkü mesafe ne kadar artarsa dönüş maliyeti de o kadar artar” demiş Dostoyevski. “Bu zifiri karanlıkta ne kadar uzun süre kalınırsa, aydınlığa kavuşma ihtimali de o kadar azalacak” diye düşünüyorum gizli gizli. Karanlığın içinde yön duygusu yok, ufacık bir ışık huzmesi de olmadığına göre, özlenen ışığa yönelebilmek için rehberlik edecek bir dayanak da yok. O halde önce kendine…