Kategori: EDEBİYAT

Bazı şairler, bazı şiirler hayatınızın tam ortasından geçer. Dokunmanın ötesinde bir gerçekliğin şaşkınlığını taşırsınız okurken. Birisi sanki size dair ne kadar giz varsa, aklınızın bir kenarında asılı kalan unutamadığınız ne kadar an varsa kalemiyle açık ediverir. Aynı hüzünlerin yaşandığı başka evlerden, başka kalplerden haberdar olunca rahatlamayla karışık bir sızı titretir içinizi. Biraz cesaretiniz bilenir belki. Konuşmaktan kaçındığınız ne varsa sıradanlaşır, utanmak duygusuyla perdelenen tüm yaşanmışlıklar aydınlığına kavuşur. Birkaç gün önce ölüm yıldönümü nedeniyle yapılan paylaşımlar üzerine dizelerine göz atma ihtiyacı hissettiğim Didem Madak’ın şiirleri bilmediğim bir yere, zamana götürüp bıraktı…

Devamını Oku

“Önce su vardı. Sevdiğimiz su! Önce su geldi. Sonra göl doğdu. Yer altı dediğin damar damar. Suya doydukça başını yukarıya çeviren cinleri var toprağın. Hayat ve ışık fışkırıyor.” (s.65) Tuz Gölü kurudu. Onu besleyen, ona su taşıyan kanalların önüne set çekildi sulama yapabilmek için. Flamingoların yurdu olan Tuz Gölü, yumurtadan çıkmış yavrulara mezar oldu. Flamingolar gitti, su gidince, göle gelmeyince… Hayatın olağanlığı diye tanımladığımız yaşamımızın pratikleri, kayboluyor bir bir. Alışageldiğimiz döngüleri dünyanın, mevsimler gibi, gözümüzün önünde değişiyor… Yazın ortasında sonbaharda bile ender rastlanacak şiddetli yağışların yarattığı sel felaketiyle mücadele ederken…

Devamını Oku

“Her günkünden farklı değil ki duygularım!” dedim öğretmenime. O, bizden yazmamızı istedi; ben, böyle dedim. O da: “Hiçbir şey aynı değildir, her şeyden önce bir zaman farkı olduğunu unutma! Aynı duyguları değil, birbirinden doğanı yaşıyorsun.” dedi. Annem kaygılandı. “Kızım, her zaman bir çıkıntılık yapacaksın illa! Ya şimdi sana takarsa?” “Öff anne ya! Takmaz, takmaz, merak etme. Şimdi yalnız kalayım da bir şeyler yazmayı deneyeyim.” dedim anneme. “Aa, bak! Öyle her bir şeyini de yazma! Gönlüne göre ver. Başkaları senin duygularını anlayacakmış da… Cık cık! Ne oluyor bu öğretmenlere de, bilmem…

Devamını Oku

Yapıtları pek çok dile çevrilen, Paris’te kurulan Dünya Kültür Akademisi üyeliği olan, uluslararası birçok ödül alan ve Nobel’e aday gösterilen, asıl adı Kemal Sadık Gökçeli olan Yaşar Kemal, romanlarıyla olduğu kadar öyküleriyle de bizden olan yazarlarımızdandır. “Yaşar Kemal”; Çukurova ile özdeşleşmiş bir ad. Nasıl “İstanbul” denince Divan şairi Nedim, neoklasik şairimiz Yahya Kemal, çağdaş şairlerimizden Orhan Veli aklımıza geliyorsa, “Çukurova” denince de yazar olarak, aklımıza Yaşar Kemal, Orhan Kemal ve Muzaffer İzgü gelir. Yazdıklarında hep, geçmişte yaşayıp edebiyat birikimini ilk oluşturduğu yörenin –Çukurova ve Adana’nın– derin izlerini görürüz. Hele anlatımı…

Devamını Oku

Her şeyde biraz eksildiğimden bir şeylere başlamaktan hep korkarım. Sevmek de öyle biraz. Sevmek işinde büyük bir gizem var. En azından benim için hâlâ var. Düşünüyorum da birbirini seven, birbirini hakikaten seven iki insan nasıl konuşur, dahası nasıl düş kurar, bir şeyleri nasıl hep bir yürek ister, bilmiyorum. Dönüp bakınca sevgi işinde görmezlikten gelinmiş olduğumu, sevmek vazifesinin bana yüklenmiş olduğunu görüyorum. Peki, ama bunca görmez olunduktan sonra hâlâ bu merak niye, birbirini seven, hakikaten seven iki insan nasıl bakar birbirine? Hayır! Ben bunu anlatmayacaktım. Bazen bir ölüm gibi yersiz ve…

Devamını Oku

Sarıya çalan kaşlarının altından yumuşak bakan mavi gözleri dostçaydı. Yakışıklıydı ve sevecenlikle yüklü, güleç yüzünden çevresine iyimser hareler bulaştırıyordu. Belli, buralardandı. Sol bacağının yan tarafında, diz kapağına yakın yerden yukarıya doğru derin bir kesik izi vardı. Bir karışa yakın kısmı görünür yerindeydi ve şortunun paçasından içeriye doğru yürüyordu. Yere sol ayağının parmak uçlarıyla basabiliyordu ve canı yanıyordu belli ki; sakınıyor, sıçrayıp sağ ayağının üzerine düşüyordu tekrar. Sağ yanına abanarak ilerliyor; sıkça durması, bozulmasın diye dengesini kontrol etmesi gerekiyordu. Havlusunu saçlarında gezdirdi, yara yerini özenle, yumuşak hareketlerle kuruladı, kumsaldaki yerine doğru…

Devamını Oku

Kelimelerle aramızda anlaşılması güç bir bağ oluşur zaman içinde. Çağrıştırdığı duygu belirler, kafamızdaki resmini. Aydınlıktan karanlığa doğru yol alan bir ölçek üstünde kendi derinliğini seçerken yaşanmışlıklarımıza yaslar sırtını. Kelimelere dair algımız ise ancak hissettirdiğinin aksi duygular uyandıran tecrübelerle kendini yeniler. Bugünlerde bir mekân olarak “ev” ve “ev”in halleri üzerine düşünüyorum. Çağrıştırdıklarıyla başka duygular uyandırması, kişiden kişiye değişen yansımaları, hatta aynı kişide bile farklı duyguları ortaya çıkarabilmesine rastlıyorum okumalarımda. Mekân unsuru, metinlerin kurgusu için temel unsurlardan biri. Hal böyle olunca “ev”i ana mekân olarak her metinde görüyoruz. İç mekân olarak değerlendirilen…

Devamını Oku