Kategori: POLİTİKA

Günümüz toplumlarında gördüğümüz ve ülkemizde de neredeyse bütün kişi, kurum ve süreçlerde yaygın biçimde yaşadığımız bir konudan söz edeceğim. “Güç durumlar karşısında, düşünce ve davranışlarını etik ilkelere göre değil, kişisel çıkarlarına göre belirleme” anlamına gelen bir kişilik/tavır/tutum belirleme hali vardır ki, buna, “Oportünizm” ismi verilir. Ülkemizde geniş halk kitlelerinde oportünist bakış açısı ve yaşam biçimi başat kimlik olmuştur. Köylülük ile başlayan oportünist ve çıkarcı yaşam biçimi, kasaba muhafazakârlığı ile taçlandırılmış ve ülke siyasetine de egemen olmuştur. Geçmişte muhafazakâr siyaseti besleyen oportünist tavırlar, köylülükten büyük destek alırken; bugünlerde dinsel ve kasaba…

Devamını Oku

Futbol bu kez Büyük Taarruz’un planlanmasında kamuflaj aracı olarak karşımıza çıkıyordu. 1922 yılının Temmuz ayı ortalarında Büyük Taarruz planlanıyor ancak dikkatleri çekmeden bunun tüm ordu kademesine iletilmesi gerekiyordu. Telgraf emirlerinin İstanbul Hükümeti’ne ya da işgal kuvvetlerine iletilmesi nedeniyle bu yol güvenli bir yol değildi. Kuryeler tercih edilmiyordu. Komutanların hepsinin bir araya gelip toplanması da fazla dikkat çekici bir olaydı. Her şeyin sakin olduğu yönünde havanın yaratılması gerekiyor ve futbol bir kez daha devreye giriyordu. Anadolu Ajansı, Anadolu’daki Atatürk’e bağlı ordu birliklerinin katılacağı bir futbol turnuvası düzenlendiğini haber veriyordu. Final maçını,…

Devamını Oku

Bir ağacın gövdesine sımsıkı sarıldığında güvende hisseder ya insan kendini, ağaç da ona özenli bakılırsa koruyabilir verdiği gölgeyi. Miski amber ile baş başa kalmayı isteriz. Bu doğanın, ormanların korunması, mis gibi kokması için ona bakanların da şartlarının iyileştirilmesi gerekir. Orman işçilerimiz… Yangın yerlerinde mücadele ederken zehirlendi, bir saat sonra yeniden göreve döndü. Ekipmanı yetersizdi; buna rağmen 7/24 esası ile çalıştı. Onun da ciğeri yandı. Tıpkı pandeminin başında sağlık çalışanlarımızın ne denli kıymetli olduğunu yeni idrak ettiysek, günlerce süren orman yangınlarında da yeşil vatan savunucularının ülke için önemi ile yine yeni…

Devamını Oku

Kafalarında sarık, bellerinde entari, bacaklarında şalvar, ayaklarında terlik… Saç sakal birbirine girmiş, omuzlarında silahlar asılı, lunaparkta çarpışan arabaya binerken bile silahlarını bırakmayan birtakım herifler… Onlar başkenti de aldı diye can havliyle Afganistan’dan kaçan kadınlar, çocuklar, erkekler… Neden kaçıyorlar? Taliban adlı İslamcı örgüt çünkü evvela kadınlardan başlayarak hayatı insanlar için yaşanmaz hale getiriyor. Akla, mantığa, insanın bedensel ve ruhsal bütünlüğüne, çağa uymayan kurallar, zorlamalar sokuluyor gündelik hayata. Uzuv kesmeden recme, yani taşlayarak öldürmeye kadar… Gerekçe ne? Şeriat! Ali Şeriati, “Hiçbir din, dinsizliğe karşı mücadele edilerek kurulmamıştır; dinler, dine karşı mücadele edilerek…

Devamını Oku

“Şimdi sessiz duruyoruz kıyısında bir düşüncenin/ unutmamak için çünkü unutuşun kolay ülkesindeyiz/ ölü balıklar geçiyor kırışık bir deniz sofrasından/ ve ellerinde fenerlerle benim arkadaşlarım/ durmadan düşünüyorum/ ne kadar çok öldük yaşamak için.” – Onat KUTLAR Sene 1997… Konya-Ereğli Karayolu’nda tanker şoförünün uyuması sonucu meydana gelen katliam gibi kazada, çoğunluğunu üniversite öğrencilerinin oluşturduğu 48 kişi diri diri yanarak ölmüştü. Dönemin Diyanet İşleri Başkanı hemen açıklama yaptı: “Onlar şehit!” Ne garip, değil mi? Yaşarken üç kuruş değer verilmeyen insanları ölünce hemen şehit ilan etmek. Ve unutmak… Ne çabuk unuttuk, değil mi, bayrak…

Devamını Oku

Bir kara yazıydı alnımızdaki… Yaşamalıydık, yaşanmalıydı, yaşanacaktı. Yoksulun evi başına yıkılacaktı. Enkaz altında can pazarı… Genci, yaşlısı, çocuğu, kadını hep birlikte kopacaktı bu yalan dünyadan. Tabutlar önünde devlet büyüklerimiz halka seslenecekti: “Bu felaketler bizim için büyük bir imtihan!” Azrail, neredeyse depreme bile gerek kalmadan, ha yıkıldı ha yıkılacak diye beklenen evlerde yaşayan yoksulların üzerinde dolaşıyordu. Oysa yokluk olmasa ne işi vardı o kadar insanın o evlerde… Üstelik de devlet kapılarına dayanmışlardı kaç kere ellerinde dilekçelerle evler çürük diye… Ardından yine bir afet gelecekti. Devlet büyüklerimiz yine gidecekti çaresizliğin kol gezdiği…

Devamını Oku

“Başkanlık sistemine geçiyoruz” dedikleri zaman belliydi aslında böyle olacağı. Biz uyanamadık. Anlayamadık. Bugün olan biteni şaşkınlıkla izlememiz bundan. * Mesela sistemin resmi adı “Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi”… Devletin başındaki kişi Cumhurbaşkanı. Ama A Haber’e göre “Başkan”. TRT’ye göre “Cumhurbaşkanı”. Kimilerine göre hem “Cumhurbaşkanı” hem “Başkan”… Kimileri daha ortacı. Onlar “Reis” diyor. Böylece hepsi birden oluyor. * Hükümet var ama aslında hükümet yok; çünkü kararları tek başına “Reis” alıyor. Bakanlıklar var ama “Bakan” yok. Bakan yok ama bakan yardımcısı var. Bakanlar bakan olarak değil de “görevli” olarak addediyorlar kendini. “Görevden affımı kabul…

Devamını Oku

“…doyumsuz günlere doğacak temmuz/ doyumsuz günler görecek/ hani şu hep andıkça sızlatan yüreğimizi…” – Hasan Hüseyin KORKMAZGİL 1979 Temmuz’uydu; okullar tatile girdiğinde yaz boyunca türlü işlerde çalışır, aile bütçesine katkıda bulunurduk. İş sahamız Eminönü/Tahtakale’ydi. Rutin olarak yaptığımız toplu kahvaltı sonrası gazeteleri okurduk. O gün de neredeyse bütün gazeteler ‘Hüseyin Uğurlu’yu fidye almak için kaçıranlar yakalandı’ manşetini atmış ve haberin ayrıntılarını tam sayfa anlatmışlardı. Hüseyin Uğurlu, meşhur mafya babalarından biriydi. İstanbul’un güzide semtlerinden birinde son derece korunaklı lüks konağında yaşıyordu. Sonuna kadar savunduğum ve ülkenin en etkililerinden birisi olarak gördüğüm bu…

Devamını Oku