Yazar: Roza ÖZTÜRK

Şimşekler çakıyordu, hepsi aynı renk olan şemsiyeler adeta altında saklanan insanın ruhunu yansıtıyordu. Hepsi benliğini kaybetmiş birer bedene saklanıyordu. Duygusuz. Otobüs durakları tıklım tıklım, herkes küçük bir çatı altında yağmurdan saklanıyordu. Telaşlı gözler arada bir yola kayıyor, otobüs ne zaman gelecek diye bekliyordu. İşten yeni çıkmıştı ve elinde son birkaç ayın raporlarını ıslanmasınlar diye sıkı sıkı tutmuştu. Kızıla kaçan saçları hafiften ıslanmaya başlayınca sarı yağmurluğunun gözlerini saklayan kapüşonunu taktı ve ağır adımlarla insan kalabalığına karıştı. Gözleri saçından daha da kırmızı bir haldeydi ağlamaktan. Kovulmuştu; boşlukta ve çaresizdi. Gökten kayan yağmur…

– 13 Ekim 1997 – “Gözlerimi odanın rutubetli tavanına açtığımda hiçbir şey hatırlamıyordum. Bir süre etrafıma bakınıp anımsamaya çalıştım. Sabah olması gerekiyor; ama hava kapkaranlık. Odadaki her şeyin rengi solmuş. Hafif bir rutubet kokusu eşlik ediyor bana. Çok az şey var odada. Gıcırdayan eski yatağın karşısındaki duvarda asılı fotoğraflar var; yine siyah beyaz. Bir kadın, bir erkek portresi, mutsuz olduğu belli bir aile fotoğrafı ve odadaki tek renkli şey olan genç, güzel bir kızın yağlı boyayla çizildiğini sandığım portresi. İri göğüsleri olan kadın korkutuyor beni. Sert bakışlarıyla takip ediyor gibi.…