Yazar: Özlem ÜSTÜN

“Ölümdür yaşanan tek başına/ aşk iki kişiliktir.” Koca bir yalan… Şairlerin sayısız yalanlarından bir tanesi… Kim demiş yalnız ölür insan diye? İnsan tek başına ölmez, sevdiklerini de öldürür giderken. Onların sesini, soluğunu, gözünün rengini de alıp götürür son nefesiyle. Kalbini, aklını, zihnini de gömer toprağa kendisiyle birlikte. Hayır, ben ölümün tek kişilik olduğuna inananlardan değilim. “Ölen öldüğünü bilmez, ölüm kalanlar içindir.” Ölüm tam bir çıkmaz sokak… Çıkış yok, yol yok, anahtar yok… Tam bir çaresizlik… Şükrü Erbaş’ın şu dizeleri nasıl da kanatır yüreğimizi! “İçimizde dünyadan yapılmış bir keder/ bizi yaşamakla…

Devamını Oku

Gitmek, alıp başını gidebilmek… Tüm sorumluluklardan, yüklerden, gerekliliklerden kendini kurtarıp gidebilmek… Denizaşırı ülkelerden birinde bir balıkçı kasabası ya da kuş uçmaz kervan geçmez bir bozkır, dünyanın karlarla kaplı ıssız bir köşesi… Olmak istediğiniz yer neresi olursa olsun, bazen uzaklaşmak gerekir. Dünyanın tüm kederinden ve ağırlığından kaçıp yollara düşmek gerekir. Bazen sizi çepeçevre sarıp göğsünüzü sıkan çemberin dışına çıkarak kendine dışarıdan bakabilmek gerekir. İnsan kendine yaklaştıkça, derinlerine indikçe kendisinden fersah fersah uzaklaşıyor; bazen sığ ve yüzeysel kalabilmek gerekir. Bazen Turgut Uyar’ın dediği gibi, “Şimdi otobüs gelir biner gideriz/ dönmeyeceğimiz bir yer…

Devamını Oku

İçimiz hiç dolmayan boşluklarla kaplı. Bu da bizi tepkisiz, hissiz, yoktan müteşekkil bir varlığa dönüştürüyor. Boşluklarla bezeli ruhumuz bizi hiçliğe sürüklüyor, yok oluyoruz. Hep bir “anlamsızlık” duygusuyla yüzleşmek zorunda kalıyoruz. Anlam arayışı, bizi tüm anlamlardan uzaklaştırıyor, hatta kendimizden bile. Kendine yeni bir yol bulmaya çalışmak, boşlukları kapatmak için çırpınmak, yeni bir dünya kurmaya uğraşmak çok zahmetli ve bir o kadar da gerekli. İnsanın içinde yatıştıramadığı, ne yaparsa yapsın doyuramadığı bir yan var. Bir iç sıkıntısı, bir melal… Bu dünyaya ait değilmiş, hiç de ait olamayacakmış gibi bir his… Hem tüm…

Devamını Oku